Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Τω καιρώ εκείνω η «Washington Post» αποκάλυπτε πως μολονότι ο Τραμπ περνούσε γενεές δεκατέσσερις τη Χίλαρι και το Ιδρυμα Κλίντον για τις μπίζνες τους με τη Σαουδική Αραβία, ο ίδιος υπέγραψε συμφωνίες με οκτώ εταιρίες για την κατασκευή ξενοδοχείων στην Τζέντα και το Ριάντ! Φαίνεται πως η χώρα αυτή ασκεί μαγική έλξη στους ενοίκους του Λευκού Οίκου – πώς αλλιώς να εξηγηθούν οι ανομολόγητες σχέσεις και των Μπους με τη ζάπλουτη οικογένεια των Μπιν Λάντεν;

Ας επιστρέψουμε όμως στο σήμερα. Μόλις μία εβδομάδα μετά τη νίκη του Τραμπ τον Νοέμβριο, ο Σαουδάραβας υπουργός Ενέργειας, Χαλίντ αλ Φαλίχ, πρόεδρος της Aramco, προειδοποίησε το νέο ηγέτη να μη βάλει εμπόδια στις εισαγωγές σαουδαραβικού πετρελαίου, υλοποιώντας την εξαγγελία του για «πλήρη ενεργειακή ανεξαρτησία της Αμερικής».

Φαίνεται πως κάτι μαγικό μεσολάβησε ανάμεσα σε εκείνη τη δήλωση και στο τηλεφώνημα που έκανε ο Τραμπ λίγο μετά την ορκωμοσία του, αρχικά στο Σαουδάραβα μονάρχη Σαλμάν και αμέσως μετά στον πρίγκιπα-διάδοχο των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, Μοχάμεντ Ζάγεντ αλ Ναχιάν (ο οποίος χαρακτήρισε δικαίωμα των ΗΠΑ να απαγορεύουν την είσοδο στους… άλλους Αραβες). Ετσι, την 1η Φεβρουαρίου ο ίδιος ο Χαλίντ αλ Φαλίχ, που ζητούσε από τον Τραμπ να μην μπλοκάρει το σαουδαραβικό πετρέλαιο, χαρακτήριζε ξαφνικά «καλές τις πετρελαϊκές πολιτικές του Τραμπ για αύξηση της αμερικανικής παραγωγής, στο βαθμό που το Ριάντ θα μπορούσε να ενισχύσει τις επενδύσεις του στην αμερικανική βιομηχανία ενέργειας».

Είναι προφανές ότι εδώ έγινε ένα παιχνίδι πάρε-δώσε, στο οποίο εμπλέκονται η Συρία, το προσφυγικό και το Ιράν.

Αν ο Τραμπ έριξε καρότο στη Σαουδική Αραβία, ο προσωπάρχης του, Ρέινς Πρίμπους, έβαλε και λίγο μαστίγιο, λέγοντας «αδιάφορα» πως η απαγόρευση εισόδου θα μπορούσε να επεκταθεί στη… Σαουδική Αραβία, στο Πακιστάν, στο Αφγανιστάν (σ.σ.: αλήθεια, αυτό δεν έχει τρομοκράτες;) και την Αίγυπτο.

Ετσι, ο βασιλιάς Σαλμάν αποδέχθηκε ασμένως την πρόταση του Τραμπ να διασφαλίσει η Σαουδική Αραβία ζώνες ασφαλείας στη Συρία και την Υεμένη, συγκρατώντας στην περιοχή τους νέους πρόσφυγες από αυτές τις δύο χώρες, που θα ήθελαν να περάσουν στη Δύση.

Η Σαουδική Αραβία και οι δορυφόροι της (Κατάρ, ΗΑΕ, Μπαχρέιν, Κουβέιτ, Ομάν) έχουν ανάγκη την αμερικανική στήριξη απέναντι στην επιρροή του Ιράν στη Συρία και τους σιιτικούς πληθυσμούς τους, γνωρίζοντας ταυτόχρονα ότι πραγματικές ζώνες ασφαλείας στη Συρία δεν υφίστανται χωρίς τη συνδρομή της Ρωσίας και της Τουρκίας (φυσικά και του Ιράν και του Ασαντ).

Τελικά, ο Τραμπ είναι πιστός στο «δόγμα» που διατύπωσε τον Ιανουάριο του 2016 στο FoxNews: «Δεν θα βοηθήσω τους Σαουδάραβες ούτε θα τους παράσχω στρατιωτική βοήθεια και προστασία. Απλώς, θα τους εκμεταλλευτώ οικονομικά».

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής