Γράφει ο Γιώργος Ν. Παπαθανασόπουλος

Οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες επιχείρησαν να Τον εξαφανίσουν, μήπως και αμφισβητούσε την εξουσία τους. Κατόπιν ήρθαν οι αιρετικοί από την ίδια την Εκκλησία Του. Θέλησαν να Τον βάλουν στα καλούπια της λογικής τους και να Τον μικρύνουν…

Οι αιώνες περνούν… Ονομαζόμενοι Χριστιανοί αποκτούν κρατική εξουσία και Τον πληγώνουν αφού οι περισσότεροι καταντούν έρμαια των παθών τους και αδικούν, βασανίζουν και σκοτώνουν, πολλές φορές εν ονόματί Του. Ακόμη χειρότερη πληγή Tου επιφέρει ο Πατριάρχης της Δύσης, ο Πάπας. Από πνευματικός ταγός μεταβάλλεται σε κρατικό ηγέτη και κοιτάζει με τον στρατό του να επεκτείνει το κράτος του και την επιρροή του. Φτάνει στο σημείο της ύβρεως έναντι του Θεού, όταν «εν ονόματι της Πίστεως» καίει ζωντανούς ανθρώπους. Όπως γράφει ο Ντοστογιέφσκι ο ιεροεξεταστής φυλακίζει τον Χριστό…

Ερχεται ο Λούθηρος. Βλέπει τα στραβά του παπισμού και θέλοντας να τα διορθώσει πέφτει σε μια λογικοκρατία. Ο Γλυκύς Ναζωραίος, που δεν είχε «πού την κεφαλήν κλίναι», είναι ξένος με τον προτεσταντικό τρόπο καταξίωσης διά του πλούτου και της μετατροπής της Εκκλησίας σε ευαγές ίδρυμα, με αυστηρούς ευσεβιστικούς κανόνες.

Σε αντίδραση προς τα προνόμια των Ρωμαιοκαθολικών στη Γαλλία και τη συνεργασία τους με την απόλυτη μοναρχία οι άθεοι επαναστάτες διώκουν τον Χριστό και επιχειρούν και αυτοί να Τον εξοντώσουν. Παίρνουν βασικές αρχές της διδασκαλίας Του και τις μετατρέπουν σε συνθήματά τους: Ελευθερία, Αδελφοσύνη, Ισότητα. Η ελευθερία «εφαρμόζεται» με τη γενοκτονία της Βανδέας, η αδελφοσύνη με την γκιλοτίνα και η ισότητα με τη συνέχιση της δουλείας στις αποικίες της Γαλλίας.

Για να «διορθώσουν τα λάθη» της Γαλλικής Επανάστασης, που δεν πέτυχε να εξοντώσει τον Χριστό, οι Μπολσεβίκοι εφαρμόζουν ριζοσπαστικότερα μέτρα. Οι συστηματικοί διωγμοί και τα μαρτύρια εκατομμυρίων χριστιανών συνοδεύονται με συστηματική άθεη προπαγάνδα. Αλλά εξέλιπε ο μπολσεβικισμός, όπως και όλοι οι προηγούμενοι διώκτες του Χριστού, χωρίς να καταφέρει να Τον εξαφανίσει.

Σήμερα εξακολουθεί να διώκεται ο Χριστός. Η εποχή μας είναι μια επανάληψη της belle époque (1880 – 1914). Ηδονισμός, ανεμελιά, με παράλληλη έκρηξη της τεχνολογίας και με αύξηση της απόστασης στον τρόπο ζωής πλούσιων και πτωχών. Ιδανικά και αρχές, όπως οικογένεια, ανθρώπινη ζωή, διάκριση των φύλων δέχονται αμείλικτη επίθεση, ενώ οι χριστιανοί ηγέτες δεν μπορούν να ανταποκριθούν στην αποστολή τους.

Ομως ο Χριστός εξακολουθεί να είναι πάντα Παρών, πόλος αγάπης, ελπίδας και σωτηρίας. Αυτό μας το θυμίζει και εφέτος, όπως κάθε χρόνο, η επέτειος της Γέννησής Του. ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ.

Από την έντυπη έκδοση