Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Απλά, ο κ. Σουλτς πιστεύει ότι έχει «δουλέψει» επικοινωνιακά τη δημόσια εικόνα του, ώστε ίσως να τον επιλέξει το κόμα του για να δώσει τη μάχη απέναντι στην καγκελάριο, που την προηγούμενη εβδομάδα ανήγγειλε πανηγυρικά την πρόθεσή της να είναι και πάλι υποψήφια.

Το πιθανότερο είναι ότι ο κ. Σουλτς δεν θα κερδίσει την κ. Μέρκελ. Ας γράφουν «τα κακώς έχοντα» οι αναλυτές, κι ας μην της δίνουν υψηλά ποσοστά οι δημοσκόποι. Ομως, οι Γερμανοί δεν θα εμπιστεύονταν ποτέ «έναν Τσίπρα», που θα τους υποσχόταν τα πάντα όλα. Ο κ. Σουλτς, στη Ρηνανία, που θα εκτεθεί ως υποψήφιος βουλευτής, στο παρελθόν μια τέτοια εικόνα έχει αφήσει.

Ωστόσο, αν τώρα εκλεγεί βουλευτής, τότε η μετεκλογική συνεργασία του κόμματός του με τους Χριστιανοδημοκράτες -δεν ομολογείται ποτέ προεκλογικά, αλλά εξυπακούεται μετεκλογικά- μάλλον θα εξασφαλίσει στον κ. Σουλτς επιφανή υπουργικό θώκο.

Η μετάβαση της προεδρίας από τον Σουλτς στον διάδοχό του δεν είναι και εύκολη υπόθεση. Οχι ότι υπάρχει πληθώρα υποψηφίων κι επομένως πρόβλημα είναι ποιος θα επιλεγεί. Αλλωστε, υπάρχει η άτυπη συμφωνία των δύο μεγάλων κομματικών σχηματισμὠν του κοινοβουλίου –Κεντροδεξιά, Κεντροαριστερά– που καθορίζει ότι ο διάδοχος στη θέση Σουλτς θα προέλθει από το ΕΛΚ. Το μεγάλο ζήτημα είναι ότι τώρα περισσεύουν τα προβλήματα στην Ε.Ε. και το κοινοβούλιο δεν είναι εκείνο της δεκαετίας ’80, που ο ρόλος του ήταν «ένα αδειανό πουκάμισο».

Η αποχώρηση του Σουλτς, η επιλογή του νέου προέδρου από το ΕΛΚ δεν είναι υπόθεση «έλα εσύ, φύγε εσύ». Γιατί, ταυτόχρονα θα περάσουν στο ΕΛΚ και οι τρεις προεδρίες των βασικών θεσμικών οργάνων της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αλλά ως τον Ιούνιο υπάρχει χρόνος.

Υποπτευόμαστε ότι η κυβέρνηση -και οι σύμμαχοί της, φανεροί και κρυφοί- δεν θα ήθελε να επιλεγεί ο Α. Σαμαράς για μια θέση στα θεσμικά όργανα της Ε.Ε. Οχι πως τους πέφτει και λόγος. Ωστόσο, αν -για… αλλαγή- βάλουν την Ελλάδα πάνω από την κοντόφθαλμη ιδεοληψία τους, θα πρέπει να είναι οι πρώτοι που θα τον προτείνουν.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου