Μόνο που η μονταζιέρα της Κουμουνδούρου κάνει άλλα κόλπα και φρόντισε να κόψει τα καλύτερα πλάνα. Ετσι, η ιστορία των διαδηλώσεων ξεκινά από την Πρωτομαγιά στο Σικάγο το 1886, πηγαίνει στα Δεκεμβριανά, στον Μάη του ’68 και στο Πολυτεχνείο, φτάνει στους Αγανακτισμένους, και μετά, με ένα μεγαλειώδους εμπνεύσεως χρονικό άλμα, πηδάει την περίοδο 2015-2019, όταν δηλαδή κυβερνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ και από το 2012 προσγειώνεται στα «Κίτρινα Γιλέκα» στο Παρίσι. «Miracolo mia bella», που θα έλεγε και το τραγούδι.

Από τη άλλη, βέβαια, η συγκεκριμένη τρύπα στον χωροχρόνο ίσως και να είναι εύστοχη, διότι τότε ακριβώς έλειπε ο Γιάννης Ραγκούσης από το κόμμα. Ετσι δικαιολογούνται οι πορείες και οι διαδηλώσεις κατά της κυβέρνησης (του ΣΥΡΙΖΑ), έτσι δικαιολογούνται και οι βίαιες διαλύσεις των πορειών αυτών (από τον ίδιο ΣΥΡΙΖΑ, φυσικά). Δεν είχε δηλαδή η Γεροβασίλη τότε τον Ραγκούση να της λέει πως τα χημικά και οι δυνάμεις καταστολής είναι χουντικά, αντισυνταγματικά, αντιδημοκρατικά πράγματα, ότι αναβιώνουν τον χωροφύλακα της χούντας και όλα αυτά τα ψύχραιμα, με αποτέλεσμα να πέφτουν χημικά -από τον ουρανό- σε διαδηλώσεις π.χ. για την Μακεδονία. Ή να απαγορεύονται διαμαρτυρίες π.χ. αστυνομικών.

Η μεγάλη πολιτική πλάκα, όμως, που δεν είναι πλάκα αλλά είναι σίγουρα πολιτική, είναι πως όλα αυτά έγιναν με τις δυνατότητες που έδιναν στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ -και σε όλες της Μεταπολίτευσης- το νομοθετικό διάταγμα 794 του 1971 και τα Βασιλικά Διατάγματα 269 και 168 του 1972. Τρία νομοθετήματα της κανονικής χούντας δηλαδή, όχι αυτής που βλέπει ολημερίς και ολονυχτίς ο Γιάννης Ραγκούσης, καθορίζουν εδώ και 49 χρόνια την κοινωνική δράση στην Ελλάδα. Αλλά κανείς, μέχρι σήμερα, δεν τόλμησε να τα αγγίξει. Ούτε ο Σημίτης, που ήθελε το 2001 αλλά δεν προχώρησε, ούτε βέβαια ο ΣΥΡΙΖΑ, η «πιο δημοκρατική κυβέρνηση από συστάσεως του ελληνικού κράτους».

Αλλά βλέπετε όταν ο ΣΥΡΙΖΑ κυβερνούσε λοιδορώντας τη Μεταπολίτευση που τώρα επικαλείται, ο Γιάννης Ραγκούσης ασχολείτο ακόμα με τον νέο φορέα της Κεντροαριστεράς. Ηταν, μάλιστα, υποψήφιος για την προεδρία της ΔΗ.ΣΥ. με σκοπό, όπως έλεγε, να «αφαιρεθεί το ηθικό πλεονέκτημα από τον ΣΥΡΙΖΑ και να ηττηθεί το πολιτικό πλεονέκτημα της Ν.Δ.». Επειδή όμως απέσπασε το όχι και τόσο θριαμβευτικό 2,39%, έβαλε χαμηλότερα τον πήχη και βρέθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ. Από εκεί πλέον βλέπει τον «φίλο του Μιχάλη» να φέρνει ένα νομοσχέδιο, το οποίο έχει τη γενναιότητα όχι μόνο να το υποστηρίξει αλλά και να το αλλάξει, ενσωματώνοντας τις σωστές παρατηρήσεις του ΚΙΝ.ΑΛ. Οπως γίνεται δηλαδή στις Κοινοβουλευτικές Δημοκρατίες.

Οσο για την περηφάνια που νιώθει ο πρώην γραμματέας του ΠΑΣΟΚ, επειδή, όπως είπε, μετακινήθηκε μόνο λίγο και μόνο αριστερότερα στα έδρανα, ας το ξανασκεφτεί. Αλλωστε, όσοι παρακολούθησαν τη συζήτηση στη Βουλή παρατήρησαν ότι από τους τέσσερις πρώην γραμματείς του κόμματος που ήταν παρόντες, μόνο ο Σκανδαλίδης δεν άλλαξε χωροταξία. Ωστόσο, τι σημασία έχει, αφού όλοι τους παραμένουν σε κόμματα του δημοκρατικού τόξου; Αυτό είναι το πρόβλημα που ξεχνάει όποιος υιοθετεί τη Ραγκουσειάδα: Οτι τον ακούν γενιές που δεν έζησαν τη δικτατορία και κινδυνεύουν να πιστέψουν πως τελικά καμία διαφορά δεν έχει η χούντα από τις δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις της χώρας. Να ένας ιδεολογικός λάκκος που χάσκει επικίνδυνα, απειλώντας και αυτούς που τον σκάβουν.

Από την έντυπη έκδοση