Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Για την ιταλική βιομηχανία, οι δεσμοί με την Τουρκία είναι κεφαλαιώδους σημασίας. Προ Covid, ο όγκος του διμερούς εμπορίου ανερχόταν σε 18 δισ. ευρώ, αλλά και στον καιρό της πανδημίας, μέσα στο 2020, οι τουρκο-ιταλικές εμπορικές ανταλλαγές ξεπέρασαν τα 15 δισ.

Οπως σημειώνει η «φωνή» των Ιταλών βιομηχάνων «Il Sole 24 Ore», είναι ακόμη νωρίς για να πούμε αν το ξέσπασμα Ντράγκι κατά του “δικτάτορα” Ερντογάν θα έχει επιπτώσεις στις ιταλικές επιχειρήσεις ή αν η κρίση θα επιλυθεί σύντομα με διπλωματικά μέσα (όπως εύχονται φωναχτά η Confindustria και οι Ιταλοί τραπεζίτες). Μια ανησυχία, όσο και να το πεις, υπάρχει.

Η Τουρκία είναι αυτή τη στιγμή ο 12ος μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της Ιταλίας και το ιταλικό εμπορικό επιμελητήριο (Ice) προβλέπει αύξηση των εξαγωγών προς αυτήν την προσεχή διετία. Ας μη μας διαφεύγει άλλωστε ότι πριν από το ατυχές «επεισόδιο του καναπέ», Ντράγκι και Ερντογάν είχαν μιλήσει εγκάρδια από το τηλέφωνο στις 23 Μαρτίου, παραμονές της Συνόδου Κορυφής, και ο Τούρκος πρόεδρος ευχήθηκε το διμερές εμπόριο να εκτοξευθεί στα 30 δισ.

Τέτοιον, λοιπόν, «δικτάτορα» δεν τον ανατρέπεις ούτε τον βομβαρδίζεις, όπως τον Σαντάμ, τον Μιλόσεβιτς και τον Καντάφι. Απλώς τον μαλώνεις για να δείξεις τη διαφορά των αξιών σας» και να έχεις ήσυχη τη συνείδησή σου, συνεχίζοντας απρόσκοπτα τις μπίζνες μαζί του. Το λέει άλλωστε και η Αγία Γραφή: «Τα καλά και συμφέροντα…».

Ισως κι εμείς, αν ήμασταν ο πέμπτος εμπορικός εταίρος της Τουρκίας -δεύτερος στην Ευρώπη μετά τη Γερμανία- με 1.500 ελληνικές, αντί για ιταλικές επιχειρήσεις, να δραστηριοποιούνται στην Πόλη και στην Ανατολία, να βλέπαμε αλλιώς τα πράγματα.