Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Με μία προϋπόθεση: Δεν πάμε θα την προσεγγίσουμε παπαγαλίζοντας «τα δόγματα» που παγιώθηκαν εκ των υστέρων στις κομματικές ιδεολογίες, αλλά θα στοχαστούμε ποιες ήταν οι βασικές αρχές  του απελευθερωτικού αγώνα μας, που  ξεκίνησε άτακτα, χωρίς ουσιαστική προετοιμασία. Παρόλα αυτά κατόρθωσε να κρατήσει εννέα χρόνια, χωρίς επιμελητεία, χωρίς στρατιωτική εκπαίδευση. Και σαν να μην έφταναν αυτά, ο διχασμός -για το ποιος έχει το γκοβέρνο- είχε ως αποτέλεσμα δύο εμφυλίους, ο πρώτος πιο ήπιος, ο δεύτερος με τραγικά αποτελέσματα – όπως όλοι οι εμφύλιοι.

Να  καταλάβουμε ότι οι Μεγάλες Δυνάμεις έδωσαν σημασία στην Επανἀσταση όταν πιέστηκαν από τους λαούς τους, είτε επειδή έβλεπαν με ρομαντισμό τα αρχαία ερείπια είτε εξοργισμένοι από τις φρικιαστικές εικόνες τής σφαγής στη Χίο. Τότε, για πρώτη φορά, γράψανε οι ευρωπαϊκές εφημερίδες για το ασυμβίβαστο του ανθρωπισμού με την τουρκική φυλή και οι ευρωπαϊκές χριστιανικές κυβερνήσεις δήλωσαν την αδυναμία συνύπαρξης χριστιανών και μουσουλμάνων.

Θέλω να πω ότι η επέτειος μας υποχρεώνει να διαβάσουμε και να μάθουμε εκείνα τα οποία στο σχολείο χάθηκαν σε απαγγελίες ποιημάτων που δεν καταλαβαίναμε το νόημα των στίχων τους, σε παραστάσεις μαθητικές και σε κατάθεση στεφάνων και σημαιοφορίες.

Τα θυμάμαι σα να μη πέρασε μια μέρα. Και τα θυμάμαι με μεγάλη συγκίνηση ως και την τελευταία λεπτομέρεια, από το στολισμό της αίθουσας με σημαιάκια, για τη σχολική γιορτή, ως και τον Κολοκοτρώνη, μέσα στη φτηνή κορνίζα του, στον τοίχο της τάξης, να κοιτάζει χωρίς να μας βλέπει, αλλά εμείς να εξετάζουμε την περικεφαλαία του, με τα μακριά γκρίζα μαλλιά του στους ώμους. Να μας φαίνεται σαν άλλος από εκείνον που πολιόρκησε την Τριπολιτσά.

Ακόμη θυμάμαι το δάσκαλὀ μας να μας εξηγεί ότι στην Τρίπολη ήταν η έδρα του Τούρκου στρατιωτικού διοικητή τής Πελοποννήσου κι αν δεν έπεφτε, δεν είχαν ελπίδα οι επαναστατημένες επαρχίες. Ηταν το στρατόπεδο των ένοπλων τουρκικών δυνάμεων που ξεχύνονταν και «θα τις ἐπνιγαν στο αίμα». Δεν μας είπε ο δάσκαλός μας, πιστεύοντας ότι δεν το επέτρεπε η ηλικία μας, όσα έγραψε ο Κολοκοτρώνης στα απομνημονεύματά του: «Το ασκέρι, όπου ήταν μέσα, το ελληνικό, έκοβε και εσκότωνε από Παρασκευή έως Κυριακή, γυναίκες, παιδιά και άνδρες, τριάντα δυο χιλιάδες, μία ώρα ολόγυρα της Τροπολιτσάς. Ενας Υδραίος έσφαξεν ενενήντα. Ελληνες σκοτώθηκαν εκατόν».

Για τη Χίο τα μάθαμε όλα. Για την Τριπολιτσά μάθαμε τα μισά. Μπορούμε σήμερα, από την απόσταση των  διακοσίων χρόνων, να κοιτάξουμε την Ιστορία μας κατάματα. Χωρίς φόβο και χωρίς πάθος.

Από την έντυπη έκδοση

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr