Γράφει ο Πάνος Αμυράς*

Την ημέρα της υπογραφής της αμυντικής μας συνεργασίας με το Παρίσι, η Κουμουνδούρου εξέδωσε ανακοίνωση, στην οποία μεταξύ άλλων επισήμαινε τα εξής: «Ο ΣΥΡΙΖΑ στήριξε και στηρίζει την ενίσχυση της αποτρεπτικής ισχύος των Ενόπλων Δυνάμεων, ιδίως στις μέρες μας, δεδομένης της κλιμάκωσης της τουρκικής επιθετικότητας, στη βάση όμως μιας εθνικής στρατηγικής που προασπίζει τα κυριαρχικά μας δικαιώματα και λαμβάνει υπ’ όψιν τις οικονομικές και κοινωνικές αντοχές της χώρας. Στο πλαίσιο αυτό, η αμυντική συμφωνία με τη Γαλλία, όπως και η ενίσχυση του Πολεμικού Ναυτικού με φρεγάτες Belharra, είναι επί της αρχής στρατηγικά ορθές επιλογές, που έχει ήδη η χώρα από το 2018».

Η θέση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ δεν ικανοποίησε τους «διεθνιστές» του κόμματος και τους οπαδούς της λογικής «θα το ρισκάρουμε» με την Τουρκία. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν θέλησε να μπει σε εσωκομματικές περιπέτειες, άλλωστε τον περιμένουν στη γωνία οι «53» και μέσα σε λίγα 24ωρα ανέκρουσε πρύμναν.

Αίφνης, ο ΣΥΡΙΖα ανακάλυψε κινδύνους από ενδεχόμενη αποστολή καταδρομέων μας στην Υποσαχάρια Αφρική και στην κομματική εξίσωση τους θεώρησε υπέρτερους της ασπίδας που παρέχουν στο Αιγαίο οι γαλλικές Ενοπλες Δυνάμεις.

Ο κ. Τσίπρας ζήτησε ακόμη από το Παρίσι να δεσμευθεί ότι θα επέμβει και για την ΑΟΖ, την οποία ακόμη δεν έχουμε ανακηρύξει, αλλά ταυτόχρονα δεν θέλει Ελληνες στρατιωτικούς σε περιοχές εκτός γαλλικής επικράτειας.

Ακόμη και για τις φρεγάτες μίλησε για εποχή «Ακη», παραπέμποντας σε μίζες, όταν στην αρχική ανακοίνωση του κόμματος γινόταν σαφής αναφορά πως η επιλογή για τις Belharra είχε γίνει από το 2018.

Οταν όμως έχεις τον Νίκο Φίλη να τάσσεται από το βήμα της Βουλής κατά της αμυντικής συνεργασίας με τη Γαλλία και της προμήθειας νέων εξοπλιστικών, τότε το «στρίβειν διά της καταψηφίσεως» είναι η μοναδική επιλογή για εσωκομματική εκεχειρία.

Το λάθος στην ιεράρχηση των προτεραιοτήτων του κ. Τσίπρα είναι κραυγαλέο. Προτάσσει το κόμμα από μια ορθή στρατηγικά επιλογή, για να χρησιμοποιήσουμε τα λόγια του, ή αλλιώς βλέπει το δέντρο και χάνει το δάσος. Και το ένα λάθος φέρνει το άλλο.

ΒΟΥΛΓΑΡΙΚΟ ΜΠΛΟΚΟ

Από τη συνάντηση του Κυριάκου Μητσοτάκη με τον πρόεδρο της Βόρειας Μακεδονίας, Στέβο Πενταρόφσκι, προέκυψαν δύο χρήσιμα συμπεράσματα. Πρώτον, ότι η ελληνική πλευρά δεν βιάζεται να κυρώσει τα μνημόνια που συνοδεύουν τη Συμφωνία των Πρεσπών, όπως φάνηκε από την επισήμανση του Ελληνα πρωθυπουργού ότι οι γείτονες θα πρέπει να υλοποιήσουν τις υποχρεώσεις τους, και δεύτερον ότι το εμπόδιο που φρενάρει την έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων λέγεται Βουλγαρία.

Ο κ. Πενταρόφσκι στις δηλώσεις του εξέφρασε την ευχή να βρεθεί κοινός τόπος με τους «φίλους μας στη Βουλγαρία», όμως στην πράξη οι διαφορές είναι μεγάλες, με επίκεντρο τη «μακεδονική» γλώσσα που αναγνώρισε ακρίτως η Ελλάδα μέσω της Συμφωνίας των Πρεσπών. Η κυβέρνηση της Σόφιας θεωρεί ότι η διάλεκτος που ομιλούν στα Σκόπια είναι βουλγαρική και επιζητούν την άρση της αναγνώρισης της γλώσσας ως «μακεδονικής» για να άρουν το βέτο.

Οι Πρέσπες, που υποτίθεται ότι θα έλυναν διπλωματικά ζητήματα στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων, αναζωπύρωσαν εθνικισμούς και δημιούργησαν νέες επιπλοκές. Η κυβέρνηση Τσίπρα έβαλε τις υπογραφές για τη «μακεδονική» γλώσσα αλλά τα προβλήματα οξύνθηκαν.