Γράφει ο Δημοσθένης Δαββέτας

Ο λόγος; Διδάσκει τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ελευθερία σκέψης, υποστηρίζοντας τις κοσμικές ιδέες. Κάτι που δεν μοιάζει να ’ναι καλοδεχούμενο από τους ισλαμιστικών τάσεων μουσουλμάνους. Ταυτόχρονα γίνεται συζήτηση στη γαλλική Βουλή για το νομοσχέδιο του Μακρόν περί «separatisme», δηλαδή για τα μέτρα που πρέπει η Πολιτεία να πάρει για την προστασία της Δημοκρατίας από τους φανατικούς ισλαμιστές. Επίσης, η Τουρκία κατηγορείται ότι διεισδύει επικίνδυνα στην Ευρώπη και τη γαλλική κοινωνία. Ο πρώτος στόχος των τρομοκρατών είναι η Γαλλία.

Απέναντι σε αυτό το κλίμα που κυριαρχεί στα ΜΜΕ και τον γενικό προβληματισμό για την απειλή απώλειας ελέγχου της κατάστασης, θυμάμαι τις τόσες σκηνές δολοφονικής βίας που ως τώρα γνώρισε η χώρα αυτή. Ο τρομοκράτης ενσαρκώνει την άρνηση της ανθρωπιάς. Οι δολοφόνοι των δημοσιογράφων του «Charlie Hebdo» ή των άλλων αθώων διαφέρουν από τον κατά συρροή δολοφόνο.

Γιατί δεν εκτίθενται σε άτομα, αλλά σε σύμβολα (π.χ. τους Εβραίους, τους δημοσιογράφους, τους αστυνομικούς κ.λπ). Θεωρούν τους εαυτούς τους το οπλισμένο χέρι του Αλλάχ, ο οποίος και θα τους μεταφέρει σε έναν άλλο ευτυχισμένο κόσμο. Οι ισλαμιστές αυτοί είναι η αρχή ενός νέου τύπου πολέμου, όπου στόχος είναι ο οποιοσδήποτε.

Κρυμμένοι στο ανώνυμο πλήθος, μπορούν να χτυπήσουν ανά πάσα στιγμή. Φτάνουν μόνο κάποια δευτερόλεπτα για να ξεπεράσει ο φανατικός τη γραμμή της νομιμότητας και της λογικής και να περάσει στο χώρο της ανομίας και του παραλόγου. Πρέπει να είμαστε όλοι μας έτοιμοι να δεχτούμε ότι ο αγώνας των τζιχαντιστών-τρομοκρατών δεν είναι μία αντίδραση εναντίον της φτώχειας και του ρατσισμού, ούτε είναι μία αντίδραση στην ισραηλινο-παλαιστινιακή διαμάχη.

Είναι κυρίως η μεταφορά του τζιχαντιστικού πολέμου από τη Μέση Ανατολή στην Ευρώπη. Η στρατηγική των ισλαμιστών εκμεταλλεύεται τη δημοκρατική ανοχή και μετατρέπει τις κοινωνίες μας σε μαλθακούς ασθενείς. Ομως αυτή η στάση δεν είναι η στάση του Ισλάμ.

Η μεγάλη πλειοψηφία των πιστών αντιτίθενται στην τρομοκρατία. Δεν υιοθετούν την πρακτική των τρομοκρατών. Υπάρχει όμως κι ένα είδος ένοχης σιωπής στη σχέση Ισλάμ-Ισλαμισμού, υπάρχει η απουσία κριτικής παράδοσης. Δεν είναι αποδεκτό να γίνει κριτική της θρησκείας. Κάτι που αντίθετα γίνεται στη Δυτική Εκκλησία. Αυτό που σήμερα ίσως θα χρειαζόταν το Ισλάμ είναι ένα είδος θεολογικού Διαφωτισμού, κάτι σαν θρησκευτική επανάσταση, η οποία θα έβρισκε την ισορροπημένα δημιουργική απόσταση μεταξύ θρησκείας και Πολιτείας. Χρειάζεται έναν Βολταίρο.

Από την έντυπη έκδοση

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr