Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Η μητέρα της Αγγελικής, η κυρία Ανδρομάχη, ήταν όμορφη γυναίκα, με πολλά ενδιαφέροντα, ανώτερη υπάλληλος στο υπουργείο Οικονομικών. Κάθε φορά που με έβλεπε άνοιγε μια τεράστια αγκαλιά και με έχωνε μέσα, ενώ ήταν στρωμένο το τραπέζι για τσάι, με σαντουιτσάκια και εγγλέζικα μπισκοτάκια. Με αγαπούσε και με χάιδευε.

Πήγα στο σπίτι τους, στο Μαρούσι, μια μικρή, παλιά μονοκατοικία. Βρήκα την κυρία Ανδρομάχη -πλησίαζε τα εβδομήντα- καθισμένη σε μια πολυθρόνα, στον κήπο. Περίμενα να πεταχτεί επάνω, με πλατύ χαμόγελο και τα χέρια απλωμένα, όπως έκανε πάντα, όταν με έβλεπε. Γύρισε σιγά-σιγά και με κοίταξε με βλέμμα άδειο. Δεν κατάλαβα. Δεν της θύμιζα απολύτως τίποτε; Με ήξερε από παιδί. Κάθε φορά που έβλεπε στην τηλεόραση κάποια εκπομπή μου που της άρεσε με έπαιρνε στο τηλέφωνο για να μου την… αναλύσει! Τώρα με κοίταζε χωρίς να με βλέπει. Το σοκ που έπαθα ήταν ανομολόγητο.

Η Αννα ήρθε να σε δει, μαμά, της είπε η Αγγελική. Θα πιείτε τσάι μαζί; Να πάω να το ετοιμάσω. Τότε η κυρία Ανδρομάχη ανασηκώθηκε λίγο, έδειξε την κόρη της που πήγαινε προς το σπίτι και μου είπε:

-Καλά που ήρθες. Με έκλεισαν σ’ αυτό το σπίτι, με αυτήν εδώ τη Βουλγάρα, και έχει μήνες να φανεί κάποιος. Η «αυτή εδώ, η Βουλγάρα» ήταν η Αγγελική η οποία είχε εγκαταλείψει τα πάντα για να της στέκεται και να την περιποιείται. Η Αγγελική που είχε ακούσει τον διάλογο, με ρώτησε:

-Θα ήθελες να είναι έτσι η κυρία Ελένη; Οχι, δεν θα ήθελα. Θα με πονούσε περισσότερο.

Το άδειο βλέμμα της κυρίας Ανδρομάχης ήταν τρομακτικό. Το πρόσωπό της ήταν μία λευκή σελίδα. Είχε χάσει τη μνήμη της. Είχε χάσει τον εαυτό της. Δεν ήξερε ποια είναι. Ούτε τι είχε ζήσει. Με ποιους είχε ζήσει. Είχε χάσει το παρελθόν της. Είχε χάσει την Αγγελική. Την είχε χάσει και η Αγγελική. Η κυρία Ανδρομάχη πλέον ζούσε μόνο στη δική μας μνήμη. Οπως τη θυμόμασταν εμείς.

Εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο είναι σαν την κυρία Ανδρομάχη. Δεν μας θυμούνται. Η ασθένεια τους έκλεψε τη μνήμη, την ταυτότητά τους. Εμείς, ο καθένας μας, κρατάμε ένα κομμάτι από τη ζωή τους στη μνήμη μας.

Σίγουρα δεν χρειάζεται η σημερινή παγκόσμια ημέρα για να τους δείξουμε την αγάπη μας. Η παγκόσμια ημέρα είναι ισχυρή υπενθύμιση προς το κράτος. Οι Αγγελικές έχουν ανάγκη κρατικής μέριμνας, γιατί είναι μεγάλο το βάρος που σηκώνουν…

Από την έντυπη έκδοση

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr