Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Εντέλει όμως, γιατί όχι; Αφού ξεχάστηκαν η μεταστροφή Σαμαρά τον Νοέμβριο του 2011 και η «κωλοτούμπα» Τσίπρα το 2015, γιατί να μην επιστρέψει άσπιλος και αμόλυντος ο άνθρωπος που απεμπόλησε το 2010 την κυριαρχική ασυλία της δημόσιας περιουσίας και παρέδωσε τα κλειδιά της Ελλάδας σε μηχανισμούς όπως η γερμανική τράπεζα επενδύσεων (KfW), o ΕFSF και ο ΕSM – στην πράξη παραρτήματα του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών;

Αντί να «μη διαβάζουν» ή να «σκίζουν» τα Μνημόνια, υπάρχουν και κάποιοι που τα κρατούν στο αρχείο τους- δεν ξέρεις σε τι μπορεί να χρησιμεύσουν στο μέλλον.

Αλλωστε ποιος πετάει τα συμβόλαια και τις υποθήκες του σπιτιού του; Μόνο οι ανόητοι, ακόμη κι αν διαπρέπουν στο fitness και στο κανό. Για τους «άρρωστους» παπανδρεϊκούς ο ΓΑΠ είναι ό,τι καλύτερο μπορούσε να συμβεί αυτή τη στιγμή στην παράταξη και στη χώρα. Για τους υπόλοιπους είναι μια ενοχλητική υπόμνηση της Υβρεως του 2010 ή μια ευκαιρία σωτηρίας για τον ΣΥΡΙΖΑ 2.0 ή κάτι εντελώς αδιάφορο.

Οποιος υποτιμά τον ΓΑΠ με βάση απλώς τα στοιχεία του χαρακτήρα του, διαπράττει τεράστιο λάθος. Παρότι έχει τα χρονάκια του παραμένει πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς (ποιος την υπολογίζει, θα πείτε…) διατηρεί δεσμούς με το λεγόμενο σύστημα της παγκοσμιοποίησης (τον καιρό της κρίσης έκανε «αμάν» για να «ολοκληρωθεί η παγκόσμια διακυβέρνηση» και να πετάξει από πάνω του την καυτή πατάτα της Ελλάδας) και η επαφή του με το σύμπαν της χρηματοοικονομίας παραμένει σταθερή αξία, όπως οι δεσμοί του με τον άξονα Ομπάμα-Κλίντον, που επέστρεψε στα αμερικανικά πράγματα.

Ισως να τον υπερτιμάμε, αλλά δεν μπορούμε να μη θαυμάσουμε την προσήλωσή του στα ζεϊμπέκικα, άλλοτε με τον αείμνηστο Τζεμ, τώρα με τον Ιμάμογλου. Ασος στην light πολιτική, πάτος στα ζόρικα. Η Υβρις επέστρεψε και ζητάει τα ρέστα…

Από την έντυπη έκδοση

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr