Γράφει ο Στέφανος Τζανάκης

Το ίδιο ισχύει σήμερα, παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση δεν έχει να κάνει σε τίποτα με τη δημιουργία της κρίσης. Ποιος μπορεί να ξέρει πώς θα είναι τα πράγματα τον Ιούνιο; Ή τον Σεπτέμβριο; Και όχι μόνον στην Ελλάδα, αλλά στον πλανήτη;

Τα σενάρια είναι πολλά και διάφορα – και κανένα δεν εξαρτάται από την ελληνική πλευρά, πέραν της υποχρέωσης των πολιτών «να μείνουμε σπίτι», ώστε να μην πάρει η επιδημία διαστάσεις τέτοιες, που ένα είναι μη αντιμετωπίσιμες από το εθνικό σύστημα υγείας. Θα βρεθεί το φάρμακο εγκαίρως; Είναι ο ιός ευάλωτος στη ζέστη του καλοκαιριού; Θα δώσουν οι «σκληροί» του Βερολίνου το πράσινο φως για μία γενικότερη χαλάρωση των κανόνων, ώστε να πέσουν χρήματα στις ευρωπαϊκές οικονομίες;

Προς το παρόν, ξέρουμε μόνον τα ερωτήματα – και όχι την απάντηση. Ομως, οι παραπάνω ερωτήσεις, που φαντάζουν σε πολλούς ως η καρδιά του σημερινού προβλήματος, ίσως να μη λένε τίποτε – και για κανένα θέμα – σε ένα μικρό χρονικό διάστημα. Η κρίση είναι τόσο ασύμμετρη, που δεν είναι μόνον ότι δεν γνωρίζουμε τις απαντήσεις, αλλά είναι εξίσου πιθανόν να αγνοούμε ακόμα και τις ερωτήσεις, σχετικά με την επόμενη μέρα.

Αυτή η αβεβαιότητα οδηγεί πολλές φορές τους αρμοδίους να λειτουργούν με λογικές παλιότερες, που δεν έχουν σχέση με τις σημερινές ανάγκες: για παράδειγμα, οι αποφάσεις για την «αναστολή συμβάσεων» στις επιχειρήσεις που βλέπουν τον τζίρο τους να συρρικνώνεται χωρίς να ευθύνονται, ξεκίνησαν με την πρόθεση να διασφαλιστούν οι θέσεις εργασίας μέσω της τηλε-εργασίας και καταλήγουν στο να εμποδίζουν τη λειτουργία τους. Και μάλιστα, με το κόστος για το Δημόσιο να γίνεται εντέλει μεγαλύτερο – μιας και δεν δίνεται καν η ευκαιρία να πληρωθούν από τους εργοδότες (και όχι από το Δημόσιο) οι ασφαλιστικές εισφορές για τις αποδοχές άνω των 800 ευρώ. Αλλά αυτά συμβαίνουν όταν αντιμετωπίζεται ο κορονοϊός με όρους Μνημονίου…

Από την έντυπη έκδοση

*Ο Στέφανος Τζανάκης είναι διευθυντής έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου