Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος 

Μιλάμε για τουλάχιστον 2-4 τρισ. δολάρια, που μπορεί να αποδειχθούν ανεπαρκή για τη στήριξη των ανέργων, των επιχειρήσεων και την αναθέρμανση της οικονομίας.

«Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε το πιεστικό ζήτημα του δημόσιου χρέους», αντέτειναν οι ανησυχούντες Ρεπουμπλικανοί και Δημοκρατικοί βουλευτές, προειδοποιώντας για «ανεπανόρθωτη ζημιά στη χώρα» αν δεν σταματήσει ο πακτωλός «δωρεάν» χρήματος προς αυτούς που το έχουν απόλυτη ανάγκη.

Οι 60 Αμερικανοί δεν πολυδιαφέρουν από τους πέντε «Ευρωπαιους Σκρουτζ» της σχολής Σόιμπλε (Αυστρία, Ολλανδία, Δανία, Σουηδία, Φινλανδία), οι οποίοι αντιδρούν ακόμη και τώρα στο «δωρεάν» πακέτο χρηματοδότησης 750 δισ. ευρώ των Μέρκελ-Μακρόν για την «αποθεραπεία» της Γηραιάς Ηπείρου.

Η αρθρογράφος των «New York Times» και καθηγήτρια Οικονομικών, Στέφανι Κέλτον, απαντά ως καλή κεϋνσιανή, ότι οι κραυγές των 60 δεν έχουν καμία βάση από δημοσιονομικής απόψεως, από τη στιγμή που οι ΗΠΑ κατέχουν τις ρίζες, την τσάπα και το ποτιστήρι του «λεφτόδεντρου».

«Σε αντίθεση με την Ελλάδα, την Ιταλία και την Ισπανία, που αδυνατούν να αυξήσουν τις δαπάνες τους χωρίς αύξηση φόρων ή δανεισμό από άλλες χώρες ή επενδυτές, η Βρετανία, η Ιαπωνία και οι ΗΠΑ μπορούν να κόψουν χρήμα.

Αυτό δεν σημαίνει ότι έχουν απεριόριστο όριο δαπανών, αλλά ότι δεν χρειάζεται να ανησυχούν “πού θα βρουν τα λεφτά”, όπως δηλώνουν διάφοροι πολιτικοί μας», τόνισε η Αμερικανίδα οικονομολόγος. Οι μόνοι οικονομικοί περιορισμοί των κρατών με… δικό τους νομισματοκοπείο είναι ο πληθωρισμός και η διαθεσιμότητα εργασίας και άλλων υλικών πόρων της πραγματικής οικονομίας.

Ολα τα υπόλοιπα περί χρέους είναι αέρας κοπανιστός – που τρέφει τις λεγόμενες «αγορές» με τις σάρκες της πραγματικής οικονομίας…

Από την έντυπη έκδοση