Γράφει ο Πάνος Αμυράς*

Το ερώτημα των πολιτών, βέβαια, είναι γιατί ο Τσίπρας δεν πέτυχε την «αλλαγή» στα 4,5 χρόνια που κυβέρνησε με τον Πάνο Καμμένο, και γιατί ο Παπανδρέου μέσα σε χρόνο-ρεκόρ κατάφερε να αλλάξει δραματικά τη ζωή των πολιτών πότε με το «περίστροφο» του ΔΝΤ και πότε με το Καστελλόριζο.

Και οι δύο απέτυχαν ως φορείς της αλλαγής, υπέγραψαν βαρύτατα Μνημόνια, ο Τσίπρας μάλιστα θα «έσκιζε» το δεύτερο πριν βάλει τη σφραγίδα του στο τρίτο. Με συνθήματα, και μάλιστα από το παρελθόν, δεν μπορεί κανείς να συνδεθεί με τις ανάγκες της κοινωνίας.

Ο Μητσοτάκης έχει την κυριαρχία των κινήσεων γιατί δεν έχει διστάσει να υλοποιήσει μεγάλες μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία, στην οικονομία και στη Δημόσια Διοίκηση. Παραμερίζει το βραχυπρόθεσμο κόστος γιατί γνωρίζει ότι το όφελος θα είναι μεγαλύτερο.

Για παράδειγμα, στο θέμα της εισαγωγής των μαθητών στην ανώτατη εκπαίδευση η κυβέρνηση τόλμησε να περιορίσει τον αριθμό των εισακτέων, μέσω της καθιέρωσης ελάχιστης βάσης, αλλά ταυτόχρονα έδωσε προτεραιότητα στην επαγγελματική εκπαίδευση αυξάνοντας σημαντικά τις θέσεις στα δημόσια ΙΕΚ.

Από την πλευρά του, ο Τσίπρας υποσχέθηκε ελεύθερη εισαγωγή των μαθητών στα ΑΕΙ, θυμίζοντας πολιτευτές περασμένων δεκαετιών που υπόσχονταν τα πάντα. Σημειώνουμε ότι και ο Γιώργος Παπανδρέου δείλιασε μπροστά στη Συνταγματική Αναθεώρηση για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια που είχε προτείνει το 2007 η κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή και φαλκίδευσε μια αλλαγή που θα μπορούσε να είχε μετατρέψει τη χώρα μας σε εκπαιδευτικό κέντρο της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, όπως έπραξε η Κύπρος, που σήμερα φιλοξενεί σε ιδιωτικά ΑΕΙ χιλιάδες Ελληνες φοιτητές.

Οι πολίτες αντιλαμβάνονται ότι η διέξοδος για μαθητές που έχουν χαμηλή βαθμολογία στις πανελλαδικές εξετάσεις δεν είναι η εισαγωγή σε μια πανεπιστημιακή σχολή, από την οποία κατά πάσα πιθανότητα δεν θα καταφέρουν να πάρουν πτυχίο, αλλά η φοίτησή τους σε ένα δημόσιο ΙΕΚ με επαγγελματική κατεύθυνση που θα είναι πιο κοντά στο γνωστικό τους αντικείμενο και στις δεξιότητές τους.

Η υπουργός Παιδείας Νίκη Κεραμέως δέχθηκε σκληρή κριτική για την ελάχιστη βάση, αλλά η επιλογή της κυβέρνησης να πριμοδοτήσει τα δημόσια ΙΕΚ είναι σύμφωνη με τις πιο σύγχρονες πολιτικές εκπαίδευσης (όπως συμβαίνει για παράδειγμα στη Φινλανδία) και εξασφαλίζει καλύτερους όρους απασχόλησης για τους σπουδαστές. Γι’ αυτό και οι πρώτες φωνές κατά της ελάχιστης βάσης έχουν μετατραπεί σε αίτημα για περαιτέρω αύξηση των θέσεων στην επαγγελματική εκπαίδευση.

Πρόοδος δεν είναι να αντιστέκεσαι στις απαιτήσεις της κοινωνίας ούτε να υψώνεις συντεχνιακά τείχη σε αυτονόητες αλλαγές, όπως η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών ή η μείωση της φορολογίας για την προσέλκυση επενδύσεων.

Τσίπρας και Παπανδρέου ερίζουν για το ποιος θα πρωτοφέρει την αλλαγή στην Ελλάδα, αλλά έχουμε νωπές μνήμες για το πώς άλλαξε η ζωή μας επί των ημερών τους. Ενδεχομένως γι’ αυτό στην κυβέρνηση δεν ανησυχούν πολύ για τα όσα συμβαίνουν στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ και του Κινήματος Αλλαγής. Ξέρουν πως θα κριθούν από την αποτελεσματικότητα που θα δείχνουν στην εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων και όχι για το εάν ο Αλέξης ή ο Γιώργος θα θελήσουν να αλλάξουν ξανά τη ζωή μας.