Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης*

ΕΤΣΙ κι αλλιώς, εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις που απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα, ποτέ δεν προκύπτει κάτι μεμπτό στην πραγματικότητα για τους υπόχρεους της δήλωσης. Απόλυτα λογικό, γιατί αν υποθέσουμε ότι κάποιος έχει πλουτίσει κατά τρόπο παράνομο θα έπρεπε να έχει πραγματικά αυτοκτονική διάθεση ώστε να αποκαλύψει το οικονομικό έγκλημα που έχει διαπράξει.

ΑΠΟ ΤΗΝ άλλη, είναι ευνόητο πως θα πρέπει να ελέγχονται. Τον τρόπο θα πρέπει να τον βρουν οι ειδικοί. Σκέψεις υπάρχουν. Οι υπηρεσίες του υπουργείου Οικονομικών σε συνεργασία με τους οικονομικούς εισαγγελείς θα μπορούσαν να κάνουν φύλλο και φτερό -χρησιμοποιώντας όλα τα κατάλληλα εργαλεία- την οικονομική τους κατάσταση. Π.χ. εδώ και δύο μήνες ο Ελεύθερος Τύπος έχει αποκαλύψει πως ο κ. Αρτέμης Αρτεμίου, ένας από τους πιο έμπειρους δικηγόρους σε θέματα offshore, μπαινόβγαινε στο Μαξίμου και ήταν συνταξιδιώτης του υπουργού Νίκου Παππά στη Βενεζουέλα. Κι όμως καμία αρχή δεν έχει θορυβηθεί, τουλάχιστον, να παραγγείλει μια έρευνα για να ελεγχθεί αν οι offshore που εκπροσωπεί ο Κύπριος δικηγόρος σχετίζονται με πολιτικούς.

ΤΟ ΙΔΙΟ «ανέκδοτο» ισχύει και με τις Εξεταστικές Επιτροπές, που ουσιαστικά λειτουργούν ως κυβερνητικά όργανα προπαγάνδας ή ως «πλυντήρια» προσώπων και καταστάσεων. Οσο η νομική ευθύνη υπουργών εξαρτάται από τη βουλευτική ψήφο φαντάζει σχεδόν απίθανο να δούμε πραγματική απόδοση δικαιοσύνης. Η υπόθεση Τσοχατζόπουλου αποτελεί το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα.

Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ της κοινωνίας άλλοτε οργίζεται και άλλοτε χλευάζει με όλες τις παραπάνω τραγελαφικές καταστάσεις. Ή, για να το πούμε πιο λαϊκά, όπως από τότε που βγήκε η συγγνώμη χάθηκε το φιλότιμο, έτσι και από τότε που εφευρέθηκαν τα «πόθεν έσχες» και οι Εξεταστικές Επιτροπές χάθηκε κάθε έννοια ελέγχου και απόδοσης ευθυνών για τους πολιτικούς. Να η ευκαιρία για μια σημαντική μεταρρύθμιση, ας καταργηθούν…