Γράφει η Δρ Θεοδώρα Παπαδοπούλου Χαμουζά*

Με πείσμα αρνείται να  στοχεύσει στην καλυτέρευση της δικής του ζωής και να αντιμετωπίσει τους δικούς του δαίμονες. Η όποια μετακίνηση από την δυσλειτουργική θέση στην οποία έχει μπει ή τον έχουν βάλει απαιτεί πόνο και κόπο και έτσι εύκολα εγκαταλείπεται ο τραχύς δρόμος προς την ψυχική του κάθαρση. Η ενασχόληση με τις ζωές των άλλων αποκτά ενδιαφέρον γιατί  μέσα από μια θέση ισχύος μπορεί να κρίνει, να ελέγξει ή  να προκαλέσει συναισθήματα σε άλλους χωρίς να εκτίθεται.

Ο κάθε ένας μπορεί να γίνει ένας ‘μεγάλος αδερφός’ που παρακολουθεί χωρίς να φαίνεται, να σχολιάζει, να ελέγχει και να αποφασίζει για τους άλλους. Βυθιζόμενος στην παράνοια η οποία όμως τον τροφοδοτεί με μια συνεχώς στρεβλή απόλαυση χάνει τον εαυτό του και γίνεται ένα παντοδύναμο θύμα. Η δική του ζωή δεν έχει κανένα νόημα και κανένα σκοπό. Οι ζωές των άλλων όμως είναι ιδιαίτερα ελκυστικές. Με το μάτι κολλημένο στην κλειδαρότρυπα παρακολουθεί και απολαμβάνει. Ταυτίζεται και βιώνει τα συναισθήματα των άλλων ζώντας έτσι και αυτός τη ζωή τους.

Τα τελευταία χρόνια το φαινόμενο έχει αποκτήσει και ένα άλλο χαρακτήρα. Έχει πάρει τη μορφή ‘παιχνιδιού’ δίνοντας έτσι συγχωροχάρτι στην διαστροφή. Ο άνθρωπος γίνεται εκούσια πειραματόζωο και χιλιάδες μάτια παρακολουθούν κάθε στιγμής της ζωής του από την άνεση του καναπέ τους. Τα νούμερα τηλεθέασης αποτελούν την μεγαλύτερη απόδειξη ότι ο σύγχρονος άνθρωπος απολαμβάνει καλύτερα μέσα από τις ζωές άλλων ανθρώπων. Εθίζεται καθημερινά στην ενασχόληση με τους Άλλους μέσα από ένα φαινομενικά ‘αθώο’ τρόπο που του υποδεικνύουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Παρακολουθεί τι ανεβάζει ο Άλλος, που είναι, πως νοιώθει, τι σκέφτεται, τι θα κάνει μετά και συγχωνεύεται μαζί του με ένα αργό αλλά σταθερό τρόπο.

Η ανάγκη του σύγχρονου ανθρώπου λοιπόν δεν φαίνεται να είναι η αυτονόμηση. Δεν είναι το δικαίωμα στην ιδιωτικότητα.

Είναι μια έντονη ανάγκη συγχώνευσης. Και αυτό γιατί ο σύγχρονος άνθρωπος δεν έχει δομήσει ένα ισχυρό εαυτό. Ένα ισχυρό ψυχικό σώμα που μπορεί να αντέξει τους κραδασμούς της καθημερινότητας, τις ματαιώσεις , τις δυσκολίες και τις προκλήσεις. Αδυνατώντας να αντέξει το ψυχικό στρες που βιώνει αναζητά απεγνωσμένα ένα ομφάλιο λώρο για να κρατηθεί και να ησυχάσει τις ψυχικές του συγκρούσεις.

Θα ήταν σκόπιμο να βοηθήσουμε από όποια θέση βρισκόμαστε (γονείς/δάσκαλοι/ειδικοί) τα νέα άτομα να επιθυμήσουν να ζήσουν τη δική τους ζωή. Να ονειρευτούν, να αναζητήσουν τρόπους επίτευξης των στόχων τους και να χαρούν με τα επιτεύγματα τους. Η μεγαλύτερη απόλαυση έρχεται από την ψυχική πληρότητα που είναι αποτέλεσμα μιας καλής σχέσης με τον εαυτό μας. Μιας σχέσης που πρέπει να είναι υποστηρικτική, τρυφερή και γεμάτη κατανόηση. Απαλλαγμένη από ενοχές και φορτία τρίτων.

Συνεπώς, είναι πολύ καλύτερα να δω ΕΜΕΝΑ από το να παρακολουθώ ΕΣΕΝΑ !

*Η Θεοδώρα Παπαδοπούλου είναι Διδάκτωρ Ψυχολογίας-Νευρογλωσσολόγος