Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Οταν, όμως, μπαίνουν στη μέση ζητήματα οικονομίας, δεν διστάζουν να προτάξουν τα συμφέροντά τους και να συνεργαστούν με τον «Μεγάλο Εχθρό». Το είχε πει άλλωστε και ο Κλίντον: «It’s the economy, stupid!». Mία, λοιπόν, από τις μεγαλύτερες προκλήσεις της προεδρίας Μπάιντεν θα είναι η διαχείριση της ΠΟΟΕΣ (Περιφερειακή Ολοκληρωμένη Οικονομική Εταιρική Σχέση) ή αγγλιστί RCEP (Regional Comprehensive Economic Partnership).

Πρόκειται για τη μεγαλύτερη εμπορική και οικονομική συμφωνία στα χρονικά, που υπέγραψαν ύστερα από οκταετείς διαπραγματεύσεις 15 χώρες της Ανατολικής Ασίας και του Ειρηνικού με συνολικά 2,2 δισεκατομμύρια κατοίκους, που αντιπροσωπεύουν το 30% του παγκόσμιου πληθυσμού και του παγκόσμιου ΑΕΠ.

Η Κίνα έπεισε 10 χώρες του ASEAN (Ινδονησία, Βιετνάμ, Μαλαισία, Λάος, Ταϊλάνδη, Σιγκαπούρη, Καμπότζη, Μιανμάρ, Φιλιππίνες, Μπρουνέι) να ενταχθούν σε μια κοινή αγορά ελεύθερου εμπορίου, στην οποία προσχώρησαν και οι τέσσερις προαναφερθέντες σύμμαχοι των ΗΠΑ.

Το ενδιαφέρον είναι ότι οι Ιάπωνες, οι Νοτιοκορεάτες και οι Φιλιππινέζοι συνήψαν πρόθυμα τον αμοιβαία επωφελή εμπορικό συνεταιρισμό με τους Κινέζους, χωρίς να υποχωρήσουν στις γεωγραφικές διεκδικήσεις τους στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας, αφήνοντας απέξω αυτό το κεφάλαιο των διμερών σχέσεων.

Οι Κινέζοι επωφελήθηκαν τα μέγιστα από το κενό που άφησε η αποχώρηση του Τραμπ από τη Συμφωνία Εμπορίου του Ειρηνικού (ΤΡΡ), στην οποία θα συμμετείχαν όλες οι χώρες που έπεσαν στην αγκαλιά της Κίνας – μαζί τους και οι στρατιωτικοί σύμμαχοι των ΗΠΑ!

Μόνο η φιλοαμερικανική Ινδία του Μόντι αντιστάθηκε στο κινεζικό φλερτ, περισσότερο για την προστασία της εγχώριας οικονομίας από τον ασιατικό ανταγωνισμό, παρά για να μην πέσει στη δυσμένεια της Ουάσιγκτον.

Το ενδιαφέρον είναι ότι θεωρητικά η «κινεζική Κοινή Αγορά» είναι ανοιχτή και στις ΗΠΑ, οι οποίες όμως θα δυσκολευτούν να αποτινάξουν τον προστατευτισμό και την οικονομικό εθνικισμό της τραμπικής περιόδου.

Από την έντυπη έκδοση