Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Δεν είχε βυθιστεί σε οικονομική κρίση, δεν βίωνε την ερήμωση της υπαίθρου, δεν έβλεπε την εθνοπολιτισμική της ταυτότητα να αλλοιώνεται από την πληθυσμιακή αύξηση του αραβικού και του αφρικανικού στοιχείου.

Δεν είναι θέμα ρατσισμού αλλά ενός πολιτισμικού σοκ, δύσκολα αφομοιώσιμου ακόμη και από την παραδοσιακά αποικιακή-κοσμοπολίτικη Γαλλία, που βλέπει πλέον τις παλιές αποικίες της να εγκαθίστανται στη μητρόπολη. Κι αυτό ίσως να μην είχε τόση σημασία αν δεν συνοδευόταν από την πτώση του βιοτικού επιπέδου και την απομείωση του κοινωνικού κράτους.

Για όλα αυτά το άλλοτε κραταιό Σοσιαλιστικό Κόμμα δεν έχει απαντήσεις – ή όσες έχει ταυτίζονται με δόγμα της «παγκοσμιοποίησης». Προσφιλές μεν στις ελίτ του Σαιν Ντενί και της Λα Ντεφάνς, ξένο όμως προς τα πλατιά λαϊκά στρώματα.

Ετσι εξηγείται το 4%-5% που συγκεντρώνει στις δημοσκοπήσεις η -επίσημη πλέον- υποψήφια πρόεδρος των Σοσιαλιστών, Αν Ινταλγκό, και στην αντίπερα όχθη το περίπου 35% που συναθροίζουν ο διανοούμενος τηλεαστέρας της γαλλικής ακροδεξιάς, Ερίκ Ζεμούρ, και η Μαρίν Λεπέν, που βλέπει πλέον την πλάτη του (18%-16% τα ποσοστά τους).

Η Σοσιαλίστρια δήμαρχος του Παρισιού πήρε το χρίσμα χωρίς αντίπαλο, έχοντας απέναντί της τον αδύναμο πρώην υπουργό Γεωργίας, Στεφάν Λεφόλ. Ομως οι Σοσιαλιστές είναι πια μικρό κόμμα και οι Οικολόγοι ελπίζουν πως η Ινταλγκό θα παραιτηθεί στην πορεία υπέρ του δικού τους υποψηφίου, Γιανίκ Ζαντό. Οποία κατάντια…

Από την έντυπη έκδοση

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr