Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Αντιδημοφιλής όσο λίγοι πρώην πρωθυπουργοί (η εμπλοκή του στο Ιράκ το 2003 με ψεύτικες πληροφορίες για το οπλοστάσιο του Σαντάμ εξακολουθεί να απασχολεί στη Βουλή των Κοινοτήτων), ο Μπλερ αμφισβήτησε ανερυθρίαστα την ωριμότητα του βρετανικού λαού. Υποστήριξε ότι «ψήφισε χωρίς να γνωρίζει τους πραγματικούς όρους του Brexit και δικαιούται να αλλάξει γνώμη όταν πληροφορηθεί τον πόνο και τη φτώχεια που τον περιμένει».

Πέραν του ότι «Μπλερ» και «αλήθεια» είναι έννοιες ασύμβατες, θα μπορούσε κανείς άνετα να τον κατηγορήσει ως «αντεθνικώς δρώντα», για τη διχαστική του παρέμβαση στην πιο ευαίσθητη στιγμή των ευρω-βρετανικών σχέσεων. Πώς αλλιώς να χαρακτηριστεί η αναμόχλευση της διάσπασης του Ηνωμένου Βασιλείου, με τη αδιανόητη επισήμανση ότι μετά το δημοψήφισμα «κατέστησε πιο αξιόπιστες» τις διεκδικήσεις των Σκοτσέζων και των Ουαλών εθνικιστών;

Οπως αναμενόταν, ο πρώην πρωθυπουργός επιτέθηκε τόσο στην αντιευρωπαϊκή πτέρυγα των Τόρις όσο και στο διάδοχό του Τζέρεμι Κόρμπιν, που κατάργησε το «Νέοι» από τους Εργατικούς, επαναφέροντας το κόμμα στην παραδοσιακή του γραμμή, μακριά από τον μπλερικό νεοθατσερισμό.

Ο Μπλερ πάντως αρνήθηκε ότι σκοπεύει να φτιάξει νέο κόμμα στο χώρο του Κέντρου. Εκεί υπάρχουν οι ευρωπαϊστές Φιλελεύθεροι που χαιρέτισαν τις χθεσινές του δηλώσεις. Ούτε νέο δημοψήφισμα σκοπεύει απαραίτητα να προκαλέσει – του αρκεί, είπε, να αποτρέψει την κυβέρνηση Μέι από ένα «σκληρό Βrexit με κάθε κόστος». Ιδού και το σχόλιο του UKIP: «Μοιάζει με απόμαχο πρωτοπυγμάχο, που έχει ανάγκη από λεφτά κι επιστρέφει ύστερα από χρόνια στα ρινγκ, για να βγει νοκ άουτ από τον πρώτο γύρο…».

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου