Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Εχει τίτλο «Ο ουρανός θα περιμένει» και περιγράφει τον προσηλυτισμό νεαρών αγοριών και κοριτσιών της Γαλλίας από φανατικούς του Ισλάμ, που σε κάποιες ακραίες περιπτώσεις τα πείθουν να πάνε να πολεμήσουν για τον ISIS. Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν περίπου 700 Γάλλοι υπήκοοι -οι 280 θηλυκού γένους, σύμφωνα με το υπουργείο Εσωτερικών- που βρίσκονται στα μέτωπα της Συρίας και του Ιράκ. Το ενδιαφέρον δεν εστιάζεται τόσο στους αραβικής καταγωγής όσο στους «Ευρωπαίους το γένος», όπως λέγαμε σε άλλες εποχές.

«Το βρίσκω πολύ δυνατό φιλμ», είπε η υπουργός «και θα πρότεινα σε όλο τον κόσμο να το δει για να καταλάβει ποια κερκόπορτα της κοινωνίας μας αφήνει τον φανατισμό να διεισδύσει στα μυαλά ανύποπτων ανθρώπων».

Τα γυρίσματα της ταινίας ξεκίνησαν στο Παρίσι πέρυσι τον Νοέμβριο, μόλις τρεις μέρες μετά τα πολύνεκρα τρομοκρατικά χτυπήματα στην Πόλη των Φώτων. Απέκτησαν, λοιπόν, τραγική επικαιρότητα.

Η σκηνοθέτις Μαρί-Καστίγι Μανσιόν-Σαάρ αποκάλυψε ότι εμπνεύστηκε το σενάριο από την πραγματική ιστορία ενός νεαρού Γάλλου, που αναζητούσε απεγνωσμένα την αδελφή του στα στρατόπεδα του ΙSIS στη Συρία. «Μου ήταν αδύνατον να καταλάβω τι ώθησε μια έφηβη Ευρωπαία να το σκάσει για τέτοιο λόγο. Για ένα αγόρι θα το καταλάβαινα, υποτίθεται πως έχει έμφυτη ροπή σε όπλα και πολέμους. Το κορίτσι όμως;».

Με βάση το σενάριο, η 16χρονη Μελανί (την οποία υποδύεται η Ναομί Αμαρζέ) είναι ένα ήσυχο και μελετηρό κορίτσι, που σπουδάζει τσέλο και μένει με τη μητέρα της (την παίζει η γνωστή ηθοποιός Σαντρίν Μπονέρ). Μάνα και κόρη είναι μάλλον… νερόβραστες χριστιανές. Μετά το θάνατο της γιαγιάς της η Μελανί γνωρίζεται στο Διαδίκτυο με ένα μουσουλμάνο -τον «πρίγκιπά» της- που τη μυεί σε θεωρίες συνωμοσίας για την πραγματική ή φανταστική καταπίεση των μουσουλμάνων από τους Δυτικούς. Σύντομα το κορίτσι μεταμορφώνεται σε φανατική τζιχαντίστρια, προσηλυτίζεται στο Ισλάμ, κόβει τη μουσική και αποξενώνεται για τη μητέρα της. Ο δρόμος για τη Μέση Ανατολή είναι ανοιχτός…

Η αλήθεια είναι πως ο μέσος μουσουλμάνος τρομοκράτης της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Βρετανίας, της Ιταλίας δεν ανταποκρίνεται στο προφίλ της πρωταγωνίστριας. Είναι συνήθως κάποιος πρόσφυγας ή μετανάστης από τη Συρία, το Πακιστάν, το Αφγανιστάν ή τη Βόρεια Αφρική, από εκείνους που κάνουν τους Ευρωπαίους να φοβούνται να κυκλοφορήσουν έξω από το σπίτι, στα ψώνια, στο μετρό.

Αυτό το τέρας του φόβου, που αποχαλινώνει την ευρωπαϊκή Ακροδεξιά και δένει κόμπο το λαιμό όσων Ευρωπαίων επιμένουν ότι «δεν είναι όλοι οι πρόσφυγες έτσι» και η Ευρώπη «δεν πρέπει να καταστρέψει ό,τι έχει απομείνει από τις ανθρωπιστικές της αξίες», φάνηκε να καταβάλει ακόμη κι αυτήν την Ανγκελα Μέρκελ. «Δεν ξέρω αν μπορούμε να το αντέξουμε αυτό», είπε καταπτοημένη, την Τρίτη, στους πενθούντες Γερμανούς.

Τίποτε δεν δείχνει πια ικανό να συγκρατήσει τους αντι-ισλαμιστές του Βίσεγκραντ (Πολωνία, Ουγγαρία, Τσεχία, Σλοβακία) που δεν δέχονται ούτε έναν πρόσφυγα για να ανακουφίσουν λίγο τους Νότιους –  υποτίθεται εταίρους τους. Η άποψη του Τσέχου υπουργού Οικονομικών, Αντρέι Μπάμπις, «δεν υπάρχει πια θέση για μετανάστες στην Ευρώπη», μέλλει να κυριαρχήσει παντού. Αλίμονο σ’ εμάς…

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής