ΑΥΤΕΣ, λοιπόν, οι διαδοχικές αποτυχημένες προσπάθειες της αντιπολίτευσης έχουν οδηγήσει αρχηγούς και στελέχη κομμάτων σε αδιέξοδο. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Το Μεταναστευτικό; Από την υβριδική επίθεση Ερντογάν στον Εβρο μέχρι τα fake news με την ανύπαρκτη «νεκρή 5χρονη Μαρία»; Τα λοκντάουν της πανδημίας και τα εμβόλια με τα fake news περί εκδίκησης της νεολαίας ή τα χιλιάδες λουκέτα που θα έμπαιναν σε επιχειρήσεις και το «ξεστοκάρισμα» των εμβολίων, όλα «διά χειρός» Τσίπρα; Την υπόθεση Λιγνάδη και τα fake news περί παιδεραστών και trafficking στο… Μαξίμου; Και ένα σωρό άλλες συνωμοσιολογικές θεωρίες.

ΤΩΡΑ υπάρχει η υπαρκτή υπόθεση διερεύνησης της τραγωδίας των Τεμπών, όπου προφανώς υπάρχουν και λανθασμένοι χειρισμοί και αστοχίες. Από αυτό το σημείο, όμως, μέχρι να βγαίνει ο Ανδρουλάκης να λέει πως δεν έχει εμπιστοσύνη στους θεσμούς, ο Φάμελλος «αγκαλιά» με την Πλεύση Ελευθερίας να συσχετίζουν, παρέα με την Ακροδεξιά και τρολ του Διαδικτύου, τον θάνατο του αγνοούμενου γιου της εισαγγελέως Λάρισας με την κυβέρνηση, και στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ να μιλάει για «συμμορία που μας κυβερνάει», ενώ κάποιος άλλος, πριν από λίγες ημέρες, μιλούσε για «κυβέρνηση δολοφόνων».

ΤΕΤΟΙΑ τοξικότητα δεν έχει ξαναϋπάρξει. Μπροστά σε αυτή την τοξική προπαγάνδα, η σκευωρία της Novartis μοιάζει με παιδική χαρά. Ακόμα και η τοξικότητα της περιόδου 2012-2015 φαντάζει λίγη. Τότε που ίσχυε «πας μη Συριζαίος… βάρβαρος» και, κυρίως, «μνημονιακός προδότης, συνεργάτης του Σόιμπλε».

ΑΛΛΑ δεν έχει απομείνει κάτι άλλο στην αντιπολίτευση για να ποντάρει. Ο,τι κι αν έχουν χρησιμοποιήσει απέτυχε. Αυτό είναι το τελευταίο ποντάρισμα. Να το τερματίσουν στην τοξικότητα, να προσπαθήσουν να μπαχαλοποιήσουν το πολιτικό σκηνικό. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό, γιατί τον λογαριασμό θα τον πληρώσουν και πάλι η χώρα και οι πολίτες, όπως έγινε και το 2015.

 Απεργία ή παρωδία;

 ΧΘΕΣ ήταν ημέρα απεργίας για τους δημοσιογράφους, ύστερα από την απόφαση της ΕΣΗΕΑ να συμμετάσχει στην 24ωρη απεργία που είχε προκηρύξει η ΠΟΕΣΥ για μια σειρά αιτημάτων. Το ζήτημα, όμως, δεν είναι τα αιτήματα, που έτσι κι αλλιώς κινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση. Το ζήτημα είναι πως κάθε φορά που υπάρχει απεργία παρατηρείται το εξής παράδοξο. ΟΙ ενημερωτικές ιστοσελίδες λειτουργούν κανονικά σαν να μην υπάρχει απεργία. Τα τηλεοπτικά κανάλια και τα ραδιόφωνα μπορεί να μην παρουσιάζουν ειδήσεις και ενημερωτικές εκπομπές, αλλά δεν διακόπτουν ούτε για μία στιγμή τη λειτουργία τους. Αρα, τόσο τα sites όσο και τα ραδιόφωνα και οι τηλεοπτικοί σταθμοί συνεχίζουν να έχουν κανονικά τα διαφημιστικά τους έσοδα.

ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ, οι εφημερίδες δεν κυκλοφορούν, οπότε χάνουν τα έσοδα της ημερήσιας κυκλοφορίας, αλλά και όποια έσοδα από διαφημίσεις και ανακοινώσεις. ΑΛΗΘΕΙΑ -με κάθε σεβασμό στις ενώσεις μας- αυτό είναι απεργία ή παρωδία; Για πόσον καιρό ακόμα θα συνεχίσουμε να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας με υποτιθέμενες αγωνιστικές απεργιακές κινητοποιήσεις, οι οποίες δεν ισχύουν παρά μόνο στα χαρτιά; Και για πόσον καιρό ακόμα ο πολύπαθος χώρος της έντυπης ενημέρωσης θα πληρώνει το μάρμαρο;