Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Χθες η ισπανική Βουλή απέρριψε με 298 ψήφους έναντι 52 την πρόταση μομφής του Vox κατά της κεντροαριστερής κυβέρνησης Σοσιαλιστών- Podemos. Το Λαϊκό Κόμμα του Πάμπλο Κασάδο και οι Ciudadanos δεν «τσίμπησαν» στην πονηρή πρόσκληση των νεο-φρανκιστών, που ονειρεύονται να πάρουν τα ηνία στη «δεξιά πολυκατοικία».

Οι σφυγμομετρήσεις δείχνουν το Vox σε ποσοστά άνω του 17%, με το Λαϊκό Κόμμα να μην αισθάνεται και τόσο άνετα στο 22%-23%. Οσο για τους Ciudadanos, έχουν μπει για τα καλά στο περιθώριο.

Αυτός ο δημοσκοπικός αέρας -για λόγους που δεν θα εξετάσουμε προς το παρόν- έχει αποθρασύνει τόσο τους Ισπανούς ακροδεξιούς, ώστε να μην διστάζουν να αποκαλούν «εγκληματίες» τον πρωθυπουργό Σάντσεθ και τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, Ιγκλέσιας, να χαρακτηρίζουν «τσάτσο της Βενεζουέλας» τον πρώην πρωθυπουργό Θαπατέρο και να ζητούν να τεθούν εκτός νόμου όλα τα αυτονομιστικά κόμματα των ισπανικών περιφερειών (Καταλωνία, Ναβάρα, Χώρα Βάσκων, Γαλικία κ.λπ.).

Κάνοντας να ωχριούν μπροστά του η Λεπέν και ο Σαλβίνι, ο πρόεδρος του Vox, Σαντιάγο Αμπασκάλ, απαξιώνει ανοιχτά την Ευρωπαϊκή Ενωση, ζητά την πρόσδεση της Ισπανίας στο ατλαντικό άρμα των ΗΠΑ και υπερθεματίζει στον πόλεμο του Τραμπ κατά της «κομμουνιστικής Κίνας» και του «κίτρινου κορονοϊού». Ισως βλέπει τον εαυτό του σαν ένα είδος «λατίνου Ερντογάν», καθώς δεν κρύβει ότι ονειρεύεται πρωταγωνιστικό ρόλο της Ισπανίας σε μια «ιβηρόσφαιρα», με ηγέτη τις ΗΠΑ και την Ευρώπη στο περιθώριο.

Επιπλέον, σε μια εποχή που ο ισπανικός λαός αντιμετωπίζει με καχυποψία το στέμμα και τη μοναρχία, το Vox έχει αυτοανακηρυχθεί σε βασικό υπερασπιστή του θρόνου, τροφοδοτώντας την πυροστιά ενός νέου εθνικού διχασμού. Και το εφιαλτικό έργο είναι μόλις στην αρχή…

Από την έντυπη έκδοση