Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Και επειδή θέλω να είμαι ακριβής ολοκληρώνω την πρόταση: Κατά πού το πάει η Τουρκία από το 1908 ως σήμερα. Είπαμε και το ξαναλέμε: Οποιος δεν έχει στρωθεί να διαβάσει την Ιστορία του 19ου και του 20ού αιώνα, με έμφαση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, θα διατυπώνει ανάλογες απορίες. Λοιπόν, ο Ερντογάν το πάει εκεί που δηλώνει από πρωίας έως και νυκτός.

Επισημοποιεί το δόγμα της «Γαλάζιας Πατρίδας» το οποίο δεν είχε βγει ποτέ από το νου των τουρκικών κυβερνήσεων, ακόμη και αν δεν το διατύπωναν ευθαρσώς. Θα έλεγα πως είναι η αταλάντευτη επιδίωξη της Τουρκίας που προωθούσε και προωθεί το υπουργείο Εξωτερικών της. Η διατήρηση της εδαφικής ακεραιότητας της Αυτοκρατορίας, ιδιαίτερα της Θράκης, της Μακεδονίας και της Ηπείρου, ήταν βασικός στόχος του κινήματος των Νεότουρκων. Σήμερα, που αυτή η επιδίωξη είναι ατελέσφορη, τα σχέδια μεταφέρθηκαν στο Αιγαίο. Ο Οζάλ, το 1987, σε συνέντευξή του είχε δηλώσει ότι η Ρόδος δεν έπρεπε ποτέ να επιστρέψει στην Ελλάδα!

Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι, που σήμαναν το τέλος τηςοθωμανικής κυριαρχίας στη Ευρώπη, προκάλεσαν την ταυτόχρονη ανάδυση του τουρκικού εθνοτικού εθνικισμού. Ηταν ζήτημα χρόνου και δοθείσης ευκαιρίας η εκδίωξη ή και εξόντωση των χριστιανών. Η εκδίωξη των Ελλήνων από τα παράλια προς τα βάθη της Ανατολίας, που απέβλεπε στην εξόντωσή τους, ξεκίνησε το 1914. Η επιστροφή τους στα παράλια το 1917 ήταν ο πρόλογος του οριστικού ξεριζωμού τους που σχεδιάστηκε υπό την καθοδήγηση του Γερμανού στρατηγού Λίμαν φον Σάντερς. Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου ακολούθησε.

Η Συνθήκη των Σεβρών (1920) που συγκροτούσε το διαμελισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας δεν εφαρμόστηκε. Αλλά το ζητούμενο δεν ήταν η απόδοση των εδαφών της στους δικαιούχους λαούς. Ηταν η ένταξή τους στη σφαίρα επιρροής των Μεγάλων Δυνάμεων. Για πολλούς ιστορικούς η συμμαχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με τη Γερμανία, τα σχέδια της Γερμανίας να συνδεθεί μέσω Τουρκίας με τη Μέση Ανατολή, έγραψαν το τέλος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Ωστόσο, η ανασύστασή της και η ανασυγκρότησή της, που αποτέλεσε τον χρόνιο καμβά της εξωτερικής τουρκικής πολιτικής, επί Ερντογάν έχει επανακάμψει δριμύτερη. Αναρωτιόμαστε γιατί η Γερμανία δεν επιτρέπει να επιβληθούν κυρώσεις για την επιθετική πολιτική της Τουρκίας κατά κράτους-μέλους της Ε.Ε; Είναι οι 2.000 γερμανικές επιχειρήσεις στην Τουρκία. Είναι τα τέσσερα εκατομμύρια των Τούρκων μεταναστών στη Γερμανία που μετρούν ισάριθμους ψήφους. Είναι η αγορά της Τουρκίας, ως κύριος πελάτης της Γερμανίας.

Αυτό που φαίνεται αδύνατον να κατανοήσουμε είναι ότι δεν υπάρχουν φιλίες στις διεθνείς σχέσεις. Υπάρχουν συμφέροντα. Αν είναι κοινά, η φιλία είναι το επακόλουθο. Τι δεν καταλαβαίνουμε, ήθελα να ήξερα.

Από την έντυπη έκδοση

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr