Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Εμειναν παιδιά και εγγόνια στο σπίτι. Κάποια στιγμή ξεκίνησαν και κάτι μαθήματα. Μου φάνηκε ότι μάλλον ετοιμάζονταν να δώσουν εξετάσεις στο playstation. Περάσαμε αξέχαστες ώρες να τα ακούμε να χαλούν τον κόσμο με τους φίλους τους βλέποντας κάτι τύπους με τεράστιο όπλο να πηδούν από ταράτσα σε ταράτσα. Υπήρχαν και στιγμές έντασης. Ετσι γίνεται όταν είμαστε όλοι μαζί, για μεγάλο χρονικό διάστημα, κλεισμένοι σε ένα χώρο.

Και κάθε φορά που συναντούσαμε όλους εκείνους με τους οποίους είχαμε χαθεί, όποιος προλάβαινε έλεγε το γνωστό «παιδιά, να τηλεφωνηθούμε», ενώ ξέραμε ότι θα λέγαμε πάλι το ίδιο στην επόμενη συνάντηση. Να που η κλεισούρα μάς έκανε να είμαστε συνεπείς και τηλεφωνηθήκαμε με τους «να τηλεφωνηθούμε» και είπαμε και το γνωστό «άμα αρθούν τα μέτρα, να βρεθούμε οπωσδήποτε».

Και ξημεροβραδιαστήκαμε στην τηλεόραση, όπου η μαγειρική έρχεται σε τηλεθέαση κάτι λιγότερο από τον φίλτατό μου κ. Τσιόδρα. Το τι είδα να μαγειρεύουν παντοειδείς σεφ… Είδα, αλλά στο τέλος δεν άκουγα, γιατί, και που ακούς ότι κάνει αφρό από γλυκόριζα, σαν τι να καταλάβεις. Ασε το φιλέτο από σπανάκι. Απλώς σου τρέχουν τα σάλια για ένα κομμάτι σπανακόπιτας της μάνας μου, με δικό της φύλλο.

Είδαμε όλα τα «Casa de papel», «Ozark», «Madmen», «Unorthodox» και αναλύσαμε με μηνυματάκια τα πάντα για τον «καθηγητή». Διαβάσαμε -μάλλον ξαναδιαβάσαμε- βιβλία που είχαμε αγαπήσει αλλά είχαμε ξεχάσει τις λεπτομέρειες. Ξεκινώντας από τον «Κύριό μου Αλκιβιάδη» και καταλήγοντας στον Γιώργο Σκαμπαρδώνη, τον εφευρετικό. Ξεκινώντας από Δημουλά -πόσο μου λείπει- και καταλήγοντας να περιδιαβάζω στο Αιγαίο αγκαλιά με τον Ελύτη.

Μετά, διαβάζοντας στον ξένο Τύπο τόσα κομπλιμέντα για τους θαυμάσιους Ελληνες, νιώσαμε υπερήφανοι που και εμείς κάτι προσφέραμε με την υπακοή μας στη χώρα. Εν τέλει, μπορεί να μας έκανε καλό ότι μέναμε σπίτι πολλές ώρες με τον εαυτό μας. Οχι πως δεν δουλεύαμε, και μάλιστα με μεγαλύτερη ένταση λόγω τεχνικών δυσκολιών. Ομως, είχαμε χρόνο να πάμε πίσω και να δούμε, σαν σε ταινία, πράγματα που είχαμε ξεχάσει θυσιάζοντάς τα στην πιεστική καθημερινότητα.

Από σήμερα είμαστε έξω. Εχουμε ευθύνη: Να αποδείξουμε ότι τα μαθήματα υπακοής στο νόμο, υπομονής, αλληλεγγύης, ηρεμίας, οικογενειακής θαλπωρής δεν θα τα ξεχάσουμε. Εχω την αίσθηση ότι βγήκαμε καλύτεροι μετά τον εθελούσιο εγκλεισμό μας. Ας επενδύσουμε σ’ αυτό…

Από την έντυπη έκδοση