Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Το βέλτιστο θα ήταν αν ο ίδιος, ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, είχε την αυτογνωσία να ελέγξει την προκλητικότητα, την ανυπαρξία άρθρωσης στέρεου αντιπολιτευτικού λόγου, την προσβλητική χυδαιότητα των προεδρικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Με όσα χυδαία συνεισφέρουν, εγκαθίσταται στη συνείδηση των πολιτών το λογικό συμπέρασμα: «Είμαστε τυχεροί που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι κυβέρνηση και ο Τσίπρας πρωθυπουργός».

Πιστεύω ότι κατανοεί την ακριβή σημασία της καθολικής διαπίστωσης. Είναι η αξιολόγηση που την ακολουθεί η βαθμολογία της κοινής γνώμης στην 9μηνη κυβερνητική θητεία του, σε σχέση με την 9μηνη του Κυριάκου Μητσοτάκη. Υπάρχει σύγκριση ανάμεσα στους χειρισμούς Τσίπρα στο εννεάμηνο Ιανουάριο 2015 ως και Σεπτέμβρη 2015, με το αντίστοιχο εννεάμηνο, Ιούλιος 2019 ως Μάρτης 2020, των χειρισμών Μητσοτάκη;

Ο Τσίπρας, αναλαμβάνοντας τον Ιανουάριο του ᾽15 τη διακυβέρνηση, είχε βρει προλειασμένο το έδαφος από την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου. Αν είχε στρατηγική, επίγνωση των διεθνών συσχετισμών, πολιτική εντιμότητα και εμπειρία, θα χρησιμοποιούσε τα δεδομένα της προηγούμενης διακυβέρνησης ως αφετηρία, επιδιώκοντας τη βελτίωσή τους. Είχε βάση για να απαιτήσει, σε νέα διαπραγμάτευση με την τρόικα, πιθανή αλλαγή των όρων.

Εκείνος, όμως, από ναρκισσισμό και άγνοια κινδύνου, σπατάλησε τα κεκτημένα στην ατέρμονη, ερασιτεχνική διαπραγμάτευση που δεν εδραζόταν στην πραγματικότητα. Κλότσησε επιδεικτικά κι όσα του προσφέρθηκαν. Μετά, περιδεής, από τις τραγικές συνέπειες, δέχθηκε τα πάντα. Πρέπει να είναι ευγνώμων στον Μητσοτάκη που δεν αναζητά ευθύνες -ακόμη- για την καταστροφή της οικονομίας.

Ο Τσίπρας αρκέστηκε στη συγκρότηση κυβέρνησης με συνεταίρο τον Καμμένο. Δεν είχε προετοιμασία για όσα θα ακολουθούσαν το ρεσάλτο του στην εξουσία. Απέκλεισε κάθε χρήσιμη συνεργασία, όπως εκείνη που μπορούσε να του προσφέρει ο κεντρικός τραπεζίτης και επιδόθηκε στην υποταγή της Δικαιοσύνης, στην επιβολή ομοφωνίας στα ΜΜΕ, στον έλεγχο του κράτους από κομματικές κοόρτεις.

Δεν εμπιστεύθηκε θέση ευθύνης σε κανέναν που δεν είχε εγγράψει πολλά κομματικά χιλιόμετρα. Προτίμησε να περιβάλλεται από την παρέα της ταβέρνας μετά από κομματική συγκέντρωση. Στο τέλος, για να κρατηθεί στην εξουσία, πρόσφερε την Ελλάδα ως αποθήκη «μεταναστών» στην κ. Μέρκελ και βάζοντας στοίχημα μαζί της, έδωσε το όνομα της Μακεδονίας στη FYROM. Ηταν τόση η μέθη της εξουσίας που δεν κατάλαβε ότι υπογράφοντας τη συμφωνία των Πρεσπών, υπέγραφε την εκλογική συντριβή του.

Διαβάζοντας τη μέτρηση της OPINION POLL έχει αντιληφθεί ότι είναι η πρώτη φορά που κυβέρνηση, μετά τη Μεταπολίτευση, έχει επιτύχει τη σχεδόν καθολική αποδοχή των πολιτών για τους χειρισμούς της; Είναι η πρώτη φορά που κυβέρνηση έκανε σύμμαχό της την κοινωνία. Η εμπιστοσύνη των πολιτών στις εκλογές του Ιουλίου 2019 δικαιώθηκε όχι τόσο από το νομικό οπλοστάσιο του πρώτου εξαμήνου που απαιτεί χρόνο δοκιμασίας στην εφαρμογή του, όσο με την προσωπική απόφαση του πρωθυπουργού να αντιμετωπιστεί σθεναρά η επέλαση των «μεταναστών» του Ερντογάν. Ηταν εκκωφαντικό μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση. Η απαίτηση του κόμματος ΣΥΡΙΖΑ και της Νεολαίας του: «Ανοίξτε τα σύνορα να περάσουν οι πρόσφυγες» και τα περί κυβερνητικής αναλγησίας δεν μετριάστηκαν από τη δήλωση Τσίπρα: «Κι εμείς το ίδιο θα κάναμε». Επειδή, απλά, 2015, 2016, 2017, 2018 δεν το έκαναν.

Η κυβέρνηση, σύμφωνα με την τελευταία μέτρηση, υπερέχει 20 μονάδες του ΣΥΡΙΖΑ. Η παραδοχή του πρωθυπουργού εκτοξεύθηκε στο 51%. Πολιτικοί αναλυτές συμβουλεύουν τον Τσίπρα να ανακρούσει πρύμναν στη στρατηγική του διότι από τη μία υπάρχει ο ΣΥΡΙΖΑ των κραυγών, των απειλών, της πρόκλησης και της χυδαιότητας και από την άλλη η ηρεμία και η αποφασιστικότητα της κυβέρνησης. Αλλά εγώ δεν θεωρώ ότι είναι αυτό το πρόβλημά του: Εχει σκεφθεί ΠΟΙΑ Αριστερά εκπροσωπεί ο ΣΥΡΙΖΑ, ο ίδιος, όταν η Κεντροαριστερά έχει συστρατευθεί με τον Κυριάκο Μητσοτάκη;

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου