Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

ΤΟ ΚΑΙΡΙΟ πλήγμα στον ηθικολογικό προστατευτισμό που επιχειρήθηκε να χτιστεί με πρωταγωνιστές τη συνήγορο του αμετανόητου δολοφόνου και 2-3 ακόμα στρατευμένους δικηγόρους δόθηκε όταν η κ. Κούρτοβικ, καταλαβαίνοντας ορθώς τον κίνδυνο της αποδόμησης όλης της στρατηγικής, προσπάθησε να πείσει ότι ο Κουφοντίνας με κάποιον τρόπο «έχει προσφύγει στην Δικαιοσύνη». Τα αμφιθεατρικά και εν πολλοίς παραπλανητικά νομικά επιχειρήματα της συνηγόρου κατέπεσαν με πάταγο από την τεκμηριωμένη απάντηση της γ.γ. Αντεγκληματικής Πολιτικής Σ. Νικολάου. Και τα χαρτιά που υποτίθεται ότι δεν είχαν δοθεί στον Κουφοντίνα αποδείχθηκε ότι είχαν δοθεί, όπως και ότι ο Κουφοντίνας δεν έχει προσφύγει στη Δικαιοσύνη, την οποία ωστόσο εξακολουθεί να επικαλείται. Φέρεται μάλιστα να άρχισε την απεργία πείνας τρεις ημέρες …πριν πάρει αρνητική απάντηση στο πρωτοφανές αίτημά του να διαλέξει ο ίδιος ποιες είναι οι φυλακές της αρεσκείας του!

Ο ΩΜΟΣ εκβιασμός του Κουφοντίνα φωτίζεται πλέον σε όλο του το μεγαλείο. Εξ αρχής ήταν ένας προμελετημένος εκβιασμός με στόχο ή να του περάσει και να «ξεφτιλίσει» το κράτος-εχθρό ή να μην του περάσει και να δημιουργηθεί «μέγα» πολιτικό και ηθικό ζήτημα για την «ανάλγητη» κυβέρνηση, η οποία θα είναι η πρώτη μετά από 40 χρόνια που θα έχει νεκρό απεργό πείνας. Και σε αυτό το παιχνίδι μπήκε προσωπικά και ο Α. Τσίπρας με την ατυχέστατη ανάρτησή του, με την οποία δεν ζητούσε από τον Κουφοντίνα να σταματήσει τον εκβιασμό του για να σώσει τη ζωή του, αλλά ζητούσε από την κυβέρνηση και την Πολιτεία να υποκύψουν στον εκβιασμό του κατά συρροή και αμετανόητου δολοφόνου.

ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ, μπροστά σε αυτό το χοντροκομμένο σχέδιο «θεσμικής εκτροπής» -όπως είπε ο εφέτης κ. Λυμπερόπουλος- και της πολιτικοποίησης της προσωπικής διαστροφής του Κουφοντίνα, είναι λεπτομέρειες ή και κωμικοτραγικά. Είναι κωμικοτραγικό π.χ. η Νεολαία ενός κόμματος του συνταγματικού τόξου να διαδηλώνει υπέρ του Κουφοντίνα -αδιαμαρτύρητα- δίπλα σε ένα πανό που έγραφε «όταν οι αντάρτες μπουν στην Αθήνα, το Σύνταγμα θα λέγεται πλατεία Κουφοντίνα». Είναι επίσης κωμικοτραγικά τα κροκοδείλια δάκρυα ανθρωπιάς για τον «αγωνιστή απεργό πείνας» από ανθρώπους οι οποίοι τόσες δεκαετίες δεν έχουν βρει ούτε μια κουβέντα ανθρωπιάς για τους συγγενείς των 11 θυμάτων του στυγερού δολοφόνου.

ΑΠΛΩΣ τραγική όμως -και όχι κωμικοτραγική-είναι η στάση του ΣΥΡΙΖΑ. Ο οποίος ψάχνοντας εναγωνίως να βρει κάποιο αφήγημα, κάτι να πει και να ακουστεί, δεν διστάζει. Οχι μόνο να υπονομεύσει το Κράτος Δικαίου και τη Δημοκρατία, η οποία πράγματι ούτε εκδικείται ούτε εκβιάζεται, αλλά και να συμμετάσχει στην εκ προοιμίου ηρωοποίηση ενός αμετανόητου κατά συρροή δολοφόνου. Ο Κουφοντίνας ΔΕΝ πρέπει να πεθάνει στα χέρια της Δημοκρατίας. Αλλά δεν πρέπει και να «νικήσει». Η Δημοκρατία είναι γενναιόδωρη, αλλά δεν είναι εκβιάσιμη.

Ο ΜΗΤΣΟΣ Ο «ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ» ΜΕ ΤΑ ΑΚΡΙΒΑ ΓΟΥΣΤΑ

Ας παραμερίσουμε για λίγο -αν γίνεται- τα ειδεχθή εγκλήματα του κατά συρροή και αμετανόητου δολοφόνου. Ποιος είναι ο Κουφοντίνας; Ο οποίος ζούσε άνετη ζωή σε μια βίλα στον Βαρνάβα, μέσα σε ένα κτήμα 4 στρεμμάτων, χωρίς να έχει δουλέψει ποτέ στη ζωή του. Αυτός «πολεμούσε» το «σύστημα». Αυτός ζήλευε και ποθούσε ό,τι υποτίθεται πως μισούσε. Διαταραχή.

Αλλωστε πρέπει να υπάρχει κάποια διαταραχή όταν μόνος σου αποφασίζεις πως κάποια υπέρτατη δύναμη, σου έδωσε εν λευκώ το δικαίωμα να αποφασίζεις για το τι είναι δίκαιο και τι άδικο. Να αποφασίζεις ποιοι νομίζεις ότι πρέπει να ζήσουν και ποιοι να πεθάνουν.

Να «δικάζεις» μόνος σου και μετά μόνος σου να εκτελείς. Οταν στο μεταξύ απολαμβάνεις τα καλούδια του «συστήματος», με το οποίο, κατά τα άλλα, είσαι σε «πόλεμο». Και την ίδια ώρα που απολαμβάνεις τα αγαθά του καπιταλισμού, να μπορείς π.χ. να πυροδοτείς τη ρουκέτα, ενώ βλέπεις ότι στην Καραγεώργη Σερβίας περνάει κόσμος. «Πίεζε», βιαζόταν βλέπεις η σύζυγος να πάτε… διακοπές.

Ηταν τότε που ένα παιδί, ο Θ. Αξαρλιάν, έδωσε το όνομά του στις «παράπλευρες απώλειες» της πολιτικής σχιζοφρένειας κάποιων ναυαγίων της ζωής. Ή μήπως δεν προαπαιτείται κάποια διαταραχή, ώστε παραμονή Χριστουγέννων να κρύψεις το 45άρι κάτω από ένα κουτί γλυκά, να πλησιάσεις έναν νεαρό αστυνομικό που τον έλεγαν Χρήστο -και γιόρταζε την επομένη-, τον Χρ. Μάντη, να του πεις «χρόνια πολλά, Χρήστο» και να τον εκτελέσεις εξ επαφής; Αλλά η βίλα στον Βαρνάβα, βίλα.

Ακομψη κίνηση από την Αννα Διαμαντοπούλου;

Το ότι η Α. Διαμαντοπούλου έφτασε στους 3 επικρατέστερους για την προεδρία ενός τόσο σημαντικού οργανισμού, όπως ο ΟΟΣΑ, αποτελεί μια αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Ασφαλώς και προσωπική της. Η ίδια πέρναγε τον έναν γύρο μετά τον άλλον, μέχρι να φτάσει στον τελικό, αφήνοντας απέξω πολύ σημαντικές προσωπικότητες, με πολύ πιο ισχυρά ερείσματα. Ομως, ενώ την υποψηφιότητά της, την είχε ανακοινώσει ο ίδιος ο πρωθυπουργός, προκαλώντας και δυσαρέσκειες στο κόμμα του, «γιατί δεν προτίμησε κάποιον/κάποια από την παράταξη;», την απόσυρσή της την ανακοίνωσε η ίδια η Α. Διαμαντοπούλου. Η συλλογική προσπάθεια ξαφνικά έγινε «one woman show».

Κάποιες πληροφορίες θέλουν το Μ. Μαξίμου να πληροφορήθηκε την οικειοθελή παραίτηση από τη δική της ανακοίνωση, χωρίς να έχει προηγηθεί συνεννόηση με τον Κ. Μητσοτάκη, ο οποίος -με κόστος- πήρε στην πλάτη του την υποψηφιότητά της.

Αλλες πηγές λένε ότι η Α. Διαμαντοπούλου ενημέρωσε για τις προθέσεις της, χωρίς όμως να αφήνει περιθώρια, ώστε να αλλάξει η στάση της και να παραμείνει μέχρι τέλους στη διεκδίκηση της προεδρίας του ΟΟΣΑ, ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Σε κάθε περίπτωση, φαίνεται ότι αυτή η ωραία προσπάθεια που ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς και εξελίχθηκε με τον καλύτερο τρόπο δεν είχε το τέλος που της άξιζε.

Από την στήλη «Δια Ταύτα» της έντυπης έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου