Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Αλλά για εντελώς λάθος λόγους. Κάθε τόσο δημοσιοποιείται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσής της ένα «επαναστατικό» ροζ άρθρο, προκειμένου να αποδείξει τον ιστορικό προοδευτισμό της. Συγκροτήθηκε μια επιτροπή-μαμούθ, ώστε με την παρουσία τόσων ονομάτων να παραχθεί ένα συγκεκριμένο έργο. Ωστόσο, η επέτειος των 200 χρόνων που είναι η σπουδαιότερη για τη σύσταση του ελληνικού κράτους γίνεται αντικείμενο ενός άνευ προηγουμένου χλευασμού που οφείλεται στις πάσης φύσεως ακρότητες κάποιων που αποδέχθηκαν το τιμητικό έργο της συνεισφοράς τους στην επέτειο.

Ηδη έχει καταναλωθεί σχεδόν ένας χρόνος και η τακτική πληροφόρηση που υπάρχει γι’ αυτήν αναφέρεται σε αποπομπές επικοινωνιακών επιτελείων ή σε παραιτήσεις ή σε άστοχες δηλώσεις ή και σε αχρείαστους διαξιφισμούς. Τα κριτήρια της επιλογής των επιτελείων δεν είναι γνωστά αλλά το μη έργο τους είναι καταφανές. Ομως, επικοινωνία κάνεις όταν έχεις κι ένα χειροπιαστό υλικό για να το… επικοινωνήσεις. Οταν δεν παράγεται υλικό από δράσεις αλλά επειδή μέλη της επιτροπής επιδίδονται στην επανανάγνωση της Ιστορίας με ιδεολογική πρεσβυωπία ή και αντίληψη κλειδαρότρυπας, τότε υποβάλλονται και παραιτήσεις που πολύ και πολλούς προβληματίζουν.

Αυτή η επέτειος, περισσότερο από κάθε άλλη, δεν είναι όχημα για θετική ή αρνητική προβολή. Τα μέλη της επελέγησαν επειδή υπήρχε «στέρεη» βάση ευρείας κοινωνικής ώσμωσης και κοινής αποδοχής για να δουν σφαιρικά τον ξεσηκωμό ενός λαού που επί 400 χρόνια, με χίλιους τρόπους, αγωνίστηκε για να μη χάσει την ταυτότητά του. Αλλά φαίνεται ότι αυτή η στάση δεν συμβαδίζει με την αντίληψη μελών της επιτροπής που είδαν τη συμμετοχή τους ως ευκαιρία προβολής προσωπικών απόψεων. Είτε αυτές εδράζονται σε επιστημονική έρευνα είτε επιχειρείται η τεκμηρίωσή τους μέσα από ιδεολογήματα άκαρπου διεθνισμού.

Η επέτειος για το 1821 δεν μπορεί να ιδωθεί το 2021 σε σχέση με την προσχώρηση των αγωνιστών στο ρωσικό ή το αγγλικό ή το γαλλικό κόμμα ούτε με αναφορές στον Λαμπράκη του 1963. Δεν μπορεί να αποτελέσει πεδίο νέο-εμφυλίου για το δίκαιο του εκσυγχρονιστή Καποδίστρια ή την προσφορά στον αγώνα των Μαυρομιχαλέων. Η στάση του Καραϊσκάκη απέναντι στη γυναίκα δεν μπορεί να είναι η μόνη βάση για την ανάλυση της προσωπικότητάς του. Ούτε η ιδιόρρυθμη γλώσσα που χρησιμοποιούσε να κρίνεται με κανόνες ηθικολογίας. Προπάντων, αυτή η επέτειος δεν μπορεί να γίνει θέατρο ανταλλαγής ύβρεων στο Διαδίκτυο καθιστώντας ως αξιολογητές τα… τρολς. Το να επιχειρείται «ιστορική» ανάλυση με γλώσσα που διολισθαίνει στη χυδαιότητα και με επιστημονική τεκμηρίωση επιπέδου Βίπερ-Νόρα 1821, η σεξουαλική ζωή του Καραϊσκάκη ή του Κολοκοτρώνη τι προσθέτει στην Ιστορία του Αγώνα; #Metoo, δεν υπήρξε το 1821.

Μπορεί την Ιστορία της Επανάστασης να την αντιμετωπίσαμε ρομαντικά, μονόπλευρα, ίσως και υπερ-πατριωτικά. Ωστόσο δεν μπορεί να εκχυδαΐζεται μέσα από την κλειδαρότρυπα της παρα-Ιστορίας. Εχει ξεφύγει από τον στόχο της και παραπαίει. Η επέτειος δεν μπορεί να γίνεται, επίσης, ευκαιρία επίδειξης νεοπλουτισμού που δεν συνάδει με την Ιστορία του Αγώνα που μας χάρισε την ελευθερία μας.

Η ευκαιρία που μας δίνεται είναι να δούμε όλες τις πτυχές της, ακόμη και αν κάποιες δεν αρέσουν σήμερα. Μετά από δυο αιώνες έχουμε την πολυτέλεια της απόστασης και της ψύχραιμης ματιάς. Αυτό που θεωρώ υψίστης σημασίας είναι να αντιληφθεί η κυβέρνηση ότι έργο αυτής της επιτροπής δεν είναι να ξαναγράψει την επίσημη Ιστορία της Ελλάδας. Μάρτυρες της κομματικοποίησης της Ιστορίας των τελευταίων διακοσίων ετών ουδόλως μας ενδιαφέρει να γίνουμε. Φτάνει που ο Εμφύλιος αναγνώστηκε υπέρ των ηττημένων. Αραγε, εκείνα τα κοινά στοιχεία που μας συνέχουν ως χώρα μπορεί να τα αναδείξει; Εχω αρχίσει να αμφιβάλλω…

Από την έντυπη έκδοση