Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

Σαν χθες, ενάμιση μήνα μετά, ήταν που βρέθηκα με την παρέα μου και τη μηχανή μου στη Μάνη. Και η γριούλα που μας έδωσε δωμάτιο μάς είπε «μην ακούτε τους ιμπεριαλιστές, δεν έγινε τίποτα στο Τσέρνομπιλ». Είχε διαβάσει κι εκείνη «Θανάση Μαρούλια», ο οποίος προέτρεπε να τρώμε άφοβα μαρούλια, κεράσια και φράουλες…

ΣΗΜΕΡΑ ο «Θανάσης ο Μαρούλιας» δεν είναι στον Περισσό ή στον «Ριζοσπάστη», που έγραφε τότε για «αντισοβιετικό νέφος». Είναι δίπλα -πιο δίπλα δεν γίνεται- στον Αλ. Τσίπρα. Και συνεχίζει να γράφει για «μαρούλια». Οχι του Τσέρνομπιλ, αλλά για άλλα, κανονικά «μαρούλια». Γράφει π.χ. και τον παίρνει στο λαιμό του -δεν είναι η πρώτη φορά άλλωστε- πως δεν έχει σημασία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κερδίζει. Πόνημα βαθυστόχαστο, με επωδό το «ναι, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κερδίζει», έγραψε στην «Αυγή» αυτή τη φορά. Τότε η «Αυγή» ήταν «όργανο του ιμπεριαλισμού». Σήμερα ο «Θανάσης ο Μαρούλιας» γράφει στην «Αυγή» και προσαρμόζεται σε όλα.

ΑΛΛΑ τι είδους «μαρούλια» σερβίρονται 35 χρόνια μετά, σαν να μην πέρασε μια μέρα; Ο στοργικός «Θανάσης των μαρουλιών» παρηγορεί τον «χαρισματικό» ότι μην κοιτάς που είσαι στο ναδίρ, μην κοιτάς που στην κορύφωση της πανδημίας η διαφορά σου από τον «Κούλη» μεγαλώνει αντί να μικραίνει, μην κοιτάς που ο κόσμος λέει ότι με 46,1% έναντι 28% ο «Κούλης» είναι πιο κοντά στις απόψεις των πολιτών.

Μην κοιτάς, «πολυχρονεμένε μου», ότι μόνο το 17% θεωρεί ότι είσαι πιο ικανός να διαχειρίζεσαι τις κρίσεις από τον «Λουδοβίκο», που τον πιστεύει το «σανοφάγο» 54,4%. «Μούφα» είναι όλα αυτά. Οπως «μούφα» είναι και το ότι το 52% πιστεύει ότι ο «αμέριμνος» έχει σχέδιο για τη χώρα, ενώ για εσένα, ηγέτη μου, μόνο το 17% πιστεύει ότι έχεις κάποιο σχέδιο. Και μη δίνεις, άρχοντά μου, σημασία ότι αυτό το 17% είναι μικρότερο από το ποσοστό όσων λένε ότι θα ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ. Η έμφαση, όπως και η δύναμη, «είναι στο παραμύθι» -εσύ το είπες άλλωστε- και στο σαρκασμό: «Ναι, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κερδίζει»…

ΧΑΜΑΙΛΕΟΝΤΕΣ και σαλιγκάρια, που σέρνονται αφήνοντας πίσω τους «σάλιο», τι έχουν να πουν σήμερα; Οταν τότε, που ακόμα μπορούσαν να μιλήσουν, είπαν συνειδητά ψέματα; Υπηρέτησαν τυφλά την κομματική γραμμή και την κομματική προπαγάνδα, βυσσοδομώντας στο άψυχο κορμί της λογικής και της αλήθειας; Οταν αποδεδειγμένα -και σε βάθος χρόνου-αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα σαν κάτι που αλλάζει με απόφαση των κομματικών οργάνων. Οι «Θανάσηδες των μαρουλιών» είναι καλοί για να εξασφαλίσεις πάγκο στη λαϊκή αγορά, αλλά όχι για να διανοηθείς να κυβερνήσεις ξανά μια χώρα που σε γνώρισε και από την «κόψη» και από την «όψη». Μόνο με  «μαρούλια» ποτέ κανείς δεν έγινε τίποτα καλύτερο από έναν μέτριο μανάβη…

ΣΟΚ ΚΑΙ ΔΕΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ «ΑΣΧΕΤΟΥΣ»…

Πολλοί το ήξεραν. Ακόμα περισσότεροι άρχισαν να το αντιλαμβάνονται όταν ξεθώριασε -αμέσως- το «σκίσιμο των Μνημονίων», αλλά έχει άλλη αξία η «ζωντανή μαρτυρία»/ομολογία/επιβεβαίωση για τον «εσμό των άσχετων» που κατέλαβε εξ εφόδου τα «χειμερινά ανάκτορα» το 2015. Υπ’ αυτήν την έννοια είναι πολύτιμη η συμβολή των «Παραπολιτικών», που έβγαλαν στον αέρα την ανατριχιαστική εξομολόγηση της τότε προέδρου του ΕΟΦ, Κατ. Αντωνίου.

Επιβεβαιώνει πλήρως πόσοι «άσχετοι» και πόσο «άσχετοι» βρέθηκαν σε θέσεις-κλειδιά όταν η χώρα βρέθηκε με το ένα πόδι έξω από την Ε.Ε. επειδή ο «αυταπατημένος» βάραγε «νταούλια» και ο νάρκισσος με το «ένα Ν» νόμιζε ότι εκβιάζει το Eurogroup μαγνητοφωνώντας τις συνεδριάσεις του. Η «δασκάλα» κ. Αντωνίου βρέθηκε πρόεδρος του ΕΟΦ, όπως ομολογεί η ίδια σε κομματική εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ, «δίχως να ξέρουμε πού πάνε τα τέσσερα», όπως ακούγεται χαρακτηριστικά να λέει. «Εμένα -λέει- με πήραν από δασκάλα και με έκαναν πρόεδρο του ΕΟΦ», «ο Ανδρέας Ξανθός και ο Παύλος Πολάκης έγιναν ξαφνικά από γιατροί, υπουργοί».

Ενώ όπως ακούγεται να λέει, τις πρώτες 100 μέρες «δεν ξέραμε πού πέφτει το γραφείο του» (σ.σ.: του πρώτου υπ. Υγείας επί ΣΥΡΙΖΑ, Π. Κουρουμπλή), τον οποίο δεν έβρισκε… «γιατί έτρωγε τα φρούτα του»! Ο ορισμός του μπάχαλου και της ασχετοσύνης. Η οποία ευλόγως οδήγησε στην αμέσως επόμενη γελοιότητα: «Ναι πηγαίναμε στα στρατά για να δούμε αν θα φτιάξουμε φάρμακα. Ναι. Εκεί πηγαίναμε τις πρώτες 100 μέρες, αν θέλετε το πιστεύετε», είπε η «δασκάλα» που συμμετείχε στο παιχνίδι και με την υγεία των Ελλήνων πολιτών, όταν η παρέα των ασχέτων «έπαιζε επανάσταση» και «νταούλια». Με μαέστρο τον Π. Καμμένο! Ο οποίος διαβεβαίωνε τότε ότι ο στρατός εγγυάται την εσωτερική ασφάλεια της χώρας. Από τι γλιτώσαμε, Θεέ μου;

Συναίνεση Ν.Δ.-ΚΙΝ.ΑΛ.    

Την Τρίτη 18 Μαΐου θα συνεδριάσουν από κοινού οι Διαρκείς Επιτροπές Παραγωγής και Εμπορίου, Οικονομικών Υποθέσεων, η Ειδική Μόνιμη Επιτροπή Προστασίας Περιβάλλοντος και η Ειδική Διαρκής Επιτροπή Ευρωπαϊκών Υποθέσεων με αντικείμενο έναν νέο κλιματικό νόμο.

Η κοινή συνεδρίαση θα γίνει με απόφαση του Προέδρου της Βουλής, Κ. Τασούλα, μετά τη θετική απάντηση του Κ. Μητσοτάκη στη σχετική επιστολή της προέδρου του ΚΙΝ.ΑΛ., Φ. Γεννηματά. Η πρόεδρος του ΚΙΝ.ΑΛ. ζήτησε αυτήν τη συνεδρίαση ώστε ο νέος και πολύ κρίσιμος νόμος «να ψηφιστεί με την ευρύτερη δυνατή πλειοψηφία».

Ο πρωθυπουργός ανταποκρίθηκε στο αίτημα της Φ. Γεννηματά, με ένα διπλό αποτέλεσμα: Αφενός να επιδιωχθεί η  μάξιμουμ συναίνεση σε ένα τόσο καθοριστικό για το  μέλλον της χώρας ζήτημα και αφετέρου να φανεί ποιες πολιτικές δυνάμεις ενδιαφέρονται για τη συναίνεση και την ουσία όσων αφορούν τη ζωή και την καθημερινότητα των Ελλήνων πολιτών. Ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει απών απ’ αυτήν τη διαδικασία και χωρίς πολιτικούς συνομιλητές στο «δημοκρατικό τόξο». Πέραν του ΑΝΤΑΡΣΥΑ και των «δικαιωματιστών του Κουφοντίνα»…

Χάρηκε κανείς;

Οι νεκροί της πανδημίας, δυστυχώς, ξεπέρασαν τις 10.000. Η χώρα παραμένει ακόμα μεταξύ των χωρών που έχουν αντιμετωπίσει καλύτερα την πανδημία, ωστόσο κάποιοι συμπεριφέρθηκαν σαν  να μετρούσαν νεκρό νεκρό μέχρι τις 10.000… Κι όταν πέθανε και ο δεκάκις χιλιοστός βγήκαν στη ρούγα. Να κάνουν άραγε τι; Τους στενοχωρημένους; Οχι βέβαια. Είχαν αποδεχθεί το ρίσκο. Τους χαρούμενους; Πάλι όχι βέβαια. Πώς να πανηγυρίσεις για 10.000 νεκρούς. Αν και η λαχτάρα δεν κρυβόταν. Μαζί με τη λαχτάρα της ρεβάνς από το Μάτι. Λες και την πανδημία την έφερε η «χούντα του Κούλη». Ντροπή…

Από την στήλη «Δια Ταύτα» της έντυπης έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου