Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Τότε έρχονταν και μικρά, με τους γονείς τους που τα πρόσεχαν από μακριά, αλλά και παρέες εφήβων που διασκέδαζαν. Καθώς περνούσαν τα χρόνια όλο και λιγότερα μικρά, όλο και λιγότερες παρέες χτυπούσαν την πόρτα. Ετσι, αντί να έχουν χτυποκάρδι τα παιδιά, αν θα τους ανοίξει η πόρτα, είχα εγώ, μη τυχόν και δεν χτυπήσει.

Σχεδόν ένιωθα ευγνωμοσύνη που τα ευλογημένα κρατούσαν ακόμη το έθιμο που εμείς, στη δεκαετία του ´60, το είχαμε αναγάγει σε «πρέπει». Επρεπε το… έξτρα χαρτζιλίκι. Επρεπε “να τα πούμε” στους συγγενείς για να μας δείξουν την αγάπη τους, με κανένα δίφραγκο, άντε τάληρο! Επρεπε “να τα πούμε” και στη γειτονιά που αντηχούσε πέρα ως πέρα το “καλήν ημέρα άρχοντες”. Ξεκινούσαμε μόλις έφεγγε, με το κρύο στο πρόσωπο και ένα χαμόγελο ως τα αυτιά.

Ερχόταν, βέβαια, τα προηγούμενα χρόνια και ο μικρός εγγονός μου με το κινητό στο ένα χέρι -για να διαβάζει τους στίχους, μην ξεχάσει τίποτε- και στο άλλο το τρίγωνο. Τώρα μεγάλωσε κι αυτός. «Δεν λένε παιδιά κάλαντα στη πρώτη γυμνασίου» μου δήλωσε, σε μια διαπραγμάτευση που αποπειράθηκα να κάνω. «Αυτά είναι για τα πρωτάκια». Και πού να βρω εγώ πρωτάκια…

Πέρυσι, σαν σήμερα, χτύπησαν και δύο κορίτσια και είπαν, με αγγελικές φωνές, τα κάλαντα. Ηταν, από την προφορά τους, από άλλη χώρα αλλά και αυτό με έκανε να νιώσω χαρά που συνέχιζαν μια παράδοση πού τα παιδιά μας όλο κι αφήνουν πίσω τους. Σήμερα η μέρα είναι σιωπηλή. Δεν περιμένουμε να χτυπήσει η πόρτα μας. Τα κάλαντα απαγορεύτηκαν. Σ’ ένα παλιό ρώσικο παραμύθι ο κακός μάγος απαγόρευσε τα κάλαντα γιατί τον ενοχλούσαν οι παιδικές φωνές, τα γέλια και οι χαρές στους δρόμους. Στη δική μας περίπτωση, κακός μάγος είναι ιός αλλά πόσο «θα χαιρόταν να πήγαινε από σπίτι σε σπίτι».

Στριμωχτήκαμε πολύ το Πάσχα αλλά είπαμε ότι το καλοκαίρι θα τακτοποιούσε τα πράγματα. Ηρθε το φθινόπωρο και λέγαμε ότι ως τα Χριστούγεννα έχουμε καιρό. Και σήμερα ετοιμαζόμαστε να γιορτάσουμε βουβά Χριστούγεννα. Ούτε εκκλησία, ούτε φίλοι στο σπίτι. Βάλαμε, όμως, πολλοί από μας, φώτα στα μπαλκόνια και στις βεράντες. Στολίσαμε τα σπίτια μας, όπως μπορεί ο καθένας. Είδα να κυκλοφορούν δένδρα και στα… πορτμπαγκάζ. Δεν το βάλαμε κάτω. Ζήτημα χρόνου είναι. Η ευχή φέτος είναι μία: “Να είμαστε όλοι καλά, να έχουμε την υγεία μας”. Θα περάσει κι αυτό!

Από την έντυπη έκδοση