Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Εγώ όμως θυμήθηκα το φίλο μου τον Δημήτρη Μυταρά, που έφυγε τόσο άδικα το 2017. Χωρίς να χαρεί ούτε την εκλογή του στην Ακαδημία. Ηταν ζωγράφος που η μεγάλη κοινωνική ευθύνη που ένιωθε έβγαινε στην ευαισθησία των θεμάτων που επέλεγε. Γέμιζε ζωή και κίνηση και ένταση και χρώμα ο καμβάς του, ό,τι κι αν ζωγράφιζε. Αγαπούσε πολύ τα σκυλιά ο Μυταράς. Δεν ήταν όπως εμείς που έχουμε ένα σκυλί στο σπίτι μας, που λέμε πόσο το αγαπάμε. Υπέφερε για τα εγκαταλελειμμένα σκυλιά που σέρνονται νηστικά στο δρόμο.

«Εχεις παρατηρήσει», μου έλεγε, «πόσο μεγαλώνει πριν από το καλοκαίρι η αγέλη των αδέσποτων στο Σύνταγμα; Τους γίνεται βάρος το σκυλί στις διακοπές και το πετούν στο δρόμο. Ασυνείδητοι».

Η εξαιρετικά επιτυχημένη έκθεση του Μυταρά στον ΑΣΤΡΟΛΑΒΟ, Νοέμβριο του 2008, για τα αδέσποτα σκυλιά ήταν ένα ντοκουμέντο: Της δικής μας αγριότητας έναντι των φοβισμένων ζώων που μας κοιτούν στα μάτια με τόση αφοσίωση. Δύο μέρες μετά τα εγκαίνια, μέσα στο χώρο της έκθεσης, μιλήσαμε για τον τρόπο που είδε τα αδέσποτα, θέλοντας να μας κάνει συμμέτοχους στο βλέμμα του.

«Δεν αντέχω να δω σκύλο να γυρίζει έξω. Κατεβαίνω ώρες στο Σύνταγμα και παρατηρώ τα αδέσποτα. Τα εγκατέλειψαν», καθώς δείχνει το βρόμικο λουρί τους, το περασμένο γύρω από το λαιμό τους. «Θέλω η έκθεσή μου να μην είναι μια διαμαρτυρία, απλώς, για τα σκυλιά. Θέλω να την παρουσιάσω σαν ντοκουμέντο: Η ατμόσφαιρα της εγκατάλειψης και της φθοράς. Η πραγματική δυσκολία μου αυτή είναι. Το καταδιωγμένο ζώο πρέπει να δοθεί μέσα από μια ατμόσφαιρα απηνούς καταδίωξης. Κι εγώ, ας έχω τόση εμπειρία στη ζωγραφική, τα βρήκα μπαστούνια! Ολο αυτό το πράγμα πρέπει να έχει λόγο ύπαρξης ως ζωγραφική. Δούλεψα ενάμιση χρόνο. Δεν είναι μια διαμαρτυρία για τα σκυλιά. Θα μπορούσα να την κάνω και αλλιώς. Αλλωστε τα τελευταία χρόνια είναι περισσότερα αυτά που με κάνουν να διαμαρτύρομαι. Αν ήταν απλώς μια εικονογράφηση της διαμαρτυρίας μου, θα μπορούσα να τα είχα κάνει σε ένα μήνα. Πρέπει να αισθανθείς κι εσύ αυτό που αισθάνομαι εγώ για τα αδέσποτα. Τα καταδιωκόμενα, τα εγκαταλελειμμένα».

Ο φίλος μου ο Δημήτρης Μυταράς έφυγε το 2017. Τα αδέσποτα, στο Σύνταγμα, πληθαίνουν ακόμη τα καλοκαίρια…

*Απόσπασμα από συνέντευξη του ζωγράφου στην ΕΤ1, 9.11.08, με αφορμή την έκθεση με τίτλο Περιπλάνηση (Τα αδέσποτα Σκυλιά) στην αίθουσα τέχνης Αστρολάβος, Νοέμβριος του 2008.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου