Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Ας το αναλύσουμε: …παροτρύνουμε την καταγγέλλουσα.

Και ποια ήταν «η καταγγέλλουσα»; Δεν ήταν αυτή που έφερε δύο ολυμπιακά μετάλλια, τρία πανευρωπαϊκά και πλήθος άλλα; Στις δικές της επιδόσεις -και των συναθλητών της- δεν «πάτησε» η Ομοσπονδία για τις οικονομικές απαιτήσεις της από το κράτος; Η «καταγγέλλουσα» δεν είχε όνομα και επίθετο; Προς τι η απαξίωσή της από την εκφορά του λόγου της Ομοσπονδίας;

Αναλύω: …εφόσον πήρε την πρωτοβουλία…

Η Ομοσπονδία Ιστιοπλοΐας θα ήθελε η Σοφία Μπεκατώρου να μην πάρει την πρωτοβουλία, ώστε να μην εξαναγκαστεί να κοιταχτεί στον καθρέφτη. Να τηρήσει τη σιωπή που επιβάλλουν οι εσωτερικοί κανονισμοί των καθεστωτικών των αθλητικών σωματείων. Αλλά ανάμεσα στη λέξη «πρωτοβουλία» και στη -σωστή- λέξη «απόφαση» της Σοφίας μεσολαβεί η αθλιότητα της Ομοσπονδίας απέναντι στην κορυφαία αθλήτριά της. Η Ομοσπονδία τής χρωστά. H Σοφία όχι.

Αναλύω: …έστω και μετά από τόσα χρόνια…

Στον βιασμό, στην ασέλγεια δεν υπάρχει «έστω». Ούτε χωρά το «μετά από τόσα χρόνια». Επειδή το βαρύ ψυχικό άλγος και το σωματικό φορτίο αηδίας, τρόμου και αυτοαπαξίωσης δεν περνά μετά από χρόνια. Ούτε και μετά από τόσα χρόνια. Ουσιαστικά, κατακάθεται ρύπος στην ψυχή. Οσο το θύμα σωπαίνει.

Αναλύω: …να μιλήσει σχετικά με αυτό το δυσάρεστο γεγονός…

Γεγονός δυσάρεστο ήταν όταν η Μπεκατώρου έχανε τη νίκη σ’ έναν αγώνα. Αλλά δεν χαρακτηρίζεις «δυσάρεστο γεγονός» την ασέλγεια, τον βιασμό. Αν «το δυσάρεστο γεγονός» είχε συμβεί στην κόρη του προέδρου της Ομοσπονδίας, θα έκλεινε τα μάτια του και θα εξακολουθούσε να έχει κολλητό του τον βιαστή;

Αναλύω: …να γίνει συγκεκριμένη…

Τη στιγμή που αποφάσισε η Σοφία να σπάσει τη σιωπή της, υπήρχε περίπτωση να μην είναι «συγκεκριμένη»; Απλώς, στην προβολή απαίτησης της Ομοσπονδίας να «γίνει συγκεκριμένη» υποκρύπτεται η απειλή: Ο ένοχος θα της ρίξει λάσπη, ως συκοφάντριας. Ο σάλος θα την πονέσει, ενώ η Ομοσπονδία θα σκουπίσει τα χέρια της στο τεκμήριο αθωότητας του βιαστή…

Τώρα, θα γίνω εγώ συγκεκριμένη: Αυτοί που συνυπέγραψαν αυτό το δελτίο Τύπου -εξοργίζοντας τους πολίτες- εξακολουθούν να μένουν στις θέσεις τους! Να τους θυμίσω την παροιμία «Ολοι τούς φτύνουν και αυτοί νομίζουν ότι βρέχει;».

Από την έντυπη έκδοση