Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟΝ COVID-19 δεν ήμασταν υποχρεωμένοι ούτε αναγκασμένοι να ζούμε στους ρυθμούς μιας ψηφιακής silicon valley, αφού μέχρι πριν από ένα μήνα τα πάντα είχαν φυσική υπόσταση. Τα σχολεία, οι χώροι εργασίας, τα δικαστήρια, τα καταστήματα, τα εστιατόρια. Το ίδιο και εμείς, μπορούσαμε αυτοπροσώπως να παρουσιαστούμε οπουδήποτε και να κάνουμε τη δουλειά ή τα μαθήματά μας με τον παραδοσιακό τρόπο – ενώπιος ενωπίω και κυρίως χειροπιαστά. Η βιαιότητα με την οποία έπρεπε να αλλάξει το σύστημα έπιασε τους περισσότερους με κατεβασμένα τα… πληκτρολόγια.

ΚΑΙ ΕΝ ΜΙΑ νυκτί (αν και το Διαδίκτυο ποτέ δεν κοιμάται) έπρεπε να φτιάξουμε πλατφόρμες για εξ αποστάσεως εκπαίδευση, να κατεβάσουμε εφαρμογές για τηλεσυσκέψεις, να αναβαθμίσουμε το κομπιούτερ του σπιτιού, να καταλάβουμε πώς λειτουργεί το webex meeting, να γραφτούμε σε on line καταστήματα, να πληρώσουμε ψηφιακά το δάνειο, να βγάλουμε άυλη συνταγή φαρμάκων, να στείλουμε sms για βόλτα με τον σκύλο και στο ενδιάμεσο να συνδεθούμε με την πλατφόρμα του Εθνικού να δούμε «Μάκμπεθ». Εμείς όλα αυτά; Μόνοι μας; Ε, όχι εντελώς. Ο «πανταχού παρών και τα πάντα πληρών» Κυριάκος Πιερρακάκης και η ομάδα του δεν άφησαν τίποτα που να μην είναι εφικτό.

Η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι πως αυτό το κυβερνητικό σχήμα έχει ένα καλό μίγμα τεχνοκρατών και πολιτικών που στην παρούσα φάση λειτουργεί περισσότερο από ικανοποιητικά, πάντα υπό τους ρυθμούς που του επιτρέπει η υγειονομική κρίση. Φυσικά και λάθη θα γίνουν και αστοχίες θα υπάρξουν και το streaming θα κολλήσει. Αλλά όταν το πρώτο ισχυρό κύμα αυτού του υγειονομικού εφιάλτη περάσει, κάτι θα έχει μείνει. Κάποια αντισώματα με τα οποία θα διατηρήσουμε τις ΜΕΘ ζωντανές και το ψηφιακό μας προφίλ αναβαθμισμένο.

ΚΑΠΟΙΟΙ ΛΕΝΕ πως η γιγαντιαία επιχείρηση ψηφιοποίησης μιας χώρας που πρόσφατα εξήλθε από οικονομική κρίση αλλά και που όταν είχε χρήματα, τα έκανε έγγραφα και σφραγίδες, ίσως να ξεπεράσει και το θαύμα της Εσθονίας. Δύσκολο βέβαια, όταν αυτή η λιλιπούτεια βαλτική χώρα, πρώην σοβιετικής επιρροής, έχει αποθηκευμένα όλα τα αρχεία του e-government της και σε servers στο Λουξεμβούργο για να συνεχίσει να λειτουργεί ακόμα και σε περίπτωση πολέμου!

ΩΣΤΟΣΟ, ακόμα και αν δεν μπορεί να συγκριθεί με το τελικό αποτέλεσμα, μπορεί να αναμετρηθεί σε σχέση με τον χρόνο. Η Εσθονία του Ιλβες χρειάστηκε δέκα χρόνια, η Ελλάδα του Μητσοτάκη έχει περιθώριο μερικούς μήνες. Η mission impossible ανατέθηκε στον Πιερρακάκη και το στοίχημα είναι το μήνυμα να μην αυτοκαταστραφεί μετά.

Από την έντυπη έκδοση

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου