Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Τουναντίον, ήταν σαφέστατος ο σχολιαστής του ΣΚΑΪ και νυν βουλευτής της Ν.Δ., Μπάμπης Παπαδημητρίου, όταν τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς, μία εβδομάδα μόλις πριν από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, εκτιμούσε πως μια «σοβαρότερη Χρυσή Αυγή» (sic) θα μπορούσε να συνεργαστεί με τη Ν.Δ., όπως συμβαίνει κατ΄ αναλογία στη Νορβηγία (σ.σ.: προφανώς ο Μπρέιβικ δεν ήταν αρκετά «σοβαρός» για να συνεργαστεί με την πρωθυπουργό, Ερνα Σόλμπεργκ). Ηταν τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ προκαλούσε ακόμη τρόμο στους μνημονιακούς (πού να ήξεραν πως ο Αλέξης θα αποδεικνυόταν ευπειθέστερος εκείνων…) και διάφορα σενάρια απελπισίας έπεφταν στο τραπέζι.

Η δολοφονία Φύσσα ήταν το σημείο καμπής που ακύρωσε τα όποια σχέδια «ευπρεπισμού» της Χρυσής Αυγής, όπως το Πολυτεχνείο του 1973 ακύρωσε τα σχέδια της χούντας για «πολιτικοποίηση» του δικτατορικού καθεστώτος. Το μομέντουμ των Ελλήνων νεοναζί άντεξε ως τις ευρωεκλογές του 2019, όπου συγκέντρωσαν σχεδόν 5% κι εξέλεξαν 2 ευρωβουλευτές. Ηταν όμως φανερό ότι το φαινόμενο έκλεινε τον κύκλο του.

Επαυε να είναι χρήσιμο τόσο στις πολιτικοοικονομικές ελίτ όσο και στους περισσότερους λούμπεν ψηφοφόρους του, οι οποίοι αφού έβρισαν, ξεθύμαναν και λιντσάρησαν με τη φαντασία τους «διεφθαρμένους πολιτικούς», «λαθρομετανάστες» κι όποιον τέλος πάντων είχαν άχτι, αποφάσισαν να γυρίσουν στα καθιερωμένα, καθώς ο «Φίρερ» και τα παλικάρια του αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων.

Η νεοφασιστικού τύπου Ακροδεξιά δεν εξαφανίστηκε στην Ευρώπη – κάθε άλλο. Το βλέπουμε στην Ισπανία (νεοφρανκιστές του Vox), στην Ιταλία (νοεομουσολινικοί του Fratelli d’ Italia), εσχάτως και στην Πορτογαλία (νεο-σαλαζαριστές του Chega).

Στον γερμανικό στρατό και τα σώματα ασφαλείας ο ρεβανσιστικός, αναθεωρητικός νεοναζισμός κάνει πάρτι. Οποιος, σαν άλλος Φουκουγιάμα, βιαστεί να προβλέψει το «τέλος του νεοφασισμού» στην Ελλάδα, μπορεί να διαψευστεί οικτρά…

Από την έντυπη έκδοση