Γράφει ο Πάνος Αμυράς*

«Αλήθεια, υπάρχει ντε φάκτο συγκυβέρνηση του ΚΙΝΑΛ με τη Δεξιά;», ήταν το ερώτημα που απηύθυνε στο Μαξίμου ο εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ μετά μάλιστα από ανάρτηση στο twitter του Ανδρέα Λοβέρδου σύμφωνα με την οποία «τελικά συγκυβερνάμε με τη Ν.Δ. αλλά με ευθύνη κάποιων δεν το ξέρουμε». Και όπως μαθαίνουμε στο Μαξίμου έπεσε πανικός.

Από τις αντιδράσεις στην Κουμουνδούρου διακρίνουμε μία δόση ζήλιας. Εδώ που τα λέμε δεν είναι και ωραίο για τον ΣΥΡΙΖΑ να αγωνίζεται επί χρόνια για την «προοδευτική διεύρυνση», μέχρι και τη μαρκίζα του κόμματος άλλαξε για να προσελκύσει στελέχη από την Κεντροαριστερά και τελικώς στο προσκλητήριο να εμφανίζονται η Τζάκρη ή ο Ραγκούσης, που μέχρι πρότινος καθύβριζε σκαιότατα τον Αλέξη Τσίπρα.

Από την άλλη πλευρά, έρχεται ο Μητσοτάκης και βλέπει για παράδειγμα ένα κενό που πρέπει να καλυφθεί για την αναμόρφωση του ασφαλιστικού συστήματος. Καλεί τον Τσακλόγλου, που δεν ανήκε ποτέ στον χώρο της Κεντροδεξιάς και τον χρίζει υφυπουργό Εργασίας, δηλαδή στη θέση που κάποτε ο Τσίπρας είχε τοποθετήσει τον Παύλο Χαϊκάλη, για να υπάρχει και ένα μέτρο σύγκρισης. Απλά πράγματα, όποιος μπορεί να κάνει τη δουλειά, θα την πάρει.

Στο θέμα του ΟΟΣΑ, η επιλογή Διαμαντοπούλου πιστοποιεί την άνεση που έχει ο πρωθυπουργός να συνομιλεί με πολιτικά στελέχη της Κεντροαριστεράς, κι ας γκρινιάζουν και ορισμένοι που εδώ και χρόνια στηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ έχοντας περάσει κάποτε από τη Ν.Δ. Ο Μητσοτάκης σκέπτεται πρακτικά. Από τη στιγμή που είναι η σειρά της Ευρώπης να επιλέξει τον επικεφαλής του ΟΟΣΑ, η Αννα Διαμαντοπούλου, λόγω της εμπειρίας που έχει στην πολιτική ζωή αλλά και των γνωριμιών της στη διεθνή σκηνή, καθώς έχει διατελέσει επίτροπος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, μπορεί να κερδίσει τη θέση. Η ίδια θα πρέπει να αγωνιστεί για την υποψηφιότητά της, υπάρχουν άλλοι 7 διεκδικητές του αξιώματος, όμως έχει τα προσόντα και τις επαφές προκειμένου να πετύχει και η Ελλάδα να στείλει ένα μήνυμα ότι διαθέτει αξιόλογο δυναμικό για τη στελέχωση διεθνών οργανισμών.

«Μα, ανήκει στην ομάδα Σημίτη», λένε οι ίδιοι αντιρρησίες, που ανέχονταν βέβαια στις τάξεις τους είτε τα «ορφανά του Ακη» είτε τα φυντάνια των ΑΝΕΛ και μάλιστα σε κυβερνητικά πόστα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, που το 2015 είχε δύο φορές την ευκαιρία να επιλέξει ως κυβερνητικό εταίρο το Ποτάμι ή ακόμη και το ΠΑΣΟΚ για το οποίο σήμερα κόπτεται αλλά παρέμεινε πιστός στον Καμμένο, δεν πείθει όταν οδύρεται για το μέλλον της Κεντροαριστεράς.

Και κάτι τελευταίο. Εάν η Διαμαντοπούλου κερδίσει τη θέση, Νέα Δημοκρατία και Κίνημα Αλλαγής δεν θα συγκυβερνούν τη χώρα, όπως αναρωτιούνται ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Λοβέρδος. Τον ΟΟΣΑ θα συγκυβερνήσουν και ας έχουν «αντιπολίτευση» τον ΣΥΡΙΖΑ ΟΟΣΑ, άντε και τους ΑΝΕΛ Παρισίων, όπου εδρεύει ο διεθνής οργανισμός.

ΜΕΙΩΣΕΙΣ ΦΟΡΩΝ ΓΙΑ ΤΑ ΦΥΣΙΚΑ ΠΡΟΣΩΠΑ

Καθώς ο ΟΟΣΑ είναι επίκαιρος, λόγω της υποψηφιότητας Διαμαντοπούλου, ενδιαφέρον έχει η έρευνά του για τον «φορολογικό ανταγωνισμό» των χωρών μελών του. Η Ελλάδα διατηρήθηκε στην 29η θέση μεταξύ των 36 χωρών του ΟΟΣΑ αλλά βελτίωσε τη βαθμολογία της σε ό,τι αφορά το ύψος της φορολογίας σε νοικοκυριά και επιχειρήσεις.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η χώρα μας έχει την καλύτερη επίδοση (8η στους 36) στο πεδίο της φορολόγησης φυσικών προσώπων μετά τις μειώσεις των συντελεστών από τη σημερινή κυβέρνηση και τις χειρότερες επιδόσεις στους φόρους κατανάλωσης και ιδιοκτησίας. Οι υψηλοί συντελεστές ΦΠΑ και ο ΕΝΦΙΑ είναι τα βαρίδια της φορολογικής πολιτικής αλλά και τα πεδία στα οποία πρέπει να στραφεί η οικονομική πολιτική.

Με ΦΠΑ 24% η ανταγωνιστικότητα της χώρας φθίνει ενώ μεγαλώνουν οι κοινωνικές ανισότητες. Ο ΣΥΡΙΖΑ με το τρίτο μνημόνιο ανέβασε τον ΦΠΑ, είναι ευκαιρία για τον Μητσοτάκη να ξεκινήσει τη σταδιακή αποκλιμάκωση των έμμεσων φόρων που είναι και οι πιο άδικοι.

*Ο Πάνος Αμυράς είναι διευθυντής του Ελεύθερου Τύπου