Για την Κουμουνδούρου και το Μαξίμου, που στο διάστημα της πρώτης φοράς Αριστερά αποτελούσαν κοινό κέντρο εξουσίας, ο Παπασταύρου ήταν η «διέξοδος» κάθε φορά που τα στελέχη της έπεφταν σε τοίχο.

Και η αλήθεια είναι ότι γκρεμοτσακίζονταν συχνά. Το προπαγανδιστικό τους δημιούργημα ήταν απλοϊκό στη σκέψη, οπότε δεν απαιτούσε σπουδαίες ικανότητες από τους μεταφορείς: Ρίχνεις στον ανεμιστήρα διάσπαρτες λέξεις αρνητικά φορτισμένες, όπως offshore, διαπλοκή, ο εξ απορρήτων, προσθέτεις λίγο από επάρατο Δεξιά, συστημικά media και «40 χρόνια κυβερνήσατε, πόσο ακόμα πια» και έχεις έτοιμο ένα καλό souperaki να παίζει στα δελτία. Μέχρι που στο πλάνο μπήκε η Μαρέβα Γκραμπόφσκι – Μητσοτάκη και αγόρασαν δεύτερο ανεμιστήρα.

Η ΚΥΝΙΚΟΤΗΤΑ με την οποία ακούγεται ο Νίκος Παππάς να ζητά από τον Σάμπυ Μιωνή να μεσολαβήσει στον Παπασταύρου για να πει «κάτι» για τη Μαρέβα δεν θα λέγαμε ότι είναι realpolitik γενικώς και αορίστως όπως είπε ο επιχειρηματίας, αλλά realpolitik αλά ΣΥΡΙΖΑ με στόχο τους αρμούς της εξουσίας. Η στοχοποίηση προσώπων πέρα από κάθε πολιτικό κανόνα, η διαπόμπευση και η σπίλωση πολιτικών αντιπάλων χωρίς αιδώ, η διά βοής καταδίκη σαν να ψήφιζαν σε κάποιο αμφιθέατρο για την επόμενη κατάληψη ήταν τα πήλινα πόδια στα οποία στήριξαν τον πολιτικό γιγαντισμό τους μέχρι που κατέρρευσαν. Ηταν η πολιτική του «μαγαζιού που ψάχνει κάτι», την οποία είχαμε καταλάβει, αλλά πλέον την έχουμε και ηχογραφημένη.

Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ, βέβαια, της Μαρέβας Γκραμπόφσκι είναι πολύ διαφορετική από όλους τους προηγούμενους στόχους. Δεν είναι πολιτικό πρόσωπο και δεν υπήρξε ποτέ, πέραν της πολιτικής δυναμικής που συνεπάγεται να μπαίνεις στην οικογένεια Μητσοτάκη και κάποια στιγμή να γίνεσαι η σύζυγος του πρωθυπουργού. «Η εξουσία έρχεται, περνάει, φεύγει, δεν πρόκειται να πάρουν ποτέ τα μυαλά μου αέρα», έλεγε σε συνέντευξή της το 2017 (στο «Happy Day στον Alpha»), χρονιά που ήδη είχαν αρχίσει να τη βάζουν στο «κάδρο». «Ξέρω καλά ποια είμαι. Δεν με στενοχωρεί. Αλλά είναι άνανδρο να χτυπάς οικογένειες και παιδιά για πολιτικούς λόγους. Στο τέλος χάνει αυτός που το κάνει», έλεγε στην ίδια συνέντευξη.

ΙΣΩΣ ΑΥΤΟ που δεν χώνεψαν ποτέ στη Μαρέβα Γκραμπόφσκι και πάλευαν να βρουν αυτό το «κάτι» που μένει και ας μην υπάρχει, ήταν πως δεν δημιούργησε την καριέρα της χθες ούτε περίμενε τις εκλογές του περσινού Ιουλίου για να δραστηριοποιηθεί στην ενίσχυση της ελληνικής επιχειρηματικότητας. Οταν, για παράδειγμα, εκείνη έφερνε στην Ελλαδα την Endeavor, έναν παγκόσμιο μη κερδοσκοπικό οργανισμό για την υποστήριξη των ελληνικών επιχειρήσεων, ο ΣΥΡΙΖΑ πάσχιζε να ξεκολλήσει από το 4% κάνοντας λαϊκές συνελεύσεις για να καταγγείλει τις επιχειρήσεις που έχουν σκοπό -αν είναι δυνατόν- το κέρδος. Ισως πάλι να ήταν η 12ετής εργασιακή πορεία της στην Deutsche Bank ή η ενασχόλησή της με εταιρίες όπως η MG Capital Advisors και η Eternia Capital που να φάνηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ πολύ καπιταλιστικά, πριν βέβαια ανακαλύψουν τη γλύκα του καπιταλισμού και των επενδύσεων τα στελέχη του.

ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΟΤΑΝ στράφηκε επιχειρηματικά στον χώρο της μόδας, ιδρύοντας το 2012 μαζί με τη Δήμητρα Κολοτούρα τον οίκο ΖEUS+ΔIONE φρόντισε να έχει ελληνοκεντρικό χαρακτήρα, με παραγωγή στην Ελλάδα και εξαγωγές στο εξωτερικό (και όχι αντίστροφα όπως συνήθως γίνεται). Πριν από λίγες ημέρες, πάντως, αποφάσισε να αποχωρήσει από την εταιρία, όπως και από την αντιπροεδρία της Endeavor. Ευτυχώς, όμως, πρόλαβε να διευκρινίσει στον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Χρήστο Γιαννούλη, που δεν ήξερε οπότε ρώτησε, αν η ZEUS+ΔIONE φτιάχνει και μάσκες. «Φτιάχνει», του απάντησε, «από το ύφασμα που περισσεύει και τις δίνουν δωρεάν». Χμ, ναι, αλλά ο Παπασταύρου;

Από την έντυπη έκδοση