Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης

ΕΝΑ σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας εξακολουθεί να ζει, να συμπεριφέρεται, αρκετές φορές και να βγάζει χρήματα σαν να βρισκόμαστε ακόμα στη δεκαετία του ’80.

ΞΕΚΙΝΑΣ να πας διακοπές σε κάποιο νησί και στο πλοίο δεν γίνεται κανένας έλεγχος για τα απαιτούμενα πιστοποιητικά εμβολιασμού ή τεστ για την πανδημία. Κάθεσαι σε κάποιο ταβερνάκι και αντί για λογαριασμό σου φέρνουν ένα μπακαλόχαρτο με τις παραγγελίες το οποίο γράφει πόσα πρέπει να πληρώσεις, ενώ κάποιοι ισχυρίζονται πως τους έχει χαλάσει το POS. Το προσωπικό στην εστίαση είτε φορά τη μάσκα σαν… κόσμημα στο λαιμό είτε δεν τη χρησιμοποιεί προκλητικά.

ΤΑ παραδείγματα είναι πάρα πολλά και αφορούν σε πολλές ακόμα περιπτώσεις. Οι επαγγελματίες κάνουν ό,τι γουστάρουν, οι πολίτες αδιαφορούν, το κράτος απουσιάζει. Τα ίδια βέβαια ισχύουν όχι μόνο στα νησιά των διακοπών αλλά και στην Αθήνα.

ΚΑΠΟΙΟΙ θεωρούν πως μπορούν να κοροϊδεύουν τον κόσμο. Κάνουν σαν να μην έχουν ακόμα ανακαλυφθεί οι ταμειακές μηχανές. Κάποιοι κάνουν σαν να μην υπάρχει πανδημία.

ΚΑΙ πώς πρέπει να αντιδράσει ο πολίτης που θέλει να ζει στο 2021 και όχι στο 1980; Που θέλει να υπάρχουν κανόνες στη χώρα όπου ζούμε; Είναι δυνατόν να τσακώνεται με τον λιμενικό γιατί δεν γίνονται έλεγχοι Covid στο πλοίο; Είναι δυνατόν να τσακώνεται σχεδόν κάθε φορά για να του δώσουν μια κανονική απόδειξη;

ΝΑΙ, το έχουμε πει πολλές φορές. Δεν γίνεται ούτε έχει νόημα να υπάρχει ένας αστυνομικός πίσω από κάθε πολίτη. Δεν γίνεται, όμως, να υποκαθιστά και ο ίδιος ο πολίτης τους ανύπαρκτους ελεγκτικούς μηχανισμούς του κράτους.

ΑΝ επιτέλους θέλουμε να σταματήσουμε να γκρινιάζουμε για όσα συμβαίνουν γύρω μας, αν θέλουμε να ζούμε σε μια κανονική χώρα φτάνοντας στο 2030, πρέπει να υπάρξει μεταρρύθμιση στη νοοτροπία της καθημερινότητας.

ΔΕΝ είναι εύκολο. Δεν πρόκειται να ξυπνήσουμε ένα πρωί και να γίνουμε… Σουηδία. Το πρώτο βήμα πρέπει να γίνει από το κράτος. Και δεν αρκεί το να πολλαπλασιαστούν ξαφνικά οι έλεγχοι. Πρέπει πρώτα ο πολίτης να νιώσει ότι το κράτος δεν είναι ο αντίπαλός του που θα τον κλέψει ή θα τον κοροϊδέψει. Το κράτος οφείλει να δώσει το παράδειγμα συμπεριφοράς με την τήρηση νόμων και κανόνων. Και στη συνέχεια οι πολίτες να προσαρμοστούν σε αυτή τη νέα κανονικότητα.

ΔΕΝ υπάρχει πλέον ούτε χρόνος ούτε χρήμα. Αν μετά τη χρεοκοπία, τα Μνημόνια και την πανδημία δεν καταφέρουμε ως πολίτες και κράτος να αλλάξουμε, τότε δεν υπάρχει καμία ελπίδα. Θα παραμείνουμε στη δεκαετία του ’80 για πάντα. Θα συνεχίσουμε να είμαστε ένα κακόμοιρο και αναποτελεσματικό κράτος και εμείς οι πολίτες θα γκρινιάζουμε, αλλά δεν θα κάνουμε τίποτα για όσα συμβαίνουν γύρω μας.

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr