Παράδειγμα πρώτο: «Οταν πήγα στη Βρετανία το 2002 για να εξειδικευτώ στις λοιμώξεις, έφυγα από το Λαϊκό Νοσοκομείο όπου έκανα την ειδικότητα και πήγα στο St George’s Hospital στο νοτιοδυτικό Λονδίνο και εκεί μου έδωσαν έναν κωδικό και έβλεπα online όλα τα εργαστηριακά των ασθενών και έβλεπα και τις ακτινογραφίες και τις αξονικές. Πατούσα ένα κουμπί και έβγαινε η αξονική μπροστά μου και έβλεπα όλες τις λήψεις, ενώ ένα μήνα πριν που ήμουν στο Λαϊκό την ακτινογραφία την κοιτάζαμε στο φως. Και αναρωτιόμουν το ίδιο πράγμα που αναρωτιέστε κι εσείς: “Τόσο δύσκολο είναι κι εμείς να το υιοθετήσουμε αυτό;”. Το υιοθετήσαμε, αλλά με μία διαφορά περίπου 15 χρόνων».

Παράδειγμα δεύτερο: «Τον Μάρτη του 2020, δηλαδή στην αρχή της πανδημίας, με παίρνει τηλέφωνο ένας φίλος μου Eλληνας που είναι γιατρός σε μια μεγάλη αγγλική ομάδα και μου λέει “ξέρεις, ένας ποδοσφαιριστής μας πήγε το Σαββατοκύριακο στο Μιλάνο και επέστρεψε από το Μιλάνο με συμπτώματα”. Μου είπε ότι του έκανε τεστ και τον απομόνωσε και περιμένει το αποτέλεσμα του τεστ σε πέντε μέρες. Δεν πίστευα στα αφτιά μου. Λέω “πήγαινε κάπου, σε κάποιον ιδιώτη και τα λοιπά”. “Δεν υπάρχει τέτοια δυνατότητα”, μου είπε, “είναι μόνο στο NHS”. Hθελε να μου στείλει ένα τεστ με κούριερ να το βγάλουμε εμείς. Εμείς το βγάζαμε σε πέντε ώρες τότε, μέσα στην ίδια μέρα. Το πολύ πολύ αν λαμβανόταν το δείγμα το μεσημέρι ή το απόγευμα να το δίναμε την επομένη το πρωί και πάλι είχαμε γκρίνια γι’ αυτό. Η Μεγάλη Βρετανία, που είναι μια χώρα με διαφορετική θέση στον παγκόσμιο και τον ευρωπαϊκό χάρτη από εμάς τους “μικρούς”, έδινε το αποτέλεσμα της PCR σε πέντε μέρες και εμείς το δίναμε σε πέντε ώρες».

Ναι, είναι εντυπωσιακή η πρόοδος που έκανε η Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες, αλλά είναι αλματώδης η εξέλιξή της στους 17 μήνες της πανδημίας. Μέσα στον πόλεμο με τον κορονοϊό, με όλα τα μέτωπα -εθνικά και οικονομικά- ανοικτά, η χώρα μας κατάφερε να αποτελέσει υπόδειγμα διαχείρισης της κρίσης. Από το πρωτοποριακό σύστημα PLF/EVA στα αεροδρόμια της χώρας μέχρι την άψογη ψηφιακή διαδικασία του εμβολιασμού και έως την υπερσύγχρονη γονιδιωματική ανάλυση του ιού με τη βοήθεια της τεχνητής νοημοσύνης. Ωστόσο, όλα αυτά δεν χρειάζονται μόνο παθιασμένους ανθρώπους και έξυπνες μηχανές, απαιτούν και επενδύσεις στις καινούργιες τεχνολογίες. Ας ελπίσουμε λοιπόν ότι η χρηματοδότηση μετά το πέρας της υγειονομικής κρίσης όχι απλά δεν θα μειωθεί, αλλά θα αυξηθεί και θα διοχετευτεί στην υπηρεσία της δημόσιας υγείας.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου