Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Αδεια τα πεζοδρόμια επί της Αμαλίας. Συνειρμικά ήρθαν στο νου παλιότερες επέτειοι, όταν έμπαινε και το σχοινάκι να συγκρατεί τον κόσμο που ξεχείλιζε από τα πεζοδρόμια. Τώρα ερημιά. Ηταν να το ζήσουμε κι αυτό, σαν εφιάλτη από αμερικανικές ταινίες…

Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, με σφιγμένα χείλη, προσήλθε στην τελετή. Σκεφτόμουν τη μοναξιά της θέσης της, εκπροσωπώντας μία ολόκληρη χώρα κλεισμένη στο σπίτι της. Εχει μια αξιοπρέπεια αυτή η γυναίκα και μια εντιμότητα στα μετρημένα που δηλώνει. Εκπέμπει ήθος με την παρουσία της.

Σημαιστόλισα από προχθές το μπαλκόνι μου. Σκεφτόμουν μήπως έπρεπε τις μέρες που δεχόμαστε την απειλή να έχουμε τη σημαία στο μπαλκόνι μας, σύμβολο που μας ενώνει. Ομως, είχε κι αυτή χθες τη δική της μοναξιά. Στον στενό δρόμο μας, στην Πλάκα, άλλη σημαία δεν βλέπω. Μπαλκονόπορτες και παράθυρα κατάκλειστα.

Θυμάμαι στο σπίτι μας, όταν ζούσε η μητέρα μου, μία εβδομάδα πριν από την 25η Μαρτίου ή την 28η Οκτωβρίου έβγαινε η σημαία από το ντουλάπι. Ακολουθούσε η ιεροτελεστία της… κάθαρσης: Πλύσιμο, σιδέρωμα και δίπλωμα προσεκτικό σε λευκό τουλπάνι ως την παραμονή το απόγευμα που θα κρεμόταν στον ιστό της. Το ίδιο έκανε και στη στολή που φορούσα στην παρέλαση: Μπλε φούστα, άσπρο πουκάμισο, άσπρη ελβιέλα, άσπρο σοσόνι, σημαιοφόρος. Γιατί όλα χθες μου φάνηκαν σαν σε όνειρο, δεν ξέρω…

Στο δίλεπτο βιντεάκι που ανέβασε το υπουργείο Πολιτισμού στο ΥοuTube ο εγγονός μου είδε τη στολή του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Του είπα μία ιστορία: Οσο ζούσε τον έβαλαν φυλακή αλλά και τον είπαν αρχιστράτηγο! Οταν έκλεισε τα μάτια του, τον είπαν και Στρατάρχη. Η μάνα του, η Ζαμπία, τον βάφτισε Θεόδωρο προς τιμήν του Θεόδωρου Ορλώφ -δηλαδή του Φιοντόρ Γκριγκορίεβιτς Ορλώφ-, του υποκινητή της επανάστασης των Ορλοφικών, στον Μοριά. Αραγε να επέδρασε το όνομά του στο χαρακτήρα του…

Στην περικεφαλαία του από τον αγγλικό στρατό -ταγματάρχης στη Ζάκυνθο- έβαλε το σταυρό και στη μάχη προστάτευε το στήθος του με μια, ας πούμε, «ασπίδα» -από τη Βοσνία!-, καλύπτοντας τους μιναράδες με σταυρό. Για μένα το πιο συγκινητικό είναι η μάσκα του από το νεκροκρέβατό του.

Δεν είχαν πάει με το σχολείο στο μουσείο να δουν τα αντικείμενα που δίνουν σάρκα και οστά σε εκείνους που χρωστάμε την ιερή μέρα της 25ης Μαρτίου…

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου