Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Η ταπεινή γονυκλισία του καγκελαρίου Βίλι Μπραντ τη δεκαετία του ’60 στάθηκε αφορμή για τα εγκαίνια μιας θερμής γερμανο-ισραηλινής σχέσης, που συνεχίζεται αδιατάρακτα στο πλαίσιο του ευρύτερου Δυτικού Μπλοκ.

Μην περιμένετε όμως να δείτε παρόμοια χειρονομία από έναν Τούρκο πρόεδρο στο Μνημείο Γενοκτονίας του Ερεβάν. Ή αν τη δείτε, να ξέρετε ότι θα έχουν προηγηθεί κοσμοϊστορικές εξελίξεις.

Αρκετά χρόνια πριν, ρώτησα έναν Τούρκο διπλωμάτη τι λόγο έχει η χώρα του να αποφεύγει μια γενναιόδωρη πράξη αλά γερμανικά, που θα ήταν εξαιρετικά επωφελής για τη διεθνή της εικόνα: «Επειδή οι στρατιωτικοί είναι πολύ περήφανοι για να το δεχθούν», ήταν η απάντησή του. Νομίζω, όμως, ότι ο λόγος που οι Τούρκοι εξορκίζουν με τρόμο την αναγνώριση της Αρμενικής Γενοκτονίας είναι βαθύτερος και πολύ πιο ουσιαστικός.

Αφορά την ίδια την υπόσταση της Τουρκίας και την εδαφική της ακεραιότητα! Αν η Τουρκία ομολογήσει erga omnes το αιματοβαμμένο της παρελθόν και ζητήσει συγγνώμη από το αρμενικό έθνος, αυτομάτως θα επιτρέψει στην αρμενική κυβέρνηση και τις οργανώσεις της αρμενικής διασποράς να εγείρουν ζήτημα αποζημιώσεων και επιστροφής των «κλεμμένων» αρμενικών εδαφών, από το Αραράτ ως πέρα από τη λίμνη Βαν.

Και η ατζέντα των Σεβρών ως γνωστόν δεν βρίσκεται στα σχέδια των ισλαμιστών ούτε των κεμαλιστών. Αμφότεροι ορέγονται μόνο την ακύρωση της Λωζάννης με οδηγούς τον «Εθνικό Ορκο» του 1920 και τη «Γαλάζια Πατρίδα».

Η Γερμανία έχει αποδεχθεί τα μεταπολεμικά της σύνορα και κατακτά «ζωτικό χώρο» μέσω της Ε.Ε. Η Τουρκία, όμως, ξέρει μόνο τον παραδοσιακό τρόπο, με το drone και το γιαταγάνι. Ο Μπάιντεν επανέφερε το φάντασμα των Σεβρών στο μαξιλάρι της.