Γράφει ο Στέφανος Τζανάκης

Μάλιστα, ο Αλέξης Τσίπρας δεν έμεινε εκεί, αλλά επιχείρησε να θυματοποιήσει το σύνολο των στελεχών του, ακόμα και των ψηφοφόρων του: τι άλλο μπορεί να εννοεί όταν λέει ότι στόχος της κυβέρνησης δεν είναι τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά το κόμμα και η παράταξη;

Λογικό: ο Ανδρέας Παπανδρέου ξεπέρασε πολιτικά το ’89 κυρίως επειδή οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ ένιωθαν ότι απειλούνταν ανά πάσα στιγμή και οι ίδιοι. Το κακό για τον Αλέξη Τσίπρα είναι ότι το αίσθημα εκείνο δεν είχε προκύψει από μία ομιλία του Παπανδρέου, αλλά από συγκεκριμένες πράξεις της Δικαιοσύνης, που είχε σπεύσει να προφυλακίσει γνωστά -και έντιμα- στελέχη του ΠΑΣΟΚ για υποθέσεις που δεν είχαν ποινικό χαρακτήρα.

Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει αυτή τη στιγμή: λίγες ώρες πριν από την ομιλία Τσίπρα στους βουλευτές του, ο πρωθυπουργός είχε σπεύσει να αποστασιοποιηθεί για άλλη μία φορά από την υπόθεση, τονίζοντας ότι την ευθύνη για ό,τι προκύψει την έχει η Βουλή. Μάλιστα, συνεργάτες του υπενθύμιζαν -χωρίς να ερωτηθούν- ότι στον έναν χρόνο διακυβέρνησης από τη Ν.Δ. δεν υπήρξε η παραμικρή πρωτοβουλία για «χτυπήματα κάτω από τη ζώνη» προς τον ΣΥΡΙΖΑ, σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε την προηγούμενη τετραετία.

Είναι δεδομένο ότι παρά τις φωνές από δω κι από κει, η Ν.Δ. έχει πάρει την απόφαση να κρατήσει τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα έξω από το κάδρο. Ακριβώς επειδή θυμούνται τι έγινε το ’89 – και ποιος ωφελήθηκε τελικά από τη δίωξη κατά του Ανδρέα Παπανδρέου- τα στελέχη του Μεγάρου Μαξίμου αποφεύγουν να μιλούν για κάτι περισσότερο από πολιτικές ευθύνες του Αλέξη Τσίπρα…

Ο ίδιος, πάντως, μιλάει με άνεση για χούντα και ακροδεξιούς, θεωρώντας ότι έτσι θα συνεγείρει αντιδεξιά σύνδρομα. Ομως, το κλίμα στην κοινωνία είναι αρκετά διαφορετικό: όταν οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ακόμα και ένα όχι ασήμαντο κομμάτι των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ τείνει ευήκοο ους στον Κυριάκο Μητσοτάκη, ποιος μπορεί να δημιουργήσει εκ του μην όντος ένα νέο ’89;

Ο Στέφανος Τζανάκης είναι σύμβουλος έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση