Πρωτοδιάβασα την υπόθεση της ταινίας, χωρίς να έχω δεί ούτε τρέιλερ ούτε τίποτα: “Αρχηγός καρτέλ ζητά βοήθεια από δικηγόρο για να υποβληθεί σε εγχείρηση αλλαγής φύλου και να αλλάξει ζωή.” Αυτή η διατύπωση, ταξίδεψε το μυαλό μου σε ταινίες τύπου “Ανάλυσέ το” (1999), τότε που ο Ρόμπερτ ντε Νίρο ερμήνευσε απολαυστικά έναν Αμερικανό μαφιόζο που επισκέπτεται τον ψυχίατρο Μπίλι Κρίσταλ για να αντιμετωπίσει τις κρίσεις πανικού που εμπόδιζαν τη “δουλειά” του.

Αυτή η αίσθηση ενισχύθηκε όταν κυκλοφόρησε ένα μουσικοχορευτικό στιγμιότυπο από την ταινία. Σε αυτό, η δικηγόρος επισκέπτεται κλινική στην Ταϊλάνδη, όπου ρωτάει τον χειρουργό, τραγουδώντας, τί διαδικασίες απαιτούνται για την αλλαγή φύλου (και πόσο θα κόστιζε μια λιποαναρρόφηση για την ίδια). Στυλιζαρισμένο και χαρούμενο, σχεδόν βγαλμένο από την ταινία “Οι Ομπρέλες του Χερβούργου”, αυτό το νούμερο δεν ήταν τόσο αντιπροσωπευτικό της υπόλοιπης ταινίας, που εξερευνά πιο σκοτεινά, ψυχολογικά μονοπάτια για το πώς νιώθουμε μέσα στο σώμα μας, και τί έχουμε δικαίωμα να κάνουμε γι’ αυτό.

Η υπόθεση

Στην ταινία, βασισμένη σε μυθιστόρημα του Μπορίς Ραζόν, ο Χουάν Ντελ Μόντε, αρχηγός ισχυρού μεξικανικού καρτέλ, στρατολογεί μια υποφωτισμένη δικηγόρο, την Ρίτα, για να οργανώσει τον “θάνατό” του ώστε να υποστεί εγχείρηση αλλαγής φύλου και να ζήσει μια νέα ζωή, ως “Emilia Pérez”. Αρχικά διστακτική, η Ρίτα συμφωνεί να ενορχηστρώσει το επικίνδυνο αλλά επικερδές σχέδιο, που της δίνει την ευκαιρία να ξεφύγει από μια στάσιμη καριέρα. Εμίλια και Ρίτα θα εξελιχθούν σε συνεργάτες και φίλες, αντιμετωπίζοντας εμπόδια και προκλήσεις. Η Εμίλια θα γίνει ακτιβίστρια, θα ερωτευτεί ξανά, αλλά και θα σκοντάψει στις επιλογές της προηγούμενης ζωής της.

Γιατί τόσος ντόρος;

Το είδος της ταινίας αναγράφεται ως “μουσική κωμωδία εγκλήματος”. Και μόνο αυτό, μας παραπέμπει σε ετερόκλητα στοιχεία που δε θα έπρεπε να λειτουργούν μαζί, κι όμως… Δημιουργούν, συνολικά, μια πάρα πολύ ενδιαφέρουσα κινηματογραφική πρόταση.  Δεν είναι ακριβώς κωμωδία, αλλά και είναι. Δεν είναι μόνο δράμα, αλλά σίγουρα είναι ΚΑΙ δράμα. ΚΑΙ αισθηματική κομεντί. ΚΑΙ ταινία για τη γυναικεία ενδυνάμωση. ΚΑΙ μιούζικαλ, με  εξαιρετική κινηματογράφηση, σκηνικά, κοστούμια, χορογραφίες, τραγούδια.

Δεν είμαι Μεξικανή, οπότε δεν έχω άποψη για το πως απεικονίζεται το Μεξικό από τον Γάλλο σκηνοθέτη, Ζακ Οντιάρ. Δεν ανήκω στην ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα, οπότε δεν έχω άποψη για το αν η ταινία σαμποτάρει τα δικαιώματα των τρανς γυναικών. Μου αρέσει, όμως, το γεγονός πως ο κεντρικός ρόλος της τρανς γυναίκας ερμηνεύεται αυθεντικά από την Κάρλα Σοφία Γκασκόν, την πρώτη τρανς γυναίκα υποψήφια για Όσκαρ.

H “Emilia Pérez” δεν είναι μια ταινία για όλους. Όσοι δυσκολεύονται με την έννοια της δυσφορίας φύλου, θα δυσκολευτούν και με την ταινία. Ωστόσο, αν ξεπεράσει κανείς τη θεματολογία και δει τον πυρήνα της ιστορίας, θα ανακαλύψει πως είναι μια σπουδή πάνω στην ταυτότητα, την αυτογνωσία, και το αν μπορεί κανείς να αλλάξει πυρηνικά.

Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα σημεία της ταινίας, για μένα, είναι όταν ένας Ισραηλινός χειρουργός (τον οποίο ερμηνεύει υπέροχα ο Μαρκ Ιβανίρ) τραγουδά: “Ξέρεις, μόνο το σώμα διορθώνω. Το δέρμα, τα κόκκαλα. Δεν διορθώνω την ψυχή. Αν είναι λύκος, θα παραμείνει λύκος. Αν είναι λύκος, θα παραμείνεις πρόβατο.” Είχε δίκιο; Θα πρέπει να δείτε την ταινία.