Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

«ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ αρρώστιες», «ιδεολογίες», «αποκτήνωση», «σκλάβος του συστήματος». Λες και κάθε λέξη, όταν γραφόταν, είχε κάτι το προφητικό και το φωτογραφικό για τον «ιδεολόγο» και sui generis ηθοποιό. Το μόνο που αλλάζει είναι ότι ο Covid-19 δεν είναι μια κοινωνική αρρώστια. Είναι μια κανονική αρρώστια που θερίζει ανθρώπινες ζωές. Και μάλιστα αδίστακτα.

ΛΕΓΕΤΑΙ ότι ο «επαναστάτης» ηθοποιός ήταν ο μόνος ανεμβολίαστος μεταξύ των 20 συντελεστών της παράστασης (ηθοποιών, σκηνοθέτη, τεχνικών κ.λπ.). Κι όμως επέλεξε να «μεταμορφωθεί σε επιθετικό ζώο», επέλεξε ένα είδος «αποκτήνωσης» στο όνομα κάποιας «ιδεολογίας» και να αφήσει στα κρύα του λουτρού και άνεργους 19 ανθρώπους-συνεργάτες του. Δεν ξέρω -κι ούτε πραγματικά με νοιάζει να μάθω- αν τα «ιδεολογικά» κίνητρά του ήταν πολιτικά ή αποτέλεσμα θρησκοληψίας, όπως υποστηρίζουν κάποιοι. Πραγματικά με αφήνει παγερά αδιάφορο. Γιατί η ουσία δεν αλλάζει. Ενας εγωπαθής, παρτάκιας τύπος έβαλε το εγώ και την πάρτη του πάνω από τη δημόσια υγεία, το μεροκάματο των συναδέλφων του κι έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων του τους νόμους.

ΕΙΝΑΙ ακριβώς η ίδια εγωπάθεια που χαρακτηρίζει τη νοοτροπία της μεγάλης πλειοψηφίας των αρνητών. Είναι ακριβώς η ίδια αντικοινωνική συμπεριφορά, η οποία δεν έχει τον παραμικρό δισταγμό να θέτει σε κίνδυνο τις ζωές και την υγεία άλλων -κατά τ’ άλλα υπεύθυνων και συνετών- ανθρώπων, στο όνομα της «άποψής» τους. Ή της «αντισυστημικής στάσης» ζωής τους. Ο κ. Σερβετάλης, κρυμμένος πίσω από μια αναντίρρητη γενικότητα «η Τέχνη είναι για όλους», έστησε το δικό του «πυροβολείο». Κι άρχισε να «πυροβολεί» αδιακρίτως. Τι κι αν η πανδημία θερίζει κυριολεκτικά σε όλη την Ευρώπη; Τι κι αν προχθές οι νεκροί ξεπέρασαν τους 100 στη χώρα μας; Τι κι αν όσοι θρήνησαν θύματα «συναδέλφους αντιεμβολιαστές» του ηθοποιού κλαίνε και φωνάζουν σε όλους «εμβολιαστείτε, μην κάνετε το λάθος που έκανε ο άνθρωπός μας». Δεν ιδρώνει το αφτί του «αντισυστημικού». Ούτε καν παίρνει χαμπάρι ότι με το κατέβασμα της παράστασης, η «Τέχνη που είναι για όλους» έγινε Τέχνη για… κανέναν. Οχι παράσταση, όχι Τέχνη.

ΠΟΛΥ περισσότερο, δεν χαμπάριασε ότι καταλήγει όπως καταλήγει η κριτική του «Αθηνοράματος» για την παράσταση στην οποία πρωταγωνιστούσε: Οι κοινωνικές αρρώστιες με άλλοθι τις ιδεολογίες μεταμορφώνουν και αποκτηνώνουν τον άνθρωπο και ύστερα «τον εγκαταλείπουν σαν σκλάβο του συστήματος». Αυτός ο «ευαίσθητος» που θέλει -όπως όλοι οι έλλογοι πολίτες- «η Τέχνη να είναι για όλους» «πέτυχε» να μην υπάρχει παράσταση, να μην υπάρχει Τέχνη. Και κυρίως, αυτός ο «δεν μασάω τίποτα»-«αντισυστημικός» κατάφερε να γίνει «σκλάβος του συστήματος», το οποίο κατά τα άλλα το… πολεμάει.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr