Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Στα τέσσερα χρόνια που βρίσκεται στα ηνία του Eurogroup -τώρα διανύει τη δεύτερη θητεία του-, έχει ακούσει πολλά. Από το «ουάου» του Βαρουφάκη μέχρι τις ειρωνείες του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τις επιθέσεις των συμπατριωτών του, όπως της κεντροαριστερής εφημερίδας «De Volkskrant», που τον χαρακτήρισε σε άρθρο της ως έναν «τυπικό γραφειοκράτη, πιστό σαν σκύλο». Από την άλλη, πολλές φορές έχει δεχθεί και τα εύσημα των Ευρωπαίων συναδέλφων του, ενώ όπως λένε -οι όποιοι υποστηρικτές του- «η ωμή ειλικρίνεια του Γερούν κάνει τους ανθρώπους είτε να τον αγαπούν είτε να τον μισούν».

Γεγονός πάντως είναι ότι ένα μεγάλο κομμάτι της «διασημότητας» που απέκτησε ο σγουρομάλλης άγνωστος μέχρι το 2013 Ολλανδός οφείλεται στην οικονομική κρίση της Ελλάδας και στη διαχείρισή της. Με σπουδές στην αγροτική οικονομία και με ελάχιστη πολιτική εμπειρία, αφού ήταν μόλις έξι εβδομάδες υπουργός Οικονομικών της Ολλανδίας όταν ανέλαβε την προεδρία του Eurogroup, κατάφερε όχι μόνο να επιβιώσει αλλά και να ιδρύσει σχολή. Οπαδός της σκληρής δημοσιονομικής λιτότητας, «πατέρας» του κουρέματος των καταθέσεων στην Κύπρο και άριστος διπλωμάτης, καταφέρνει να κρατά τις ισορροπίες ανάμεσα στα αντικρουόμενα ευρωπαϊκά συμφέροντα έχοντας πάντα ανοιχτή γραμμή και απόλυτη ευθυγράμμιση, αν όχι πάντα με την Γερμανία, σίγουρα με τον Σόιμπλε.

Εκ διαμέτρου αντίθετος με τον Ζαν- Κλοντ Γιούνκερ τον οποίο διαδέχθηκε, ο Ντάισελμπλουμ δεν καπνίζει, δεν πίνει, δεν ξεφεύγει και δεν χάνει εύκολα την ψυχραιμία του. Δεν την έχασε ούτε όταν αποκαλύφθηκε πως δεν κατάφερε να πάρει ποτέ το μεταπτυχιακό του δίπλωμα από το Πανεπιστήμιο της Ιρλανδίας για την εργασία του σχετικά με τις «μεθόδους χρηματοδότησης ιρλανδικών γαλακτοκομικών συνεταιρισμών από μια ολλανδική οπτική» (!), ούτε τώρα που βλέπει στη χώρα του το ακροδεξιό κόμμα του Βίλντερς να κερδίζει έδαφος και το κόμμα του να καταρρέει, με τους πολίτες να δυσανασχετούν με την αύξηση φόρων που έχει επιβάλει η κυβέρνηση. Ισως όμως και να έπρεπε, αφού ένας από τους λόγους που τα ευρω-σκεπτικιστικά και ακροδεξιά κόμματα στην Ευρώπη κερδίζουν έδαφος είναι γιατί υπάρχουν πολιτικοί σαν τον Ντάισελμπλουμ και τον Σόιμπλε που δεν υποχωρούν ούτε ευρώ από το δόγμα της λιτότητας. Οσο για τις ξαφνικά καλές δηλώσεις που έκανε για την Ελλάδα και την πρόοδο που έχει επιτύχει, μάλλον ήρθαν λίγο αργά.

Αν στις ολλανδικές εκλογές που θα γίνουν στις 15 Μαρτίου χάσει ο σημερινός κυβερνητικός συνασπισμός των Σοσιαλιστών του Ρούτε με τους Εργατικούς (στους οποίους ανήκει ο Ντάισελμπλουμ), τότε ο ίδιος θα πάψει να είναι υπουργός Οικονομικών, άρα δεν θα μπορεί και να μετέχει στο Eurogroup. Σε αυτήν την -όχι και τόσο πιθανή πάντως- περίπτωση, ποιος θα αναλάβει τη θέση του; Ισως ο Ισπανός Λουίς ντε Γκίντος, που ήταν υποψήφιος και την προηγούμενη φορά. Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο οι ισορροπίες θα διαταραχθούν, αφού επικεφαλής θα είναι ένας πολιτικός από χώρα του πληγωμένου Νότου, όμως δεν θα ανατραπούν. Μπορεί ο Γερούν Ρενέ Βίκτορ Αντον Ντάισελμπλουμ να χάνει στη χώρα του, όμως το ευρωπαϊκό οικοδόμημα που έχει χτίσει «ευρώ το ευρώ» δύσκολα γκρεμίζεται. Και σίγουρα όχι από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου