Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

ΜΠΟΡΕΙ να ρέπει στο λαϊκισμό και στη συνωμοσιολογία, αλλά η επίσημη θέση του είναι στην ορθή κατεύθυνση. Ασχέτως αν με τη στάση του υπονομεύει την εθνική προσπάθεια κατά της πανδημίας, επισήμως δεν συντάσσεται με τους «αρνητές», ούτε τάσσεται π.χ. κατά της μάσκας. Το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι πως έχει ταυτιστεί αμφιλεγόμενες θέσεις και με πρόσωπα, τα οποία παραπέμπουν ευθέως σε ιδεολογικό αρνητισμό. Ο Π. Πολάκης, π.χ., παραπονέθηκε δημοσίως στον Δ. Βερβεσό γιατί δεν τον κάλεσε στο γνωστό κορονοπάρτι των γενεθλίων του. Η είδηση για το εμβόλιο είχε χαρακτηριστεί επισήμως ως «εμπόριο ελπίδας». Η ατομική ευθύνη βρέθηκε και βρίσκεται σταθερά στο στόχαστρο της αντιπολιτευτικής τακτικής της Κουμουνδούρου. Ενώ δύο υπουργοί της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. έχουν βγει στη ρούγα κατά του εμβολίου. Ο Ν. Μαυραγάνης με τα… τσιπάκια και τον έλεγχο της συμπεριφοράς των ανθρώπων μέσω του εμβολίου δεν ήταν ο πρώτος. Είχε προηγηθεί έτερο μέλος των κυβερνήσεων Τσίπρα, ο Π. Χαϊκάλης, ο οποίος είπε ένα νέο «όχι». Αυτή τη φορά στο εμβόλιο.

ΜΑΖΙ με την τυφλή αντιπολιτευτική τακτική, η οποία παραπέμπει σε «αντιπολίτευση τρολ», η εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτό το κρίσιμο θέμα κι αυτή την κρίσιμη στιγμή θολώνει. Και το χειρότερο, ξυπνά τις μνήμες, τις οποίες εδώ σχεδόν και 2 χρόνια πασχίζει να ξεχαστούν. Να ξεχαστεί ότι συγκυβέρνησε με τον Π. Καμμένο και τους ΑΝ.ΕΛ. Να ξεχαστεί ότι επί 4 χρόνια ήταν χέρι χέρι και αγκαλιά με τους ψεκασμένους. Η ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ από τις παραμονές των ευρωεκλογών του 2019 μέχρι και σήμερα ήταν και είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ η πλέον ανίερη συγκυβέρνηση που μπορούσε να βάλει ανθρώπου νους. Και περίπου τα είχε καταφέρει. Αφού έσβησε από τη μνήμη του το γεγονός, προσπάθησε να σβηστεί και από τη συλλογική συνείδηση. Και πάνω που πίστεψε ότι τα κατάφερε, ήρθε ο κ. Μαυραγάνης να θυμίσει σε όλους με ποιους συγκυβερνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ. Νομικός στο επάγγελμα, ο «τσιπαρισμένος» πρώην υπουργός των Α. Τσίπρα-Π. Καμμένου διανοήθηκε να πει δημοσίως (MEGA) στον κ. Βασιλακόπουλο (καθηγητή Ιατρικής σε 2 Πανεπιστήμια -της Ελλάδας και του Καναδά- με διδακτορικό και 2 διατριβές επί του θέματος) ότι είναι «αδιάβαστος» και να πάει να διαβάσει «τι λέει το ΜΙΤ»! Ηρθαν οι ΑΝΕΛίτες Μαυραγάνης και Χαϊκάλης να φρεσκάρουν τη μνήμη της ελληνικής κοινωνίας, ποιοι με ποιους και πώς επιχείρησαν -ευτυχώς ανεπιτυχώς- να μετατρέψουν τη χώρα σε «Ψεκανιστάν».

ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΔΟΘΕΙ ΣΥΓΧΩΡΟΧΑΡΤΙ

Ο Α. Τσίπρας ήταν απολύτως σαφής στην ευθεία απειλή του κατά του Κ. Μητσοτάκη: «Δεν θα αποφύγει να λογοδοτήσει για το σύστημα καταγραφής των κρουσμάτων».

Δεν είπε «θα σε καθίσω στο σκαμνί», αλλά κάτι τέτοιο εννοούσε, αγνοώντας δύο βασικές προϋποθέσεις: 1. Στο «σκαμνί» καθίζει η Δικαιοσύνη. 2. Το εκ νέου παιχνίδι με τους «αρμούς της εξουσίας» «επιτρέπεται» μόνο κατόπιν εκλογικής νίκης. Προφανώς ο Α. Τσίπρας πιστεύει ότι έστω «μία στο εκατομμύριο» μπορεί να κερδίσει ξανά. Αναφαίρετο δικαίωμά του. Αλλωστε ως γνωστόν «η ελπίδα πεθαίνει τελευταία».

Η απειλή που εκτόξευσε, όμως, δείχνει ότι συνεχίζει να έχει αυταπάτες. Η αγνόηση όλων των δημοσκοπήσεων, οι οποίες δείχνουν, ακόμα και τώρα στην κορύφωση της πανδημίας, ότι η διαφορά Ν.Δ.-ΣΥΡΙΖΑ δεν πέφτει με τίποτα κάτω από το 15%-16%, είναι μια θεμιτή πολιτική επιλογή. Αυτό που δεν είναι λογικό είναι να νομίζει ο Α. Τσίπρας πως χάνοντας τις εκλογές του 2019, πήρε και συγχωροχάρτι. Οτι έκλεισαν όλες οι εκκρεμότητες με το παρελθόν. Οτι παραγράφηκαν όλες οι ευθύνες. Δεν είναι έτσι όμως. Υπάρχουν ανοικτά κεφάλαια και εκκρεμείς υποθέσεις. Οι απειλές μπορεί να υπηρετούν τη μετωπική και μακάβρια σύγκρουση που έχει επιλέξει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά συγκρούονται μετωπικά με την πραγματικότητα. Η οποία είναι πιο σκληρή από τον τοίχο.

Τούρκος με τον Ερντογάν ο Βέμπερ

Ενα καθόλου τυχαίο τουίτ έκανε χθες ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος Μ. Βέμπερ. «Μην ξεγελιέστε από τον Ερντογάν! Απέσυρε το “Ορούτς Ρέις” πριν από τη Σύνοδο Κορυφής του Οκτωβρίου για να αποφύγει τις κυρώσεις. Τώρα το κάνει ξανά», έγραψε ο κ. Βέμπερ, καταλήγοντας ότι «πρέπει να πούμε φτάνει πια και να βάλουμε κυρώσεις στο τραπέζι». Διπλωματικοί κύκλοι που γνωρίζουν καλά το οργιώδες διπλωματικό παρασκήνιο που υπάρχει εν όψει της Συνόδου Κορυφής στις 10-11 Δεκεμβρίου θεωρούν ότι η «κάθετη» παρέμβαση του Μ. Βέμπερ δεν είναι τυχαία, ούτε χρονικά ούτε ως προς το ύφος της. Η επιβολή κυρώσεων στην Τουρκία είναι ένα θέμα που «ανοιγοκλείνει» μέρα με τη μέρα. Και είναι πολύ πιθανόν οι τελικές αποφάσεις, ως προς την επιβολή κυρώσεων, αλλά και το βάρος τους να παρθεί από τους 27 κεκλεισμένων των θυρών.