Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Στο Θέρμο Τριχωνίδας γυμνάσιο -τελείωσε στην Πάτρα-, στην Αθήνα, στο Πάντειο, να σπουδάσει Πολιτικές Επιστήμες, που ολοκλήρωσε στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου, με διδακτορικό στην Κωνσταντία, ώσπου ανέλαβε το ελληνικό πρόγραμμα, στην «Ντόιτσε Βέλε». Περιμέναμε τη φωνή του να μάθουμε τι συνέβαινε στον τόπο μας, καθώς δεν μαθαίναμε τίποτε μένοντας σ’ αυτόν: Πολυεπίπεδες αναλύσεις, έγκυρη πληροφόρηση μέσα και έξω από την Ελλάδα, ενημέρωση για τον αντιδικτατορικό αγώνα, ελπίδα στους Ελληνες ότι «χούντα είναι, θα περάσει».

Γνωριστήκαμε όταν δημοσιογράφησε στο «Βήμα». Τα αιχμηρά του σχόλια ενοχλούσαν τα κομματικά κατεστημένα. Ενας παθιασμένος άνθρωπος, σίφουνας της πρακτικής πολιτικής, όπως ήταν ο Παύλος, είχε πιστούς φίλους, συσπειρώνοντας ιδιοτελείς εχθρούς. Ηταν ένα βήμα μπροστά -το πρώτο πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας αναφερόταν στο περιβάλλον και στον Πολιτισμό-, με άσβεστο πάθος για τη δημιουργία της νέας Ελλάδας. Με το ίδιο πάθος, από το 1984, υπηρέτησε τον Κώστα Μητσοτάκη στην προεδρία της Νέας Δημοκρατίας, ως σύμβουλός του, δουλεύοντας για τα ιδανικά του και τη συμφιλίωση των Ελλήνων.

Σαν να τον βλέπω. Ανεβοκατέβαινε τις μαρμάρινες σκάλες, στο αρχοντικό της Ρηγίλλης, από το γραφείο του προέδρου στο δικό του -στο ισόγειο- να μιλάει σε όλους μας, με πολιτικό λόγο πλημμυρισμένο από σχέδια και ιδέες. Κινητοποίησε επικοινωνιακά τη Νέα Δημοκρατία και στήριξε τον Κώστα Μητσοτάκη στα σχέδιά του για την οικονομική ανασυγκρότηση της χώρας, για εξωστρέφεια. Ηταν φίλος μου. Ο,τι δουλέψαμε μαζί, στόχευε στην ενημέρωση μιας κοινωνίας που έστρεφε την πλάτη της στο παρελθόν, επιστρατεύοντας δημιουργικές δυνάμεις για το μέλλον.

Να γράψω τι σήμαινε ο Παύλος για την Ντόρα, τα παιδιά του, για τη μεγάλη οικογένεια Μητσοτάκη, είναι περιττό. Κάθε χρόνο στις 26 του Σεπτέμβρη δεν ανοίγω ραδιόφωνο. Ηχεί στ’ αυτιά μου η έκτακτη είδηση όλων των ραδιοφωνικών σταθμών για τη δολοφονία του, στο μαρμάρινο κατώφλι του γραφείου του, από τα «ανθρωπάκια» που μισούν τη Δημοκρατία, την κοινωνική ειρήνη, την πρόοδο, την ευημερία, τους άριστους.

«Τρέχουν» οι εικόνες στο μυαλό μου σαν από φλας: Ηλιόλουστο πρωινό, «Ευαγγελισμός», Ηλίας, ο φρουρός του, η γιαγιά, η κυρία Γιαννούκου, ο Μανούσος ένα βήμα πίσω από τον πρόεδρο, η κυρία Μαρίκα. Λίγο αργότερα Αλεξία και Κώστας και Ντόρα, στο σπίτι, τραγωδία ανείπωτη, μέρες συντριβής και βαθέος πένθους. Τα κόκκινα τριαντάφυλλα στη θέση του Παύλου, στο Κοινοβούλιο. Μένουν τα λόγια του Κώστα Μητσοτάκη παρακαταθήκη για τη δική μας και τις επόμενες γενιές. Εσχατη θυσία σ’ ένα ευοίωνο μέλλον της Ελλάδας η δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη…