Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

ΕΧΕΙ όμως τη δική του αυταξία το γεγονός ότι χθες ο Κ. Μητσοτάκης στη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου ήταν απολύτως κατηγορηματικός προς τους υπουργούς του: Ο καλύτερος τρόπος για να τερματιστεί η συζήτηση για εκλογές είναι η δουλειά και η προώθηση του κυβερνητικού έργου. «Υπάρχει πολύς χρόνος μέχρι τις εκλογές και δεν υπάρχει κανένας λόγος να σκέφτεται κανείς με προεκλογικούς όρους (…), δεν έχουμε απολύτως κανέναν λόγο να συζητάμε για εκλογές μέσα στο 2022». Η οικονομία πάει καλά κι όλα δείχνουν ότι το 2022 θα πάει ακόμα καλύτερα. Ο τουρισμός έκανε τη μεγάλη έκπληξη υπερβαίνοντας κατά πολύ το στόχο για το 45-50% του 2019, αφού έφτασε στα 2/3 των εσόδων της χρυσής χρονιάς του ελληνικού τουρισμού. Το σχέδιο Προϋπολογισμού που παρουσίασε χθες ο Χρ. Σταϊκούρας αναθεωρεί την ανάπτυξη για το 2021 στο 6,1%, προβλέπει ρυθμό ανάπτυξης 4,5% για το 2022 και δείχνει ότι ως το τέλος του τρέχοντος έτους θα έχει απορροφηθεί το σχεδόν το σύνολο της ύφεσης του 2020. Ενώ οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης, εκτός των αναβαθμίσεων που έχουν κάνει, σχεδόν προεξοφλούν ότι το 2022 η Ελλάδα θα μπει στην επενδυτική βαθμίδα. Γεγονός που θα είναι κάτι σαν την πιστολιά του αφέτη για την περαιτέρω ενίσχυση των επενδύσεων στη χώρα μας.

ΕΙΝΑΙ προφανές ότι αλλάζει η «πίστα». Και είναι μια δύσκολη και απαιτητική πίστα, μόνο για σοβαρούς παίκτες, με σχέδιο, δουλειά και αξιοπιστία στις αγορές. Πώς λέμε ΣΥΡΙΖΑ και Α. Τσίπρας; Ε, το εντελώς αντίθετο. Το πολιτικό συμπέρασμα όμως είναι άλλο: Τι θα κάνει τώρα ο Α. Τσίπρας χωρίς τον «μπαμπούλα» των πρόωρων εκλογών; Πώς θα μπορέσει να αποφύγει -όπως επιδιώκει- τη διεξαγωγή του Συνεδρίου του κόμματός του; Και, κυρίως, πώς θα μπορέσει να συγκρατήσει την έντονη εσωκομματική αμφισβήτηση, την οποία συγκρατούσε -όσο τη συγκρατούσε- με την «απειλή» των πρόωρων εκλογών; Σίγουρα όχι με «μυστικά δείπνα των 12», όπως αυτό στο σπίτι του Αλ. Φλαμπουράρη. Ούτε με κραυγές ανευθυνότητας, όπως η ενδεχόμενη μη υπερψήφιση της συμφωνίας με τη Γαλλία και τις Belharra. Και σίγουρα όχι με πολιτικές καρικατούρες περί «αναβίωσης του φασισμού» με τη… συνδρομή της κυβέρνησης.

ΤΩΡΑ, «χωρίς βαρβάρους» είναι η πιο δύσκολη περίοδος για τον Α. Τσίπρα. Τώρα ξεκινάει η πολιτική έρημος που έχει να διαβεί. Και είναι ήδη και κουρασμένος και διψασμένος…

ΚΑΤΙ ΠΑΕΙ ΠΟΛΥ ΛΑΘΟΣ…

Η παρέμβαση του Β. Βενιζέλου για το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι η δεύτερη σε θανάτους ανά εκατομμύριο πληθυσμού χώρα στην πανδημία μπορεί να είχε στοιχεία δραματοποίησης, αλλά θέτει ένα σοβαρό θέμα: Τι δεν έχει πάει καλά; Eνα θέμα το οποίο πρωτίστως απαιτεί μια σοβαρή και τεκμηριωμένη απάντηση εκ μέρους της Επιτροπής Λοιμωξιολόγων και στη συνέχεια επαρκείς εξηγήσεις και από την κυβέρνηση.

Δεδομένου ότι το ποσοστό των θανάτων άνω του 90% αφορά μη εμβολιασμένους πολίτες, είναι λογικό η αιτία να αναζητηθεί στη διαδικασία των εμβολιασμών. Δεδομένου επίσης ότι κατά κοινή ομολογία η επάρκεια των εμβολίων και το στήσιμο των εμβολιαστικών κέντρων ήταν άψογο, η αιτία μάλλον είναι ότι χάθηκε το παιχνίδι της πειθούς. Και παρότι χάθηκε, υπήρξαν και λάθος επιλογές και λάθος επιμονή σε ένα χαμένο παιχνίδι.

Το 60% του τείχους ανοσίας για τις αρχές Οκτωβρίου είναι ένα αντικειμενικά μικρό ποσοστό. Πόσο μάλλον το 50% της Θεσσαλονίκης ή το 43% σε περιοχές της Β. Ελλάδας. Εκεί είναι επικίνδυνο και τρομακτικό. Γι’ αυτό γεμίζουν οι ΜΕΘ και αυξάνεται δραματικά το επιδημιολογικό φορτίο. Η Επιτροπή και η κυβέρνηση χρεώνονται ότι δεν έπεισαν. Βεβαίως βρήκαν απέναντί τους μια κατ’ εξακολούθηση ανεύθυνη αξιωματική αντιπολίτευση, ουσιαστικά δεν έβαλε πλάτη στα πραγματικά δύσκολα καλλιεργώντας την αμφιβολία. Δεν είναι τυχαίο ότι ξεκαθάρισε τις σχέσεις της με τον αρνητισμό του Πολακισμού σχετικά πρόσφατα.

Βρήκαν απέναντί τους οργανωμένα συμφέροντα που, όπως αποδεικνύεται από την έρευνα της ΔΗΕ, έκαναν μπίζνες πουλώντας αντιεμβολιασμό. Βρήκαν απέναντί τους μια Εκκλησία που δίστασε, με αποτέλεσμα ακόμα και σήμερα να είναι μια από τις μεγαλύτερες εστίες αντίστασης στον εμβολιασμό. Βρήκαν απέναντί τους αρκετούς ψεκασμένους, ακραίους και συνωμοσιολόγους. Οντως τους βρήκαν όλους αυτούς -οι οποίοι τελικά δεν ήταν λίγοι- απέναντί τους.

Γιατί όμως άργησαν να καταλάβουν και να αντιδράσουν; Γιατί άργησαν να συνειδητοποιήσουν ότι η προσπάθεια της πειθούς ουσιαστικά είχε εξαντληθεί εδώ και μήνες; Και γιατί επέμειναν σε μια καταδικασμένη προσπάθεια να πειστούν όσοι δεν πρόκειται ποτέ να πειστούν; Κι όταν αναγκαστικά έπρεπε να παρθούν μέτρα, όπως τα έκτακτα μέτρα που πάρθηκαν για τη Θεσσαλονίκη και πόλεις της Β. Ελλάδας, πήγαν σε λάθος και ισοπεδωτικά μέτρα, τα οποία αντικειμενικά υπονομεύουν την ανάγκη εμβολιασμού; Γιατί είναι και άδικο και ισοπεδωτικό να αντιμετωπίζονται με τον ΙΔΙΟ τρόπο οι εμβολιασμένοι και οι ανεμβολίαστοι.

Οι επιχειρηματίες του «δε βαριέσαι αδελφέ» με τους επιχειρηματίες που επένδυσαν για να κάνουν επιχειρήσεις Covid free, προκειμένου να μην κλείσουν ξανά. Κι όμως. Μετά τη μία το βράδυ ισχύουν για όλους τα ίδια μέτρα! Αντί να επωμιστούν και να υποστούν τις συνέπειες της επιλογής τους οι ανεμβολίαστοι, υφίστανται τις συνέπειες της ανεύθυνης συμπεριφοράς τους οι συνεπείς και υπεύθυνοι πολίτες. Κι αυτό, εκτός από λάθος μήνυμα, είναι και άδικο και λάθος πολιτική. Υπάρχει χρόνος; Μόνο μια δραστική αλλαγή πολιτικής, η οποία χωρίς ενοχικότητα θα αποδώσει τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, μπορεί να δώσει απάντηση. Κι ενώ ο Οκτώβριος έχει 5…

ΚΙΝ.ΑΛ., όπως ΣΥΡΙΖΑ;

Οι σκηνές που διαδραματίστηκαν στη συνεδρίαση της Κ.Ε. του ΚΙΝ.ΑΛ. αργά το βράδυ της Κυριακής δεν ανήκουν στην πολιτική κουλτούρα του ΚΙΝ.ΑΛ. Μοιάζουν βγαλμένες από το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, όταν ο Α. Τσίπρας έβαζε τους συνέδρους να ψηφίζουν, μέχρι να ψηφίσουν αυτό που ήθελε. Δεν έγινε ακριβώς το ίδιο, αλλά αυτό που συνέβη κι έφτασε και σε σπρωξίματα και χειροδικίες είναι πολύ κοντά στις αλήστου μνήμης επιδόσεις του ΣΥΡΙΖΑ.

Η ουσία είναι ότι η εκλογή αρχηγού στο ΚΙΝ.ΑΛ. εξελίσσεται σε μια μάχη σκληρών μηχανισμών, οι οποίοι δεν έχουν σχέση με την κοινωνία. Πρόκειται για «στρατούς». Τα γεγονότα της Κ.Ε., όπως μαρτυρούν στελέχη του ΚΙΝ.ΑΛ. που γνωρίζουν «από τα μέσα» τι συνέβη, οφείλονται στην προσπάθεια της νυν ηγεσίας του κόμματος να συσπειρώσει τους «δικούς» της και να αποδυναμώσει τους «αντιπάλους» ή να περιορίσει τις υποψηφιότητες. Ο πρώτος που κινδυνεύει να μην είναι υποψήφιος, λόγω τυπικών κωλυμάτων, είναι ο Χ. Καστανίδης. Ο οποίος, όπως λένε οι γνωρίζοντες, κόβει κυρίως από τη Φ. Γεννηματά και δευτερευόντως από τον Α. Λοβέρδο.

Γι’ αυτό και η ολύμπια ηρεμία των υποστηρικτών του Ν. Ανδρουλάκη. Η εκτίμηση που επικρατεί είναι ότι τελικά οι υποψήφιοι θα είναι 4, όπως και ότι στον δεύτερο γύρο θα περάσουν οι δύο που ήδη περνούν. Το βαθύτερο πρόβλημα, το οποίο υπερβαίνει ακόμα και το ποιος θα κερδίσει, είναι αν όσα γίνουν έως την εκλογή αρχηγού θα επιτρέψουν στο ΚΙΝ.ΑΛ. ή ΠΑΣΟΚ να παραμείνει ενωμένο μετά. Ή αν όσα συμβαίνουν δείχνουν ότι είναι προδιαγεγραμμένο, ότι κάποιοι έχουν αποφασίσει να πάνε από «δω» και άλλοι από «κει». Το αποτέλεσμα θα είναι ένα ακόμα πιο αποδυναμωμένο κόμμα του κεντρώου χώρου, που απλώς θα μεγαλώνει το πολιτικό κενό που ήδη υπάρχει και ζητά μετ’ επιτάσεως η κανονικότητα.

Από την στήλη «Δια Ταύτα» της έντυπης έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr