Γράφει ο Κώστας Γιαννακίδης

Αν τώρα εσύ κάνεις το λάθος και χαχανίσεις ή υποδείξεις το γελοίο του πράγματος, θα βρεθείς στο εδώλιο ενός ιδιόμορφου λαϊκού δικαστηρίου. Μπορεί να σε δικάζει ο Ζουράρις, ο Πολάκης ή ένα ανώνυμο τρολ στο twitter: δεν σου αρέσει ο λαϊκός λυγμός του μπαγλαμά, μου θέλεις σαξόφωνα, όχι αυτά που εκφράζουν το λαό όταν σβήνει τον πόνο του μέσα σε ένα ποτήρι κοκκινέλι στην Καισαριανή. Μέχρι να βρεις τι να απαντήσεις, θα σε διαπομπεύουν σαν τεντιμπόι.

Στο ίδιο διάγγελμα του Τσίπρα, η ΕΡΤ θα έχει τοποθετήσει γύρω από το κεφάλι του ένα φωτοστέφανο, επιχειρώντας να δώσει θρησκευτική διάσταση στο λόγο του. Τι κάνει, άλλωστε, ο πρωθυπουργός; Ελεεί γέροντες, παιδιά και, κάτι που δεν έκανε ο Ιησούς, πολλαπλασιάζει νησιά αφού, όπως σημείωνε το έγγραφο του Μαξίμου, παροχές δίδονται και στη Λέσβο και στη Μυτιλήνη. Αν τώρα εσύ παρατηρήσεις ότι το φωτοστέφανο δείχνει τουλάχιστον αστείο, θα σου πουν ότι δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις το φωτεινό πρόσωπο του Αλέξη. Και πάει λέγοντας. Θα βάλεις τα γέλια με τον Καμμένο; Θα σε κατηγορήσουν για φίλο του Ακη. Διότι σε έναν κόσμο που λειτουργεί με απλουστεύσεις και διαζεύξεις, στο θέτουν κάπως έτσι: Καμμένος ή Ακης. Δεν υπάρχει τρίτη επιλογή.

Ακούω συχνά τον Κυριάκο Μητσοτάκη και άλλους νεοδημοκράτες να αναφέρονται στο τέλος του λαϊκισμού, θεωρώντας πως αυτό επήλθε με την κατάρρευση των ψεύτικων υποσχέσεων. Λυπάμαι που το μαθαίνουν από μένα, αλλά έχουν χάσει επεισόδια και βρίσκονται ένα γύρο πίσω. Ο νέος λαϊκισμός δεν έχει σχέση με αυτά που ξέραμε. Ο νέος λαϊκισμός δεν έχει καν πολιτική και ιδεολογική βάση. Εχει μόνο ταξική και αισθητική. Τι νομίζετε, δηλαδή, ότι κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ όταν κλείνει μάτι προς τη Χρυσή Αυγή και επιτρέπει στον Μπαλαούρα να δηλώνει ότι οι ψηφοφόροι της δεν είναι φασίστες; Σκάβει τα νέα χαρακώματα στην κοινωνία. Η αντιπαράθεση δεν έχει πλέον να κάνει με την οικονομική πολιτική που, ούτως ή άλλως, διαμορφώνεται στις Βρυξέλλες. Εχει να κάνει με το παραδοσιακό «Λαός και Κολωνάκι». Με την Γκράβα εναντίον του Χάρβαρντ και με το Πέραμα απέναντι στην Κηφισιά. Για αυτό και ο νέος λαϊκισμός είναι πιο επικίνδυνος ως τάση που θρέφεται από το διχασμό και τις έντονες κοινωνικές αντιπαραθέσεις. Η Αριστερά μπορεί να παραπαίει ιδεολογικά, αλλά ο λαός είναι πάντα πρόθυμος να δανείσει το όνομά του σε συγκρούσεις που, υποτίθεται, τον αντιπροσωπεύουν.

Το πρόσωπο

ΚΩΣΤΑΣ ΖΟΥΡΑΡΙΣ

ΨΗΦΙΖΟΝΤΑΣ CARTOONS

Για ποιο λόγο περίπου 6.000 συμπατριώτες μας ψήφισαν τον Κώστα Ζουράρι; Για την πολιτική του αναφορά; Δεν νομίζω, κανένας δεν ξέρει τι ακριβώς πρεσβεύει πολιτικά ο Ζουράρις. Για την ακαδημαϊκή του διαδρομή ή την προσφορά του στα ελληνικά γράμματα; Μα, ο λόγιος δεν συμπεριφέρεται δημόσια και ακαδημαϊκά ως παγώνι που επιδεικνύει τη δυσνόητη φύση αποθησαυρισμένης γνώσης. Τι έχει εισπράξει, δηλαδή, το δημόσιο ακροατήριο από την περιλάλητη μόρφωση του Ζουράρι; Τίποτα. Απλώς επιβεβαίωσε το αξίωμα που θέλει το cult και το γραφικό να επιβραβεύονται με δημοφιλία. Είτε πρόκειται για τον Ζουράρι είτε τον Παύλο Χαϊκάλη, η συμπεριφορά των ψηφοφόρων είναι ίδια: επιλέγουν την ακρότητα επειδή μόνο αυτή μπορεί να διατηρήσει ζωντανό το ενδιαφέρον τους. Κάποια στιγμή θα ψηφίσουμε και κανονικά καρτούν.

Αναμμένα λαμπάκια

Ως ποσοστό του ΑΕΠ, η Ελλάδα δαπανά τα περισσότερα από κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα για τους συνταξιούχους. Αντιθέτως, διαθέτει τα λιγότερα (εμείς και η Ρουμανία) προς όσους έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη για κοινωνική πρόνοια. Η πρώτη μας προτεραιότητα, λοιπόν, ως κοινωνία, δεν είναι να ενισχύσουμε το εισόδημα των συνταξιούχων με ένα εικοσάρικο το μήνα. Υπάρχουν άνεργοι, άστεγοι, άνθρωποι σε συνθήκες ακραίας φτώχειας. Εμείς όμως δίνουμε τα χρήματα στους συνταξιούχους, στα ιερά τοτέμ του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Και τα λαμπάκια μου ανάβουν σαν του δένδρου δίπλα, επειδή κανένας, μα κανένας, δεν τόλμησε να πει ότι υπάρχουν μεγαλύτερες ανάγκες εκεί έξω. Ακόμα και οι «τελειώνουμε με το λαϊκισμό» της Ν.Δ. δεν διανοήθηκαν να πουν ότι κάποιοι χρειάζονται τα χρήματα περισσότερο από τους συνταξιούχους. Διότι ο συνταξιούχος είναι η ιερή αγελάδα σε αυτό τον τόπο. Ομως, όλοι οι άλλοι είμαστε για το άρμεγμα.

ΜΑΝΤΑΜ ΤΙΣΟ

Θα μπορούσε να είναι η νέα παρτίδα της «Μαντάμ Τισό» πριν τοποθετηθεί στο μουσείο κέρινων ομοιωμάτων. Μία παρέα που μαζεύτηκε και φαντασιώνεται ότι είναι Πολιτμπιρό. Ισως πάλι να είναι φόβος που βγήκε μέσα από τις πιο σκοτεινές προφητείες των ιερών γερόντων της Ορθοδοξίας. Υπάρχει όμως κάτι που οι περισσότεροι ξεχνάμε: οι περισσότεροι από αυτούς, αν ήθελαν, θα είχαν υπουργικά χαρτοφυλάκια, αξιώματα, μισθούς, αυτοκίνητα ταξίδια. Δεν τα πήραν. Εμμονή, γραφικότητα ή συνέπεια; Και τα τρία μαζί. Κάτι εντελώς ξένο με τη λογική. Για αυτό και τρομάζει.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής