Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

Η ΔΕΞΙΑ και η υπερδεξιά εφημερίδα, βέβαια, ανήκουν στον ίδιο εκδότη. Ο οποίος μαζί με το αριστερό «σύστημα» είχαν τραβήξει το κάρο του «μεγαλύτερου σκανδάλου από συστάσεως του ελληνικού κράτους». Υπήρξαν οι «αχθοφόροι» της Novartis και οι υποστηρικτές -ενός άλλου- του σύγχρονου Ρασπούτιν. Προφανώς, η προβολή του ενδιαφέροντος ντοκιμαντέρ από τη δημόσια τηλεόραση ήταν τυχαία σε σχέση με την αριστεροδεξιά σύμπτωση της επόμενης μέρας.

ΟΜΩΣ αυτή καθαυτή η σύμπτωση-επίθεση δεν είναι καθόλου τυχαία και ως προς το timing και ως προς το πρόσωπο. Ο Ν. Χαρδαλιάς είναι μαζί με τον Σ. Τσιόδρα οι «στρατηγοί» της μάχης κατά του κορονοϊού. Είναι τα πρόσωπα που συμβολίζουν την επιτυχή αντιμετώπιση του προβλήματος, το οποίο έχει λυγίσει ήδη άλλες, πολύ πιο ισχυρές χώρες από την Ελλάδα. Είναι αυτοί που έδωσαν σάρκα και οστά στις έννοιες «ατομική ευθύνη» και γνήσια «αλληλεγγύη». Είναι αυτοί που με την επιστημονική γνώση τους και τη σοβαρότητά τους κατέστησαν αξιόπιστη την καθημερινή ενημέρωση των Ελλήνων, φράζοντας το δρόμο στον οχετό των fake news. Και βέβαια είναι τα δύο πρόσωπα που αποτελούν προσωπικές επιλογές του Κ. Μητσοτάκη. Προφανώς τα… μειονεκτήματα που συγκεντρώνουν είναι πολλά για να μείνουν εκτός πεδίου βολής των άλλοτε συμμάχων στον «ωραίο αγώνα» της Novartis.

TI ΕΝΟΧΛΗΣΕ την ταιριαστή παρέα; Το αυταρχικό και «νταηλίδικο» ύφος του Ν. Χαρδαλιά. Ο οποίος αντιμετωπίζει τους Ελληνες περίπου σαν «ισοβίτες» και έχει «λυσσάξει» να λέει «ξεχάστε το Πάσχα». Αυτή είναι η χριστιανοδεξιά προσέγγιση, που δεν διαφέρει πολύ από την αριστερή προσέγγιση, η οποία, εκτός από τον «αυταρχισμό» του Ν. Χαρδαλιά, επισημαίνει τον μέγα κίνδυνο της παραβίασης των ατομικών δικαιωμάτων και των ελευθεριών του πολίτη.

Η ΜΙΖΕΡΗ και αντιεπιστημονική κριτική του «ζεύγους» προσκρούει με πάταγο στην αναγνωρισμένη αποτελεσματικότητα της πολιτικής που ακολούθησε έγκαιρα η ελληνική κυβέρνηση, αλλά και στην ευρύτατη αποδοχή που γνωρίζει από τη συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας. Κι αυτό όπως φαίνεται δεν αρέσει. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, άλλωστε. Ομως η κριτική περί του ύφους του Ν. Χαρδαλιά έχει ένα πρόσθετο ενδιαφέρον. Κυρίως σε ό,τι αφορά στην «Αυγή». Ενοχλείται η καλή εφημερίδα από το ύφος και την επιβεβλημένη συμπεριφορά του Ν. Χαρδαλιά, η οποία είναι όσο αυστηρή πρέπει εκ του ρόλου του. Αλλά ενοχλείται από τον Ν. Χαρδαλιά ενώ έχει ανεχθεί και επαινέσει τη σταθερά χυδαία συμπεριφορά του Π. Πολάκη; Με ποια λογική είναι συγκρίσιμα μεγέθη η αυστηρότητα σε καιρούς πανδημίας με τη χυδαιότητα σε καιρούς «ειρήνης»;

ΕΝΑ ΑΠΟ τα καλά της κρίσης είναι ότι πέφτουν οι μάσκες. Και αποκαλύπτονται ταυτοπροσωπίες, αλλά και φθονερά αισθήματα και συμπεριφορές. Δημιουργώντας ακόμα και την υπόνοια ότι κάποιοι μπορεί να μετράνε εναγωνίως νεκρούς.

ΑΝΤΕΧΕΙ ΚΑΙ ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΤΙΓΜΑ Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ;

Η Γερμανία κουβαλάει ήδη ένα στίγμα. Το ναζισμό και το φασισμό, που αιματοκύλησαν τον κόσμο, δημιούργησαν κρεματόρια και διέπραξαν Ολοκαυτώματα. Για να καταλήξει με μια ταπεινωτική ήττα στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Από την οποία συνήλθε και ξαναστάθηκε στα πόδια της με τη βοήθεια της Ευρώπης και των ΗΠΑ. Στάθηκε μάλιστα τόσο καλά στα πόδια της, ώστε κατάφερε να γίνει η ισχυρότερη οικονομική δύναμη και η ηγεμονεύουσα δύναμη της Ε.Ε.

Σε τέτοιο σημείο, ώστε πολλοί να μιλούν όχι για την Ευρωπαϊκή Ενωση, αλλά για τη «Γερμανική Ευρώπη». Ο ρόλος της στην ισχυροποίηση της Ε.Ε. δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανέναν φιλοευρωπαίο. Αμφισβητούνται όμως -και μάλιστα έντονα- ο ανθρωπισμός της και η αλληλεγγύη της. Στην κρίση του 2009-2010 άντεξε κι επέβαλε τη δημοσιονομική πειθαρχία που απαιτεί το «σύνδρομο της Βαϊμάρης», από το οποίο δεν έχει απαλλαγεί. Τότε λύγισαν χώρες και υπέφεραν λαοί. Τώρα όμως από την κρίση του κορονοϊού «πέφτουν κορμιά».

Πεθαίνουν χιλιάδες άνθρωποι κάθε μέρα. Κυρίως η Ιταλία και η Ισπανία ζουν την «κόλαση του Δάντη». Κι όλη μαζί η Ευρώπη αντιλαμβάνεται ότι όταν φύγει η πανδημία θα έχει φύγει και το έδαφος κάτω από τα πόδια της ευρωπαϊκής οικονομίας. Κι όλοι οι Ευρωπαίοι που έχουν στηρίξει το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, από τον Γιούνκερ και τη Λαγκάρντ μέχρι τον «τραπεζίτη» Ντράγκι, φωνάζουν ότι χωρίς ευρωομόλογο δεν μπορεί να αντέξει η Ε.Ε., η Μέρκελ με… κομπάρσους την Ολλανδία, την Αυστρία και τη Φινλανδία συνεχίζουν να λένε όχι.

Παρ’ ότι οι 9 ηγέτες του Νότου -και όχι μόνο-πιέζουν και η πραγματικότητα βοά. Στη Βερόνα κατέβηκαν ήδη οι σημαίες της Ε.Ε. από τα δημόσια κτίρια. Οι διαπραγματεύσεις που διεξάγονται στο παρασκήνιο εν όψει της 7ης Απριλίου περιγράφονται ως ιδιαίτερα σκληρές. Χωρίς κανένας ακόμα να μπορεί να προεξοφλήσει πού πραγματικά μπορεί να επιτευχθεί κάποιος βιώσιμος συμβιβασμός. Πολλά θα εξαρτηθούν από το πόσο θα επιμείνουν η Ιταλία, η Γαλλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ελλάδα και οι υπόλοιπες χώρες, που ζητούν το «ομόλογο-κορόνα». Κι αν θα θέσουν σε αμφισβήτηση την παραμονή τους σε αυτή την Ε.Ε.

Ε.Ε χωρίς τη Γαλλία, την Ιταλία, την Ισπανία και τις υπόλοιπες 6 χώρες δεν θα είναι Ευρωπαϊκή Ενωση. Θα είναι κάτι άλλο. Και η σημαία της θα έχει ένα αστέρι και λίγα μικρά αστεράκια. Επομένως, το δίλημμα της Μέρκελ και της Γερμανίας είναι διπλό: Θα μείνει ουσιαστικά μόνη της σε μια ανίσχυρη Ε.Ε., που μετρά ήδη την απώλεια της Μ. Βρετανίας; Και θα προσθέσει κι ένα δεύτερο στίγμα στη βεβαρημένη ιστορία της; Και το πρώτο που δυσκολεύτηκε να το κάνει να ξεθωριάσει κι αυτό που πάει να δημιουργήσει τώρα, δημιουργήθηκαν από χιλιάδες χαμένες ανθρώπινες ζωές. Σε διαφορετικές συνθήκες, αλλά με παρόμοια αποτελέσματα και συμπεριφορά.

Από την στήλη «Δια Ταύτα» της έντυπης έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου