Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Το ιδανικό θα ήταν να μην αναγκαστούμε να το μάθουμε με τον δύσκολο τρόπο, μετρώντας δηλαδή εισαγωγές, νοσηλείες σε ΜΕΘ και απώλειες, αλλά να το αποτρέψουμε με συνεχείς αυτοδιαγνωστικούς ελέγχους. Oμως αυτό προϋποθέτει ατομική ευθύνη από όλους ανεξαιρέτως.

Οσους ελέγχους και αν κάνουν οι Αρχές σε καταστήματα διασκέδασης, σε χώρους δημόσιας συνάθροισης, σε εκδηλώσεις, σε γάμους και πανηγύρια, πάντα θα υπάρχουν εστίες που θα ξεφεύγουν. Είναι αδύνατον να ελεγχθούν όλα τα μπαρ, όλοι οι μικροί ναοί ανά την επικράτεια, όλες οι ταβέρνες και τα σουβλατζίδικα.

Είναι αδύνατον να υπάρχει ένας αστυνομικός ή λιμενικός πίσω από κάθε ταξιδιώτη, όπως είναι αδύνατον να εντοπιστούν όλα εκείνα τα «κοινά μυστικά» που μοιράζονται οι μικρές κοινωνίες για τον τάδε ή τη δείνα που κόλλησε «αλλά δεν κλείνει το μαγαζί γιατί αν δεν δουλέψει τώρα με τον τουρισμό, θα πεινάσει το χειμώνα».

Κάποιοι εξακολουθούν να ποντάρουν στο λάθος ένστικτο της οικονομικής επιβίωσης και μάλιστα με βραχυπρόθεσμα οφέλη.

Η μετάλλαξη «Δέλτα» είναι έως και 90% πιο μεταδοτική από όλες τις προηγούμενες μεταλλάξεις του ιού και πλέον σαρώνει στις νεαρές ηλικίες. Η επιστροφή στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στους εργασιακούς χώρους θα είναι μια δύσκολη εξίσωση και η μόνη διασφάλιση παραμένει ο εμβολιασμός. Σήμερα λήγει το πρώτο τελεσίγραφο για τον υποχρεωτικό εμβολιασμό των εργαζομένων στις δομές φροντίδας ηλικιωμένων και την 1η Σεπτεμβρίου για όλες τις υπόλοιπες δομές Υγείας.

Το κράτος δεν πρέπει και δεν πρόκειται να υποχωρήσει, διότι μόνο έτσι μπορεί να προστατεύσει τους πλέον ευάλωτους συμπολίτες μας. Ομως υπάρχουν μια σειρά επαγγελμάτων που είναι εξίσου κρίσιμα για την ανακοπή της διασποράς της πανδημίας, όπως είναι οι εκπαιδευτικοί. Τώρα περισσότερο από ποτέ, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η πανδημία είναι συλλογική υπόθεση και για αυτό ακριβώς απαιτεί ατομική αντιμετώπιση. Κανείς δεν θα είναι καλά, αν δεν είμαστε όλοι καλά.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου