Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Η ιστορία αρχίζει από πολύ παλιά και συγκεκριμένα από τον καιρό της Βιομηχανικής Επανάστασης. Eρευνα του 2013 έδειξε ότι την περίοδο 1854-2010 σχεδόν για τα δύο τρία των εκπομπών θερμοκηπίου και μεθανίου ευθύνονται μόλις 90 εταιρίες του κλάδου ενέργειας και τσιμέντου.

Μια άλλη έρευνα του Χάρβαρντ σχετικά με τη δράση 1.800 πολυεθνικών ανακάλυψε ότι στις χώρες με αυστηρούς περιβαλλοντικούς κανόνες -δηλαδή στα πλούσια κράτη, όπου οι εταιρίες αυτές έχουν κατά κανόνα την έδρα τους- εκπέμπονται κατά 29% λιγότεροι ρύποι. Αυτό βέβαια δεν εμποδίζει τις πολυεθνικές να εξάγουν τους ρύπους τους στον Τρίτο Κόσμο, αυξάνοντας κατά 43% τις εκπομπές άνθρακα στις φτωχότερες χώρες.

Oλα αυτά βοούν ότι το σύστημα χρειάζεται ρύθμιση και εξισορρόπηση. Οχι μόνο στον τομέα της προστασίας του περιβάλλοντος αλλά και γύρω από κάθε δραστηριότητα των πολυεθνικών, οι οποίες παρακάμπτουν δημοκρατικούς κανόνες, εργασιακά δικαιώματα και οτιδήποτε άλλο βρεθεί στο δρόμο τους.

[fwduvp preset_id=”test” playlist_id=”Test”]

Τον περασμένο Νοέμβριο η Ελβετία βρέθηκε κοντά σε μια ιστορική απόφαση, που απορρίφθηκε για τεχνικούς λόγους. Με μικρή πλειοψηφία οι Ελβετοί πολίτες επικύρωσαν σε δημοψήφισμα την Πρωτοβουλία Επιχειρηματικής Ευθύνης, που υποχρεώνει τις πολυεθνικές τής χώρας να μην εφαρμόζουν δύο μέτρα και δύο σταθμά κατά τη δράση τους στις αναπτυσσόμενες χώρες.

Βάσει αυτού, οι πολίτες του Κονγκό θα μπορούσαν να προσφύγουν -και να δικαιωθούν- στα ελβετικά δικαστήρια για τη μόλυνση του νερού και τις παραβιάσεις εργασιακών δικαιωμάτων που διαπράττει στη χώρα τους ο ελβετικός εξορυκτικός κολοσσός Glencore.

Δυστυχώς, δεν θα μπορέσουν να το κάνουν επειδή το «Ναι» δεν επικράτησε και στην πλειοψηφία των ελβετικών καντονιών. Ομως η ελβετική πρωτοβουλία έδειξε το δρόμο…

Από την έντυπη έκδοση