Η Πρωτομαγιά, με τις ρίζες της στα τέλη του 19ου αιώνα, δεν είναι μια ρομαντική γιορτή. Είναι μέρα μνήμης και διεκδίκησης. Τιμούμε τους ανθρώπους που στάθηκαν απέναντι στην εκμετάλλευση, που διεκδίκησαν ανθρώπινα ωράρια, αξιοπρέπεια στην εργασία, ισότητα και φωνή. Από το Σικάγο του 1886 μέχρι τις μεγάλες απεργίες στην Ελλάδα, η Πρωτομαγιά είναι μια ζωντανή υπενθύμιση ότι τίποτα δεν χαρίζεται — όλα κερδίζονται.

Κι όμως, ο Μάης έχει τη δική του μαγική αντίφαση: ενώ φέρει τη φωτιά της διεκδίκησης, την ίδια στιγμή μας τυλίγει με την απλότητα της άνοιξης. Σαν να μας λέει πως η ελευθερία, η δικαιοσύνη, η ειρήνη, δεν είναι αφηρημένες έννοιες — είναι δικαιώματα που πρέπει να ριζώσουν μέσα στη ζωή, όπως οι παπαρούνες στις πλαγιές.

Ο φετινός Μάης μας βρίσκει και πάλι σε έναν κόσμο γεμάτο προκλήσεις. Ο εργασιακός τομέας αλλάζει, η επισφάλεια μεγαλώνει, και οι ανισότητες επιμένουν. Κι όμως, κάθε Πρωτομαγιά είναι μια ευκαιρία να ξαναθυμηθούμε τη δύναμη της συλλογικότητας. Να δούμε ότι υπάρχει πάντα χώρος για αντίσταση, για όραμα, για κοινό βηματισμό.

Προσωπικά, ο Μάης ήταν πάντα για μένα ένας μήνας με δύο πρόσωπα: από τη μια, η ανεμελιά των πρώτων ζεστών ημερών, οι μαργαρίτες που γεμίζουν το βλέμμα. Από την άλλη, η βαθιά σιωπή των δρόμων που γέμισαν κάποτε με φωνές. Κι ανάμεσά τους, η ευθύνη. Να μην ξεχνάμε, να τιμάμε, να συνεχίζουμε.

Γιατί ο Μάης δεν μας προσφέρεται. Μας προκαλεί: να ζήσουμε, να αγαπήσουμε, να παλέψουμε. Και κυρίως — να ανθίσουμε με νόημα.